Czy od 1989 Polska nierządem stoi?

Obecna rewolta odsuniętych od władzy środowisk, ma swe odniesienie do kilku zjawisk, zarówno wewnętrznych, polskich, jak i światowych.

            W Polsce kryzys układu komunistycznego osiągnął apogeum w 1980 r. Nieważne są przyczyny tego; z pewnością dużą rolę odegrał Papież Polak, a także polityka Reagana stawiająca na wyczerpanie ekonomiczne i zyskanie przewagi militarnej. Ale istotne było coś zgoła innego, mianowicie, anachroniczność komunizmu, który wyczerpał wszystkie swe atuty jako siła wiodąca w polityce, gospodarce, a także w sferze społecznej, nie mogąc spełnić obietnicy stworzenia raju na ziemi. Upadek systemu komunistycznego – nie komunizmu, gdyż wchodzimy tu w sferę idei, a ta może trwać w postaci oryginalnej lub przepoczwarzonej i rzeczywiście trwa – nastąpił więc mocą inercji i niemożności skutecznego konkurowania ze światem liberalnym. Paradoksem było to, że ów świat wyznawał tę samą ideologię, co komunizm i jako jeden z głównych celów miał i ma wymazanie chrześcijaństwa jako fundamentu porządku społecznego i moralnego. O tym powinien pamiętać każdy oszołom w sutannie, obojętnie profesor, czy nie, wygadujący bzdury na temat europejskości i robiący Bogu ducha winnym ludziom wodę z mózgu.

            Tylko w takim kontekście można bez obawy wpadnięcia w pułapkę historii pisanej na zamówienie zainteresowanych jej interpretacją, mającą na celu ugruntowanie ich władzy, zrozumieć to, co w 1989 r. się stało, a także następstwa tamtych wydarzeń. Oczywiście mowa jest o Polsce.

            O dużej części historiografii polskiej  powiedzieć można dziś tylko tyle, że stara się ona stale coś usprawiedliwiać. A to ludzi, którzy splamili się współpracą z reżimem komunistycznym, a to rabunkowe rozprawienie się z gospodarką i mieniem społecznym poprzez trudną do wytłumaczenia prywatyzację i sprowadzenie całych połaci kraju niemal do stanu pustynnego, to znowu konieczność utrzymania pewnych instytucji (n. p. Wojskowe Służby Informacyjne, jak wiadomo ściśle podległe Moskwie) w dawnej obsadzie ludźmi wyszkolonymi przez Sowietów i im oddanych. O zagranicznej historiografii powiedzieć można tylko tyle, iż albo ulega ona określonym suflerom, albo poza nielicznymi, autorzy tak mało orientują się w ówczesnej sytuacji, że biorą za dobrą monetę, to co dostępne jest dla oka i ucha, nie mając pojęcia o genezie zjawisk. 

            Żeby nie wchodzić w szczegóły, choć może one są tu najciekawsze, należy zauważyć, że w 1989 r., ówczesne wydarzenia mające pewne cechy rewolty społecznej, miały niejako podwójne dano. Na powierzchni był spontaniczny ruch robotniczy i z niego powstała „Solidarność”. Tym drugim dnem był zespół osób, których zadaniem było takie manipulowanie tym  spontanicznym ruchem, żeby móc w każdej chwili wymusić na władzy PRL ustępstwa gwarantujące tym ludziom, i tylko im, dojście do władzy, ale zarazem zawrzeć układ z dawną nomenklatura na zasadzie do ut des. Innymi słowy, przyrzec jej  uwłaszczenie majątkiem narodowym, co już rozpoczął jako premier Mieczysław Rakowski, dalej udział we władzy określonych osób z nomenklatury, co miało być gwarancją dotrzymania układu i odpowiednie zmanipulowanie mediów, z zadaniem uwiarygodniania tej nowej mieszanki władzy złożonej z tzw. opozycji, nie robotniczej, ale lewicowo-liberalnej i dawnych służb PRL. Szczególny skok, najczęściej byłych oficerów SB, dokonał się na banki. Stąd też były aparatczyk komunistyczny Balcerowicz mógł tak bezkarnie niszczyć polski dorobek gospodarczy. Nie przypadkiem obecny szef partii Nowoczesnej, Petru był wówczas jego uczniem i totumfackim.  Jeden ze sprzedawców polskiego mienia jest dziś ważnym komisarzem w Unii Europejskiej, która też nagradza sowicie tych, którzy Polskę niszczyli. Obecni władcy Unii Europejscy piętnujący wszystkich mających inne niż oni zdanie, znamieniem dyktatury, sami widzą w niej, oczywiście we własnym wykonaniu, jedyny sposób na zniewolenie poddanych im narodów poprzez narzucenie im ideologii zawierającej wszelkie możliwe wypaczenia, ale obiecującej śmierć Boga i chrześcijaństwa. „Europejczycy” mają w Polsce do wykonania tej mokrej roboty swoich najemników, których obecnie można codziennie oglądać gołym okiem.

            Najjaskrawszym dowodem mistyfikacji dokonanej w 1989 r. było to, że czołówka opozycji lewicowo-liberalnej, konkretnie tej z Magdalenki, gdzie Michnik i Wałęsa i inne atrapy tzw. „opozycji antykomunistycznej” pili i całowali się z generałem Kiszczakiem, w moim przekonaniu głównym architektem tzw. rewolucji solidarnościowej, i wraz z nim świętowali zwycięstwo. Pytanie tylko czyje? Odpowiedź przyszła dość szybko, bo już w 1993 r., kiedy w sposób iście mafijny obalono w nocy rząd Jana Olszewskiego. Powód był w zasadzie jeden.  Zahamowano w ten sposób lustrację i dekomunizację, umożliwiono dojście do władzy postkomunistów w 1993 i 1995 roku oraz utrwalono oligarchiczny ustrój III RP, który zmienił się dopiero z chwilą, kiedy prezydentem został Andrzej Duda, pierwszy prezydent od 1989 r. myślący kategoriami polskimi. A dalej, kiedy w wyborach zwyciężył PiS i to tak, że może rządzić, nie zawierając żadnych koalicji.

Reasumując:

1. Przez 26 lat po 1989 do 2015 r. Polska nie wydobyła się spod wpływu na całokształt życiu publicznego elementów postkomunistycznych, licząc w to najwyższych dostojników PRL i PZPR, prezydentów Jaruzelskiego, Kwaśniewskiego,  kilku byłych sekretarzy wojewódzkich PZPR na stanowisku premiera, wielu w służbie zagranicznej, nie licząc stanowisk ministerialnych i innych ważnych w gospodarce. Ogromna większość nomenklatury III RP to dawni aparatczycy PRL, w tym często tajni współpracownicy SB.

2.Ten kuriozalny stan rzeczy mógł zaistnieć wyłącznie wskutek zatrzymania lustracji i odsunięcia od wpływów faktycznych organizatorów strajku w Stoczni Gdańskiej, zwłaszcza Anny Walentynowicz, Andrzeja i Joanny Gwiazdów, Wyszkowskiego i wielu stoczniowców, na których „Bolek” donosił i nie chciał ich mieć w pobliżu.

3. Prywatyzacja, w zasadzie potrzebna, dokonana została w sposób rabunkowy, w dużym stopniu po to, by pomóc dawnym towarzyszom lub ich kompanom z tzw. „opozycji antykomunistycznej” dojść do fortun poprzez nabywanie dawnego mienia państwowego za przysłowiową złotówkę.

4. Dalszym etapem pauperyzowania kraju było niszczenie przemysłu, kiedyś kluczowego dla gospodarki polskiej, choćby  w branży spożywczej ( n. p. cukrownie).

5. Chaos w legislacji i mafijne układy m.in. w wymiarze sprawiedliwości doprowadziły do powstawania nadużyć i bezkarności, co dzisiaj wymaga długiej i żmudnej pracy w celu ich wyjaśnienia i ukarania. W III RP nikt nie poniósł za nie odpowiedzialności, ponieważ stale działał układ Okrągłego Stołu  i Magdalenki.

6. Przestawiony tu bardzo pobieżnie stan  rzeczy  nie jest odkryciem, gdyż są to sprawy od dawna znane, ale dotąd skutecznie zamiatane pod dywan. Jego stopniowe ujawnianie napawa jednak strachem przed odpowiedzialnością nomenklaturę III RP i stąd to, co sama ona  nazywa „totalną opozycją”, mająca tylko jeden cel, przywrócenie stanu sprzed wyborów 2015 r. Lub bardziej plastycznie powiedziane za panem Sienkiewiczem, że to państwo to „kamieni kupa”, albo, jak mówiono pod koniec XVIII wieku, że „polska nierządem stoi”.