Postępujący obłęd desperata Tuska

Nie trzeba było dużo czekać, by desperacja Tuska przerodziła się w groźną manię prześladowczą – obłęd, który może popchnąć szaleńca nawet do zbrodni. Bo czym wytłumaczyć słowa polityka, który zapowiada, że jak zdobędzie władzę w Polsce to „Kaczyński za to, co robi i zrobił, zapłaci naprawdę bardzo dużą cenę – i ja tego osobiście przypilnuję”?

Przecież jest to zapowiedź dyktatorskiej władzy szaleńca, który będzie osobiście pilnował by jego śmiertelny wróg „zapłacił naprawdę dużą cenę”! Tusk będzie więc bezwzględnym oskarżycielem, sędzią i katem w jednej osobie – podobnym do zwyrodnialca Stalina, którego jedno słowo stawało się wyrokiem?

Bo co takiego robi i zrobił Kaczyński, że spodziewać się może strasznej zemsty z rąk szaleńca Tuska? Wyjaśnia to sam führer totalnej opozycji, malując Polskę jako kierowany przez Kaczyńskiego obóz koncentracyjny : Trzeba zrobić wszystko, żeby w Polsce nie rządzili ludzie, którzy na pogardzie i na dyskryminacji będą chcieli budować system władzy. I to jest dużo poważniejsze niż kalkulowanie, co się komu opłaci. (…) W obronie ludzi trzeba być bezwzględnym. Kaczyński za to, co robi i zrobił, zapłaci naprawdę bardzo dużą cenę – i ja tego osobiście przypilnuję — obiecuje Tusk.

Polska, przedstawiana przez Tuska jako kraj pogardy i dyskryminacji ludzi to ewidentny przykład na postępującą schizofrenię pozbawionego władzy desperata. Tusk żyje w świecie własnych – chorych wyobraźni po tym, gdy został osierocony przez Niemców, choć nadal pozostaje w uścisku Putina. Desperacja Tuska jest więc tym większa, że jeszcze nie tak dawno Niemców błogosławił i składał obietnice, że zrobi wszystko "fur Deutschland" - a został przez Niemców potraktowany tak samo jak Lis i ambasador  Arndt Freytag von Loringhoven - syn adiutanta Hitlera. W tej sytuacji Tuskowi pozostał już tylko Putin...

Określenie „nasz człowiek w Warszawie” nie wzięło się znikąd i jak powszechnie wiadomo – człowiekiem Moskwy zostaje się do końca życia. Za tym określeniem stoją bowiem czyny Tuska – zaufanego Moskwy o którym pełną wiedzę ma tylko Putin. I to także wtedy, gdy Tusk chodził na smyczy Angeli Merkel – komunistki z NRD. I nie chodzi tu tylko o umowę gazową i darowanie Rosji ponad miliarda złotych z tytułu wygranego arbitrażu z Gazpromem oraz darowanie 20 mld zł z tytułu przesyłu gazu przez Polskę do Niemiec. Te wszystkie ustalenia z Rosją podjęto bowiem wkrótce po zamachu na samolot z polską delegacją do Katynia, na czele której stał ś.p. prezydent Lech Kaczyński! 

Nie trzeba udowadniać, że ś.p. brat prezesa Jarosława Kaczyńskiego był nie tylko śmiertelnym wrogiem Putina ale i Donalda Tuska. Tym samym wrogiem dla Putina i Tuska jest dzisiaj Jarosław Kaczyński. Tusk więc tak tańczy, jak mu Putin zagra…

Desperat Tusk stał się więc papugą Putina i rosyjskiej propagandy, powielając te same teksty, jakie publikuje dzisiaj barbarzyńska Rosja wobec Polski – sojusznika Ukrainy. Tusk, jako człowiek Moskwy w Warszawie już następnego dnia po historycznych ustaleniach szczytu NATO gdzie podjęto decyzję, że w Polsce powstanie stałe dowództwo V Korpusu Wojsk Lądowych USA – kompletnie zdyskredytował stałą obecność wojsk amerykańskich w Polsce oświadczając, że jeśli „to, o czym poinformowano w środę, to były wszystkie polskie postulaty”, to „jest tym naprawdę zaniepokojony”. Jak mówił, polskie działania w NATO są mało ambitne i mało podmiotowe, a Polska obecnie „jest w gorszej sytuacji niż pół roku temu, jeśli chodzi o nasze bezpieczeństwo”(sic!). Mówi to człowiek Putina, który za swojej władzy zlikwidował jednostki wojskowe na wschodzie Polski, wstrzymał budowę tarczy antyrakietowej, nawiązał współpracę z GRU a Ławrow szkolił polskich ambasadorów!

Tusk stał się więc tubą propagandową Putina – desperatem, który za cenę destabilizacji a nawet wojny domowej zamierza sięgnąć po absolutną władzę w Polsce. Jest wiele przykładów szaleńczych czynów desperatów. Donald Tusk także jest zdolny do wszystkiego, co udowodnił w czasie, gdy sprawował władzę w Polsce i potem gdy uciekł z Polski, by z nadania Niemców gnębić kraj, w którym nadal „polskość jest nienormalnością”.