Cmentarz pod wysypiskiem słów - 44

1.

Nie byłem głupi.

Dzisiaj
powiedzielibyście o mnie, że jestem lekko upośledzony - było ze mnie
kawał chłopa. Może zdobywałbym dzisiaj dla Polski złote medale na
paraolimpiadach? Chciałbym Wam coś dać z siebie - ale od dawna nie żyję.

Podczas
ostrzału trochę się trząsłem wewnątrz siebie. Teraz widzę wyraźnie, że
nie było zapotrzebowania na śliniących się żołnierzy - ale tyle lat po
śmierci, każdy jest dużo mądrzejszy niż był wówczas.

Moi
młodsi bracia wzięli mnie na giermka - nosiłem za nimi jedzenie i różne
rzeczy. Zbierałem kwiatki i bawiłem się - kulając po obcym podwórku
stalową obręcz. Nikogo z dorosłych wtedy nie było. Ukryli się przed
upałem w piwnicach.

Nadszedł on - młodziutki
Bóg wojny - sprężysty i błyszczący w tym kurzu jak gwiazda. Złapał mnie
za ramię, a że bardzo się wystraszyłem - uderzył mnie otwartą dłonią w
twarz.

Wówczas otoczyli nas moi przyjaciele -
płacząc próbowałem się wyrwać temu panu.I akurat w tym momencie zawalił
się świat i jakby dla śmiechu, konaliśmy razem, twarzą w twarz pod tymi
gruzami...

On szeptał: - Wody… wody… i skonał
całe popołudnie przede mną - ja - ja nie umiałem wówczas jeszcze tak
bardzo myśleć. Całymi godzinami tylko płakałem i wołałem mamy. Trochę
wstyd, bo miałem tamtego sierpniowego popołudnia, całe dwadzieścia dwa
lata.

2.

Nigdy
nie potrafiłem spełnić się w roli, w jakiej obsadzało mnie życie.
Bardziej niesiony przez wyobrażenia moich bliskich niż sam stawiając
kroki, zostałem najpierw nauczycielem matematyki a w czwartym roku
wojny, gdy zaczęło być już naprawdę źle, skierowano mnie do fabryki
amunicji.

Nadzorowałem akurat Polaków bo moja matka pochodziła z Krakowa i jak to mówią: "liznąłem języka"

Kiedy w końcu uznano, że wszystkie moje choroby i ułomności przestały
być przeszkodą, wcielono mnie do armii. Byłem marnym żołnierzem - jako
jeden z pierwszych dostałem się do niewoli.

Nie
traktowali mnie źle. Razem z kobietami i dziećmi pracowałem w kuchni,
gdzieś na Żoliborzu. Obierałem ziemniaki, gotowałem zupę.

Byłem
tam trzydzieści pięć lat później ale nie znalazłem tego miejsca. W 1986
roku, kiedy konałem na raka jelit w klinice onkologicznej w Monachium,
tuż przed śmiercią znowu usłyszałem świst pocisków, zapach spalonej
słońcem ziemi i przerywane, bełkotliwe buczenie syren. Co zabawne, moje
ostatnie słowa były takie:

- Nie bać sie, pseniesie, pseniesie…

Wyobrażacie to sobie?

3.

Przyszli
po mnie 30 lipca. Jakby nie mogli poczekać tych pieprzonych dwóch dni!
Być może bym odkupił, zamazał. A tak - przyszli w biały dzień, a wiatr
rozwiewał wówczas firankę po pokoju. Lato było gorące. Akurat wybijałem
muchy taką specjalną packą.

Żonę i córeczkę
wyprowadzili do kuchni - odczytali wyrok i strzelili z przyłożenia w
moje prywatne serce. Po śmierci dowiedziałem się, że cała kamienica
wiedziała o wyroku od dawna.

Że tamci spacerowali przed bramą uroczyści i bezwzględni. Śmiali się - palili papierosy i spluwali do suchego rynsztoka.

Niemieckie patrole na wszelki wypadek, przechodziły na druga stronę ulicy.

Cóż,
zdarza się. Człowiekowi zdarza się zbłądzić, tym bardziej jeśli w grę
wchodzi naprawdę dużo złota i bezpieczeństwo najbliższych. Bardzo
kochałem moją córeczkę.

Ale mogli poczekać.

Szczęśliwie
- przez kilkadziesiąt lat moi potomkowie słyszeli tylko, że zginąłem w
powstaniu. Teraz mój wnuczek już wie, za co zginął dziadek. I przez tą
niedyskrecję historii - bez końca muszę martwym łbem tłuc w żelazną
ścianę więzienia i w pustkę krzyczeć, że tak nie można!

Że to jest niesprawiedliwe!

( Tekst ukazał się w S24 rok temu. Trochę go zmieniłem. Przyszło wielu nowych czytelników. Może będzie ciekawy dla kogoś? )