Cóż trudnego z eksportem z Odessy

Dziś tylko krótkie pytanie: może ktoś wytłumaczyć, dlaczego tak ciężko załatwić możliwość eksportu produktów rolnych z Ukrainy, dokładniej z portu w Odessie nad Morzem Czarnym?

Coś mi tu brzydko pachnie. Wygląda na to, że właściwie nikt po prostu nie ma chęci pomóc Ukrainie z tym morskim eksportem. I to nie tylko UE, lecz także USA. Czyżby wszyscy są takimi materialistami, a nikt w tym nie ma interesu?

Pod koniec1990 roku, po solidnym namyśle, podjąłem pracę u narodowego kuwejckiego armatora KOTC. Oczywiście same tankowce. Dlaczego po namyśle? Bo pół roku wcześniej Irak pod byle pretekstem najechał Kuwejt, co wywołało historyczną już Pustynną Burzę, jak Amerykanie ruszyli z pomocą, a cały obszar Zatoki Perskiej, od samego wąskiego wejścia, Cieśniny Ormuz, stał się strefą wojenną. A pływanie w takich obszarach jest zawsze ryzykowne.

Mimo wszystko zdecydowałem się na taki kontrakt. Nie dlatego, że świetnie wówczas płacili, tylko dlatego, że Kuwejt z całą swoją flotą zastosował sprytny trik.

Otóż praktycznie w ciągu jednego dnia załatwiono wszystkie kwestie prawne, ubezpieczeniowe, itd; usunięto banderę Kuwejtu pozmieniano nazwy, tak, że na przykład nie było już dalej m/t Al Arabijah tylko m/t Tonbridge, a na rufie powiewać zaczęły bandery USA lub Wielkiej Brytanii. Oczywiście wszystko lege artis i do niczego nie można się było doczepić.

I Irak miał problem. Do jednostek kuwejckich mógł sobie strzelać, jak do kaczek, bo przecież z Kuwejtem prowadził wojnę. A strzelanie do tankowców, które są USA, albo UK, to spore ryzyko.

Początkowo organizowano konwoje. 3 – 5 tankowców średnio, pod ochroną z wody i powietrza floty i lotnictwa głównie amerykańskiego, więc dosyć spokojnie wypełnione po brzegi słodką ropą tankowce były eskortowane za cieśninę, na już oceaniczne wody Morza Arabskiego i Oceanu Indyjskiego.

Było czasami trudno. Fanatycy iraccy czasami podpływali w nocy na trudnych do wykrycia małych łódkach i walili z rakiet, z nadzieją, że trafią w zbiornik i będzie wielkie bum.

Przy okazji przypomnę – Polska wtedy wysłała na tę wojnę 319 żołnierzy (USA ponad 600 000).

Tak, czy inaczej, cały czas wojny, niedługiej, bo Saddam Husajn poddał się już w marcu 1991, eksport ropy i gazu z Kuwejtu, a także Kataru i Arabii Saudyjskiej trwał nieprzerwanie. A ja 6 lat pływałem dalej dla Kuwejtu, aż ci poczuli się silni i bezpieczni, z powrotem przywrócili narodową banderę i arabską nazwę, a na koniec europejskich oficerów zaczęli wymieniać na muzułmanów.

*****

Porównajmy teraz tamtą wojnę z problemami Ukrainy, która została napadnięta przez ruskich bandytów, a ci mimo tego, że Ukraina jest jednym z czołowych dostawców produktów rolnych do krajów trzeciego świata, głownie biednych państw Afryki i Bliskiego Wschodu, blokują najważniejszy punkt tego eksportu – Odessę nad Morzem Czarnym.

Mimo, że oni nie mają nawet najmniejszej podstawy by to robić. Morze Czarne nie jest terytorialnie morzem wyłącznie rosyjskim. Większość obszaru to wody międzynarodowe, z całą swobodą żeglugi każdego, kto ma na to ochotę. A zbliżając się do południowych brzegów i do Odessy, mamy już wody terytorialne Ukrainy, które bezprawnie ruski kontrolują i decydują, co tam może pływać.

Tak więc odsyłając do moich doświadczeń z Pustynnej Burzy nie rozumiem:

dlaczego nie można zorganizować konwojów, gdzie statki – masowce, w danej chwili pod jakąkolwiek banderą NATO, czy to polską, bułgarską, amerykańską czy norweską, pod osłoną sił NATO , pozwolą na swobodny tranzyt ładunków na cały świat w potrzebie. Tak, jak wiele lat temu w Zatoce Perskiej.

Taką operację można by zmontować w parę dni. Domyślam się, że decydujący jest tu głos Stanów Zjednoczonych. A ich wola działania ograniczona jest przyjętą zasadą, że żaden amerykański żołnierz nie weźmie udziału w walkach o Ukrainę. Lecz przecież osłona cywilnych statków przez siły, nawet niekoniecznie amerykańskie, przecież i Wielka Brytania, Francja, czy nawet Hiszpania mają możliwości wykonywania tego zadania.

Czy to w wojnach na Bałkanach, czy w Zatoce Perskiej nikt nawet nie rozważał, czy powinno się, albo nie, angażować w ochronę działań cywilnych. Po prostu to się robiło niemal automatycznie i już.

Dodam – jest chyba oczywiste, że na ONZ już od dawna nie ma co liczyć. Użycie tak zwanych sił pokojowych pod znakiem UN stało się obszarem lewackich wątpliwości, zapominając o zwykłej uczciwości i celach, po co właściwie stworzono ONZ. Coraz bardziej jest to organizacja fasadowa i wyłącznie dobra synekura dla byłych polityków i jak wiemy z wpływów Chin i korporacji farmaceutycznych na WHO, ważny element Organizacji Narodów Zjednoczonych, ta najważniejsza na świecie struktura międzynarodowa jest potężnie skorumpowana i traci wiarygodność.

Nie potrafię wyjaśnić dlaczego USA nie ma ochoty wykonać tak prostego zadania, jak utworzenie ochranianych konwojów do Odessy, przecież nie w celach biznesowych, tylko humanitarnych. Ale wiadomo, że raczej na tym nie zarobią, a w Zatoce Perskiej mieli własny interes.

Wiem ze stuprocentową pewnością, że Amerykanie, co jest nieco cyniczne w stosunku do Ukrainy, działają tak, aby Rosja wykrwawiała się w swych działaniach militarnych jak najdłużej, z jak najwyższym kosztem i niespecjalnie przejmują się stratami napadniętego państwa i faktem tysięcy ofiar tej wojny. Ukraina ma tak długo ile się da, rozwalać potencjał rosyjskiej siły militarnej, aż wreszcie na długie dziesięciolecia nie będą w stanie prowadzić polityki imperialnych napaści na inne kraje, a także przestaną być liczącym się mocarstwem.

Aby właśnie taki cel osiągnąć, USA, a także podległe im NATO, robią tylko tyle, aby ukraińska armia powstrzymywała atak ruskich sił jak najdłużej, będąc ciągle w defensywie, bo pomoc jest właśnie taka, że nie mają Ukraińcy wystarczających sił i środków, by przystąpić do pozytywnych kontrataków.

Czy właśnie taka niewypowiedziana doktryna, jak ta wojna, nie oszukujmy się – typowa proxy, bo Ukraina jest zastępczą siłą w walce Rosji z całym Zachodem, jest powodem, że również nikt się nie decyduje, by pomóc, aby zboże i cała żywność, mogły swobodnie dotrzeć do odbiorców, w prawdziwej potrzebie?

Gdy w czasach wojny o wszystkim decydują politycy, to można się spodziewać wielu świństw, krętactw i pozorów.

A ludzie dzień po dniu giną, jak gdyby już nikt nie mógł pomóc.

.