O Duchu św. i o tym, że prawo przychodzi jak muzyka

W poprzedniej notce było o porządku Prawdy i fortepianie.
Teraz będzie o muzyce i prawie multicentrycznym.

Mamy więc gamę-oktawę. Oktawa to osiem w rosnącym następstwie.
Dekalog to dziesięć.
Oktawa wywołuje u słuchającego szczególne wrażenie podobieństwa obu dźwięków, co powoduje iż jest podstawowym interwałem muzycznym, z którego wylicza się wszystkie pozostałe odległości pomiędzy dźwiękami.
Tak było i w prawie (dotąd, znaczy dawniej). Były prawa podstawowe, jako niezmienne zasady. Sędziowie na podstawie tych wytycznych wyliczali i wyważali winę, w stosunku do cnót i okoliczności. Każdy znał prawo i rozumiał jego język, oraz się nim posługiwał intuicyjnie, chyba, że go opętało.
Każdy kto ma uszy, może nauczyć się grać na fortepianie, tak jak każdy może nauczyć się prawa.
Nie da się jednak nauczyć komponowania muzyki, choćby pęc. Tworzenie, stwarzanie jest darem nadprzyrodzonym, jesteśmy na obraz i podobieństwo. By komponować muzykę, trzeba ją wcześniej usłyszeć w "sercu" ( które u muzyków ma połączenie z uszami mózgu). Tak jest z każdą twórczością.
Studia artystyczne nie są dla wszystkich i nie pomoże tu żadna łapówka, bo sztuka jest prawdą. Artyści są więc powołani przez Prawdę do prawdy. Kiedyś, jak ludzie żyli zgodnie z porządkiem Bożym bo nic im nie przeszkadzało, odkrywali swoje powołania. Była sztuka prawa, budowania katedr, sztuki kulinarne, każda dziedzina miała swoich mistrzów i czeladników.
Tak też było z prawem. Sędziowie, adwokaci byli mistrzami prawa. Mieli za zadanie dojść do prawdy i zważyć winę.

Do sędziego przywlekano więc za oszywkę chudopachołka, który ukradł kurę i podnosił się na sali rwetes świadków, oraz lament baby z dzieciami (jak matka lamentuje, wszystkie bachory od razu zaczynają się drzeć synchronicznie). Sędzia stuknął młotkiem i towarzystwo nagle cichło, rozdziawiając gęby.
Sędzia namyśliwszy się (dla powagi), kazał nieszczęśnika wypuścić. Gawiedż upuszczała kamienie i rozchodziła się w spokoju.
Sędzia stosował prawo multicentryczne, bo rzutem oka widział, że wprawdzie jeden klawisz Dekalogu uderzono, ale chłopina nędzna i dzieciata, czas przednówkowy i żal musie w sercu robiło.
Czym jest ten niemodny żal?
Wyjaśnia nam to teologia moralna. Cytuję za ks. Dziewieckim;
"Człowiek nie ma bezpośredniej władzy nad emocjami. Nie może ich sobie mocą świadomości czy siły woli po prostu nakazać czy zakazać. Właśnie dlatego poznawanie i przeżywanie własnych uczuć jest koniecznym warunkiem adekwatnej świadomości samego siebie i własnej sytuacji egzystencjalnej."
I dalej;
"Uczucia są darem od Boga. Darem, który umożliwia nam dostęp do prawdy..."
I tak wygrywała Prawda, bo współczucie, które jest owocem Miłosierdzia, przeważało. Prawo multicentryczne, rozważa w rozumie Dekalog, ale poprawia sąd miarą Miłosierdzia, bo Miłość jest Paradygmatem Prawa.
Do tego, by stosować prawo multicentryczne, potrzebne jest współczujące sumienie. Uczą tego na prawie? (w 89-tym wywalono teologię z uniwersytetów)
Nasza cywilizacja robi dziś wszystko, by sumienie w człowieku zagłuszyć.
Tym sposobem władcą prawa jest Rozum filozof Łętowskiej.
"Otóż nad informacjami intelektualnymi człowiek sprawuje niemal nieograniczoną kontrolę. Może do tego stopnia manipulować tymi informacjami - zwykle nieświadomie - że stają się one źródłem dezinformacji."

I dlatego cywilizacji Sędziów z Kościołem nie po drodze( zwykle nieświadomie). I myli się ten, kto uważa, że to cywilizacja prawa. Prawa nie ma. Jest liberalizm, więc panuje wolność, czyli NIC.

*Przypisy;
http://www.opoka.org.pl/biblioteka/I/IP/poznawanie_wl_uczuc.html