Niech Solidarność przeprosi za stan wojenny!

Za kilka godzin kolejna rocznica wprowadzenia stanu wojennego, czytam sobie różne teksty tłumaczące mi dlaczego Wojciech Jaruzelski nie jest niczemu winien i chyba dałam się przekonać. Generał Jaruzelski naprawdę nie miał wyjścia, stan wojenny był koniecznością i Bogu dzięki, że znalazł się bohater gotowy wziąć na siebie to niewyobrażalne brzemię.  I naszą czarną niewdzięczność. A przecież uratował nas przed nieuchronnym.

Waldemar Kuczyński: Na szczęście młodzież twierdzi, że braliśmy w dupę mniej więcej
tak samo, jak inne narody i że obity tyłek nie jest żadnym powodem do
dumy. Bo jeszcze warto by się zastanowić ile razy sami go bez sensu
nadstawialiśmy myśląc, że to opancerzona pięść. A jak ktoś próbował nam
w tym przeszkodzić, jak margrabia Wielopolski (nieskutecznie) i generał
Jaruzelski (skutecznie), to robił za zdrajcę i pachołka obcych.

Piotr Śmiłowicz: Logika rzeczywistości polskiej 1981 roku była taka, że „Solidarność”
mogła albo wkomponować się w system komunistyczny, albo zostać
zniszczona. Innej możliwości nie było.

Zgoda, ja to kupuję - generał Jaruzelski po prostu nie miał wyjścia. Tylko, że jeśli generał nie miał wyjścia to ktoś go w tej sytuacji bez wyjścia postawił. Wychodzi na to, że Solidarność. Bez sensu nadstawiała tyłek myśląc, że to opancerzona pięść, szczęściem Jaruzelski jej skutecznie w tym przeszkodził. A że kosztem życia ponad 100 osób? To już nie generała wina, on przecież nie miał wyjścia, to już ustaliliśmy. Gdzie drwa rąbią...

Przestańmy więc zachwycać się Solidarnością, bredzić o jakimś "karnawale" wolności, pięknym zrywie. Nic z tych rzeczy. Polski Sierpień, ta wspaniała "pierwsza" Solidarność to było tylko to bezsensowne nadstawianie tyłka, które doprowadziło do tragedii. Tragedii za którą odpowiedzialna jest Solidarność, skoro zwalniamy z niej Jaruzelskiego.

Najwyższy czas, żeby Solidarność przeprosiła Polaków za stan wojenny. Za postawienie generała Jaruzelskiego w sytuacji, w której ten po prostu nie miał wyjścia. Musiał.

Że bluźnię? Skąd, to tylko logiczna konsekwencja zwalniania Jaruzelskiego od odpowiedzialności. Bo zdejmując ją z niego, na kogoś trzeba ją przerzucić. 100 trupów same się nie powybijało. A zatem, kochani politycy i publicyści, a także ty, drogi wypowiadający się w sondażach po stronie generała, jeśli go usprawiedliwiacie, miejcie odwagę powiedzieć wprost kto jest odpowiedzialny za stan wojenny i jego ofiary. Niech Solidarność przyzna się wreszcie do winy. I przeprosi za wymuszenie na generale tej trudnej ale przecież jedynej możliwej decyzji.

***

Jeden z najmądrzejszych i najuczciwszych ludzi jacy przewinęli się przez polską politykę, Henryk Wujec, tak tak pisał kiedyś o stanie wojennym i jego największej ofierze:

Henryk Wujec: To jedna z tych rzeczy, których nie mogę darować gen. Jaruzelskiemu:
było wtedy tak wiele różnorodnych inicjatyw (nie zawsze oczywiście
rozsądnych), społeczeństwo odzyskiwało nadzieję, wszyscy, a w każdym
razie wielu, przystępowali do naprawy Rzeczypospolitej, często
zaczynając od swojego podwórka. Odbywało się to w atmosferze pełnej
napięcia, konfliktów, ale inaczej być nie mogło - w końcu była to,
chociaż pokojowa, rewolucja. Trzeba było pokonywać różne kryzysy,
likwidować zagrożenia, ale wciąż posuwaliśmy się naprzód. Zbiorowym
wysiłkiem władzy i "Solidarności". Należało ten trudny marsz
kontynuować, zrobić kolejny krok i potem jeszcze jeden..., wytrzymać,
idąc drogą wytyczoną przez Porozumienia Gdańskie. Nie było żadnej
nieprzepartej konieczności zewnętrznej, by w grudniu '81 ogłaszać stan wojenny, zdecydowała o tym sytuacja wewnętrzna w aparacie władzy. Stan wojenny ze swoją logiką przemocy, zastraszenia, represji zamordował budzącą się
w społeczeństwie nadzieję, zatruł nienawiścią i bezsilną rezygnacją
psychikę wybijającego się ku wolności i demokracji narodu. Ostatecznie
po siedmiu straconych latach generał powrócił do stołu rokowań, ale w
jakże innej sytuacji psychologicznej, społecznej, gospodarczej.
Wykopana wówczas w polskim społeczeństwie przepaść dotąd się nie
zabliźniła - kolejne paroksyzmy "teczkowe" są tego najlepszym
przykładem.

Można Jaruzelskiemu zapomnieć, można mu nawet wybaczyć (byle nie "w imieniu tych, których zdradzono o świcie") ale nie można wmawiać, że to się stało jakby poza nim, ot, dziejowa konieczność wymusiła decyzję trudną, bolesną, może nawet dramatyczną ale przecież jedyną możliwą, a wszystko to w sumie dla naszego dobra. Bo musi to oznaczać oskarżenie Solidarności o każdą z ofiar stanu wojennego. Taka jest logiczna konsekwencja.

No więc jak, kiedy więc Solidarność przeprosi za stan wojenny?