Mucha nie siada!

Mucha nie siada!

Leciała Mucha – słowo honoru!
W medialnym tłumie wokół Stadionu,
Co Narodowym stał się Przekrętem:
Kasa wydana, wstęgi przecięte…

Więc pusty Stadion, na górce stoi
Drwina z Narodu i śmiech kiboli -
Żeby nikt nie mógł tutaj zawołać:
„To Narodowy jest pomnik Matoła!”

Teraz już tylko nadzieja w Musze,
Że pięknym lotem odwróci burze,
Które jak fatum i zło przeklęte
Nad Narodowym wiszą Przekrętem.

Mucha się mizdrzy do telewizji,
Skłon zgrabnie ćwicząc - rozkrok na wizji,
Spogląda - gapie wokół zebrali się:
Bo może Mucha rozbierze się ?

Lecz Mucha główką przecząco kręci,
Bo przecież zamarzł dziś słupek rtęci !
Ale gdy wiosna żarem rozbucha
Może się wtedy rozbierze Mucha ?

Gdy Premier ujrzy łunę z oddali
Jak lew zaryczy: Pali się, pali!
Palą się cuda i obietnice
I nad Przekrętem też łunę widzę !

Gdzie są strażacy, moje zastępy,
Co zbudowały wszystkie Przekręty ?
Gdzie jest też wierna mi dotąd Mucha,
Gdy nad Stadionem pożar też bucha?

Premiera krzyki cichną w oddali:
Pali się? Dobrze – niech się wypali!
Niech się wypali pomnik Matoła:
Głos jego zamilkł –nikt już nie woła….

Spali się spali, wszystko się spali,
Łunę pożaru czuję z oddali
I strach też w oczach naszego zucha,
Pierwsi uciekną Fryzjer i Mucha.

Więc widząc Muchę w szkle telewizji,
Jak ćwiczy skłony - rozkrok na wizji,
Gazetę biorę i w rulon składam:
Ruch jeden szybki – Mucha nie siada !

Kpt. NEMO