26.03.2012 - Historyczny strajk na Śląsku

Dzień 26 marca 2013 roku zapisze się w historii Polski nie tylko z tego względu, że po ponad 30-latach odbył się największy strajk generalny, jaki udało się związkowcom zorganizować. Ten historyczny strajk – otwiera drogę do odzyskania podmiotowości polskiego społeczeństwa, perfidnie oszukanego od czasów „okrągłego stołu”, gdy za cenę tzw. wolności – na majątku państwowym uwłaszczyła się PZPR-owska nomenklatura, a społeczeństwo poddane zostało niewiarygodnej wręcz pauperyzacji – mamione wizją Europy i obietnicami gdańskich aferałów, że „będzie nam się żyło lepiej”.

Strajk na Śląsku – choć może nie tak wielki – przełamał jednak niemoc wszystkich związków, w tym zwłaszcza „Solidarności”, której kolebka jest do dziś w Gdańsku – choć jej serce przeniosło się na Śląsk. I to nie tylko za sprawą nowego przewodniczącego Piotra Dudy, lecz za sprawą setek tysięcy pracowników, którzy nie wierzą w zapewnienia i cudy Donalda Tuska i jego partii. Co ta wiara w liberałów dała, przekonało się całe Wybrzeże, gdzie bez żadnego sprzeciwu udało się Bieleckiemu, Lewandowskiemu a teraz Tuskowi zlikwidować niemal całą gospodarkę morską – w tym nie tylko stocznie, ale i żeglugę oraz rybołówstwo. Dziś w Polskich Liniach Oceanicznych ze 100 statków, pozostały zaledwie trzy, gdyńskiej stoczni już nie ma, a stocznia gdańska – symbol Sierpnia 80’ – jest dziś symbolem oszustwa i upadku znaczenia „Solidarności” . Nie ma też stoczni szczecińskiej, na których terenach zamierza się budować osiedla mieszkaniowe i centra handlowe. Ale czym tu i komu handlować, skoro niczego się w Szczecinie nie produkuje, podobnie jak w Gdyni ?

Trzeba oddać Piotrowi Dudzie z Regionu Śląsko-Dąbrowskiego , że za jego sprawą, znaczenie „Solidarności” - ale i innych związków zawodowych znacznie wzrosło, a perspektywa kolejnych strajków przeraziła przywódcę partii i rządu, który dokonał spektakularnej likwidacji gospodarki morskiej, o której nie marzyło się nawet towarzyszowi Kliszce. To tow. Kliszko, współodpowiedzialny za akcję pacyfikacyjną w Gdańsku i Gdyni w grudniu 1970 roku wyszedł z propozycją „zaorania” polskich stoczni, co sprawi, że w Gdańsku i w Gdyni strajków i protestów głodujących robotników już nie będzie. Dziś – większość dawnych pracowników zlikwidowanych przez Tuska stoczni nadal pracuje – ale w Norwegii, w Wlk. Brytanii czy też w Niemczech, gdzie tacy „reformatorzy” jak Tusk, Lewandowski czy Bielecki byliby przez związkowców wywiezieni na taczkach – i to bez żadnej zwłoki. Duża część byłych pracowników zlikwidowanych stoczni przeszła na głodowe emerytury – bez żadnej odprawy i nadziei na godne życie.

Zatem dzień 26 marca 2013 roku zamknął pewien etap – etap wypisanych na tablicy 21 postulatów z Sierpnia 80', z których praktycznie żaden nie został zrealizowany do dnia dzisiejszego. Piotr Duda – obecny przewodniczący NSZZ „Solidarność” – porozumiewając się z innymi związkami zawodowymi, stał się automatycznie wrogiem aferałów-liberałów, a zwłaszcza już Tuska. I choć strajk na Śląsku nie był zbyt wielki, to Tusk zdał sobie wreszcie sprawę, że nie uda mu się kolejny raz omamić związkowców perspektywą „inwestora z Kataru”, czy też jego polityką „miłości” i „dialogu” z maszynką sejmową PO-PSL. 

Tusk bowiem, w swoim monologu, podsumowującym strajk na Śląsku, zdał sobie sprawę, że już niebawem przyjdzie mu zapłacić za ponad pięć lat rozkradania Polski i że nie uda mu się kosztów tej grabieży przerzucić na coraz biedniejszych Polaków. Tusk doskonale już wie, że jest najbardziej znienawidzonym szefem rządu od czasów tow. Rakowskiego i że taki sam los podzieli , jak tow. Rakowski – o ile Angela Merkel nie załatwi mu miękkiego lądowania w Brukseli. W monologu, rozgoryczonego Tuska usłyszeliśmy bowiem te słowa:  „Chcę powiedzieć, że nie oczekuję akceptacji pod adresem rządu czy mojej osoby ze strony liderów związkowych. Jestem realistą, że Polacy nie będą mnie nigdy kochać, ani mojego rządu. Oczekiwałbym jednak odpowiedzialności, a nie mam wątpliwości, że Polska lepiej przechodziła przez kryzys dzięki temu, że udało się uniknąć realnych konfliktów społecznych.

Jest jednak oczywiste, że jedynym warunkiem uniknięcia realnych konfliktów społecznych jest to, by Donald Tusk zniknął nam na zawsze z oczu tak,  jak tow. Rakowski . Wierzę, że to nastąpi, słuchając przewodniczącego Dudę: "Z tego miejsca w Gdańsku, w kolebce Solidarności chcę powiedzieć: to nie koniec, to dopiero początek panie premierze Tusk. Jeśli pan myśli, że jakoś to będzie, to już nie będzie. Jeżeli pan prze do konfrontacji, to będzie ją pan miał, ale to na własne życzenie"