Mój mały, prywatny stan wojenny...

Mój stan wojenny nie otarł się o Zomo ani o wojsko, ale był w inny sposób bardzo bolesny.
Rankiem zbudziła mnie mama. Szła bardzo wcześnie na pierwszą mszę i zawróciła.
"Wstawaj. Coś strasznego się stało!" Włączyła TV...i już wiedziałyśmy.
Napisałam kartkę do męża. Walczył o prawo pobytu w pewnym zachodnim kraju w Europie.
Wrzuciłam do skrzynki na listy naprzeciwko domu. O naiwności cywila!
Chcę zadzwonić..telefon nie działa. Przybiega sąsiadka. Dowiadujemy się kogo w nocy zabrano.
Nie jeżdżą tramwaje. Czasem widać jadące bez ograniczenia prędkości samochody osobowe.
Na rogu ulic stoi wóz pancerny. Rozpalone ognisko i młodzi żolnierze ogrzewają się...
Córeczka w łóżeczku widząc mnie i mamę biegające po mieszkaniu zaczyna popłakiwać.
Idziemy do krewnej meża zapytać się co z córką. Ukrywa się. Dzięki Bogu...
W poniedziałek rano szef wzywa mnię do siebie..."Pani mąż pracuje w amerykańskiej firmie, jak wiem...Czy jest ktoś kto w razie czego może zaopiekować sie dzieckiem Pani?"
Jest mama, zawsze niezastąpiona mama myślę gorączkowo...Od roku walczę o paszport dla siebie i dla dziecka...Pewnie się mym przypadkiem zainteresują.
Jednak dali mi spokój. No nie całkiem...nastepne dwa lata walczyłam o emigracyjny paszport dla siebie i dla córeczki. Po każdej odmowie paszportu w ramach łązenia rodzin pisałam odwołanie do Kiszczaka i potem dostawałam nową odmowę. Powoływałam się na jakieś miedzynarodowe ustalenia....
Raz nawet wezwano mnie na jakąś rozmowę. Zadano mi idiotyczne pytanie, po co chcę jechać...

Trzy lata przymusowej rozłąki...