Que sera - czyli zwierzenia spóźnionego optymisty

Odkąd swoje skromne trzy grosze dorzucam do blogowania na NP nie opuszcza mnie poczucie epigońskiego charakteru moich wpisów. Smutne to i zarazem budzące nadzieję. Widzę, że coraz częściej zdarza mi się pisać o rzeczach, których oczywistość wyziera z każdego kąta naszego wspólnego domu, więc zasługi w otwieraniu oczu skołowanych medialną rąbanką rodaków przyzwoitość nakazuje przyznać weteranom patriotycznej prasy i portali. Tym, którzy przejrzeli i wzięli się do roboty dużo wcześniej. Dla ścisłości powiem, że – choć cenię – staram się nie przeceniać opiniotwórczej mocy nawet najlepszych dziennikarzy i najznakomitszych blogerów. Oni robią i robili swoje, przecierają zapaskudzone brudną mazią przeróżne „szkła kontaktowe”, lecz szkło - jak to szkło – wystarczy puknąć mocniej i samo pęknie. Ważny jest świat po drugiej stronie szyby, tam gdzie prawdziwe życie – nasza codzienność. Powoli przestaje mnie kręcić pokrzykiwanie, że król jest nagi, bo jest nagi, każdy widzi. Coraz bardziej mierzi odklejanie wciskanego kitu, że kieszenie nie są przecież puste, lecz pełne … inaczej. Szkoda gadać. Sypie się rzeczpospolita pajaców – już ponoć niektórym brakuje na sushi!

Więc skąd optymizm? Ano stąd, że ciemnogród jakby przejaśniał, że gdybym na T-shircie wydrukował napis „Jestem oszołomem” coraz mniej ludzi chciałoby obchodzić mnie z daleka, a coraz więcej życzliwie klepać po ramieniu. To, niewątpliwie, jedna z zasług pionierów niezależnych mediów. Skrzecząca rzeczywistość ułatwia im drążenie tunelu do prawdy, a takim jak ja, spóźnionym, choćby usuwanie gruzu. - Ten syf przecież dłużej nie może się utrzymać! - słychać na każdym kroku. - Więc co robić? - z pytania Ewy Stankiewicz nie da się już szydzić, że to bezradne załamywanie rąk . To dziś inne pytanie: co robić teraz, ale także potem, po upadku bursztynowego kolosa na glinianych nogach? Że, co? Że jeszcze stoi? To co, że stoi – jest w okolicy jakiś frajer, który myśli, że postoi długo?

Ja wiem co robić: robić swoje. - Trzeba orać! Czy kto lubi, czy nie, Rafała Ziemkiewicza – jego „tato” miał rację: trzeba orać. Tyle tylko, że - tym razem - nie można zapomnieć, że przy oraniu bat może się przydać. Ja już nie uwierzę, że wystarczy krzyknąć by brać sprawy w swoje ręce. To prawda, ale pod warunkiem, że dopilnujemy aby plonów pracy znów nam nie pożarła złodziejska hołota i, że przegonimy batem bydło, które przez lata wchodziło w szkodę.

Mam prosty dowód na to, że mówię szczerze: jak to wszystko pierdyknie, mnie nic nie potrzeba. Przecież, spóźniony o jedno tempo, nie oczekuję pochwał, tym bardziej piersi nie wypnę po ordery. Chętnie przysiądę pod piecem by przyjrzeć się młodym jak sprzątają w chacie. I nawet im nie powiem: a nie mówiłem!

Czas słów już mija, więc – póki co - nie siadam. Będzie marsz. Już niedługo. Nigdy w życiu nie brałem udziału w żadnym marszu. Teraz idę i zabieram dzieci. Chcę im pokazać inną Polskę.

Niech zobaczą, że można żyć lepiej, inaczej.