Stracone szanse. Kilka przypadków z historii.

Kończąc wertowanie książek z podręcznej biblioteki prezentuję kilka przykładów nie tyle zaprzaństwa, co nieskończonej polskiej głupoty, która prowadziła nas na skraj biologicznej zagłady chyba nie rzadziej niż machinacje zdrajców i obca przemoc. Tym razem nie będę jednak niczego zastrzegał. Gołym okiem widać, że "pożytecznych idiotów" nie brakuje i dziś. Najważniejsze wydaje mi się w Polsce niepotrzebne rozemocjonowanie, brak zdolności racjonalnej a nie życzeniowej analizy położenia Polski oraz popadanie z jednej skrajności w drugą. Czyli albo bezsensowna uległość i niekorzystanie z własnych atutów albo idiotyczne rojenie o mocarstwowości i zacietrzewianie w stylu "nie oddamy ani guzika" tylko po to aby za chwilę oddać cały dobytek na stos. Pod tym względem dziś nic się w Polsce nie zmieniło. Zawsze były to głosy będące błogosławieństwem dla naszych wrogów i oznaczały zagładę naszego świata.

No i znowu cholera mnie bierze jak zaczynam o tym wszystkim myśleć. A rodzina wyciąga na spacer (wspaniała pogoda) i pyta poirytowana: po co ci to? Po co się tak szarpiesz? Po co ślęczysz nad książkami, przecież i tak sam nic nie zmienisz. Sam nie zmienię, ale już dzisiaj widać że nie jestem całkiem sam. Poza tym, jeśli wszystko pójdzie źle i znów stracimy niepodległość, wtedy - oprócz gorzkiej satysfakcji "a nie mówiłem" - będę miał czyste sumienie.

Cytaty pochodzą z następujących książek:

1. Trzecia strona medalu. D. Baliszewski. Wydawnictwo Bukowy Las, Wrocław 2010.

2. Zgred. R.A.Ziemkiewicz. Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań, 2011.

3. Geneza i obalenie konstytucji 3 maja. J. Łojek. Wydawnictwo Lubelskie, Lublin 1986.

"Niektórzy przywódcy stronnictwa patriotycznego rozumieli, iż Rzeczpospolita (...) znalazła się w tak niekorzystnym położeniu międzynarodowym, że utrzymać swojej egzystencji państwowej w obrębie nienaruszonego terytorium, nawet w granicach ustalonych w 1772 roku, już nie mogła. Mogła natomiast przetrwać jako państwo na nieco zmniejszonym obszarze, jeśli zyskałaby szansę dogłębnych przeobrażeń wewnętrznych w zakresie ustroju społeczno-ekonomicznego i prawno-politycznego."

[3, str. 39]

"Dyplomacja brytyjska usiłowała przekonać koła polityczne Rzeczpospolitej, że ustępstwo wobec Prus w kwestii terytorialnej, przy jednoczesnym zawarciu wielostronnego traktatu handlowego, regulującego cały system celny w Europie Środkowej, jest ze wszech miar pożądane w równym stopniu z punktu widzenia interesów polskich, co brytyjskich. Poseł brytyjski w Warszawie, Daniel Hailes, czynił rozpaczliwe wysiłki, aby wyłożyć jasno swoje racje królowi, Deputacji Interesów Cudzoziemskich i całemu sejmowi."

[3, str. 48]

"Poseł brytyjski mówił: "Nasza chęć włączenia Polski w ową wielką federację ma w obiekcie dlatego ocalenie was, abyście nie byli odtąd przechodnią kamienicą dla Moskwy, jakeście byli dotąd. (...). Jeśli wy zaś tego nie chcecie (...) i waszego rządu nie umocnicie niezwłocznie, to my z tym olbrzymem moskiewskim będziemy musieli jak tak ugadzać się (...) choćby też i z wazą polską najgorszą szkodą. Więc wszystko dependuje od waszej prędkiej determinacji, bo wkrótce może być za późno." Determinacja ta polegać miała na decyzji poniesienia przez Polskę bolesnych ofiar na rzecz ostatecznego porozumienia z dworem berlińskim."

[4, str. 57]

"Aczkolwiek pozytywnych dowodów rosyjskiej inspiracji wystąpień opozycyjnych w sejmie przeciwko ustępstwom terytorialnym na rzecz Prus nie udało się dotąd znaleźć, to jednak zbieżność czasowa tych wydarzeń z przełomowymi momentami sytuacji międzynarodowej jest znamienna i uderzająca. W początkach lipca 1790 roku (...) poseł (...) Benedykt Hulewicz (...) wystąpił z nieoczekiwanym wnioskiem, aby natychmiast zagwarantować konstytucją, iż nigdy nie będzie wolno odstępować żadnego obszaru Rzeczypospolitej jakiemukolwiek państwu sąsiedzkiemu. (...). Kim był zaś Hulewicz, tego specjalnie przypominać nie trzeba: serdeczny przyjaciel Szczęsnego Potockiego, gorliwy sympatyk dworu petersburskiego, (...) jeden z najzacieklejszych opozycjonistów przeciwko nowej konstytucji, a w 1792 roku jeden z najczynniejszych działaczy Konfederacji Targowickiej."

[4, str. 59]

"Bo akurat dziś nagle mam natchnienie sprawdzać w źródłach, co wiedzieli a czego nie wiedzieli Beck i Śmigły-Rydz, i jak dzień po dniu dojrzewali do decyzji żeby dla ułańskiej fantazji i honoru posłać własny naród do diabła, zgodnie zresztą z najwyższym wskazaniem udzielonym im przez umierającego Piłsudskiego: balansujcie między Niemcami a Rosją dopóki się da, a jak się już dłużej nie da, podpalcie cały świat. Tego drobiazgu, że w pożarze (...) sama Polska spłonie do cna, pierniczejący dyktator, czczony dziś jak półbożek, nie wziął pod uwagę. A może wziął?"

[3, str. 70]

"Szczerze mówiąc nikt nie wiedział, że w Warszawie wybuchnie powstanie. (...) nie wiedział [o tym] także gen. Tadeusz Bór-Komorowski, komendant główny Armii Krajowej, który wydał rozkaz jego wybuchu. Nie wiedział, bo nigdy nie przewidywał, że w milionowym mieście jakakolwiek armia, nawet armia podziemna, może toczyć walkę. W marcu 1944 roku to z jego rozkazu Warszawa wyłączona została z panu "Burza", "aby oszczędzić cierpień ludności cywilnej oraz ocalić zabytkowe budowle". Według tego planu w czasie zbliżania się frontu oddziały podziemne miały opuścić miasto i nękać Niemców na odległych, zachodnich liniach ewakuacyjnych. Warszawskie szlaki komunikacyjne miały być drożne i wole od wszelkich przeszkód. (...). To dlatego w czerwcu i początkach lipca z Warszawy wycofywano całe oddziały, to dlatego opróżniano podziemne magazyny broni i formowano jej transporty na wschód. (...).
Dlaczego więc [powstanie] wybuchło? Dlaczego ludzie świadomi śmiertelnego ryzyka nierównej walki w bezbronnym mieście wydali jednak rozkaz jej rozpoczęcia? Dlaczego wydali ten rozkaz wbrew opinii trzech najważniejszych oficerów liniowych KG AK?

[2, str. 172, 173]

"Niemcy śledzą polskie przygotowania do walki już od początku 1944 roku. Wszystkie (...) raporty i meldunki wywiadowcze naturalnie dotyczą powstania w Generalnym Gubernatorstwie. Powstania powszechnego. Dopiero meldunek Koppego z 25 lipca 1944 roku mówi o decyzji rządu emigracyjnego ogłoszenia planu powstania Polaków w Generalnym Gubernatorstwie, lecz jak się wydaje, dotyczy samej Warszawy. Koppe używa bowiem terminu "niebezpieczna metropolia spisku"

I oto w tych dniach w Warszawie (...) Niemcy urządzają szczególny spektakl własnej klęski. Przez miasto ciągną tabory rannych, uciekających, pobitych i przegranych Niemców. Połamanych, zakrwawionych, o szarych twarzach i zgaszonych oczach.

Lecz (...) nikt nie zadaje sobie pytania dlaczego tę defiladę niemieckiej klęski skierowano właśnie przez Warszawę. Tak jakby nie było innych dróg. (...). Nikomu nie przyszło do głowy, że tak mogła również wyglądać wyrachowana, cyniczna, niemiecka prowokacja. Albowiem za kilka dni Niemcy powrócą do Warszawy w sile ponad 50 tysięcy. Za ledwie kilka dni okaże się, że sowiecki front cofnął się pod Siedlce. Lecz w nieprzygotowanej do jakiejkolwiek walki Warszawie (...) trwało już powstanie. "Kiedy otrzymałem wiadomość o powstaniu w Warszawie, natychmiast udałem się do Fuhrera - zapisał Himmler - Powiedziałem: Mój Fuhrerze! Zdarzenie jest paskudne. Historycznie jednak rzecz biorąc, to, co robią Polacy jest błogosławieństwem".

[2, str. 174, 175]