Odkryta opcja niemiecka czyli caryca Angela

Próby znalezienia „punktu zwrotnego” kampanii wyborczej a jeszcze bardziej zagnania do niego Kaczyńskiego zaczynają przybierać ciekawy (nie powiem, że groteskowy ale czas pokaże…) obrót. To taki przewidywalny w sposób oczywisty wynik niezaspokojonego a niezmiernie uciążliwego przez to niespełnienie chciejstwa. Tak to jest, że jak chcemy a nam nie wychodzi to nam rozum nieco płynie na emocjach.

 Prawdą jest, że Prezes nie ułatwiał zadania. jak na złość uparł się nie być kompatybilnym z przekazem serwowanym konsekwentnie w coraz większych porcjach przez Tuska i jego podręcznych. Nie zjada niemowląt, nie ubił jeszcze żadnego Ruskiego, nikogo jeszcze nie wykluczył a nawet, o zgrozo łypie łaskawszym okiem na pana prezydenta.

Tak więc owa Angela czy tam nawet Andżela trafiła się tym chciejcom jak ślepej kurze ziarno. Nie trzeba było nawet zbytnio szukać by znaleźć opinie sugerujące, że owa „przejażdżka na Andżeli” może kosztować Kaczyńskiego przegrane wybory. Ja tam nie wiem jak będzie. Wiem tylko, że jeszcze nigdy (poza 2007) tak wielu nie zrobiło tak wiele by pogrążyć tak nielicznych. I przyszłe, prawdopodobne jak najbardziej, zwycięstwo pana Tuska jawi się w sensie logistycznym czyli zaangażowania sił i środków niczym budowa wielkiej piramidy w Gizie. I jeśli ktoś po tym hipotetycznym zwycięstwie powie, że z Tuska wybitny polityk to ośmielę się zauważyć że taka samo wybitny jak z Bena Johnsona wybitny sprinter.

Ale wróćmy do Angeli czy tam Andżeli. Z tych pohukiwań radości wynikających z faktu, ze „Kaczor” dał się złapać wynika to i owo. Prawda, że Kaczyński dał się podejść bo cała sprawę i pytania o nią mógł załatwić szybko i sprawnie. Pytając pana Lisa czy tam Sobieniowskiego „A pan uważa, że u naszego wielkiego i tak nam przyjaznego sąsiada stanowisko kanclerza obejmuje się z przypadku?”. I tyle. I wtedy piłka po drugiej stronie. Niewygodna piłka. Kaczyński skomplikował sprawę. jego rzecz.

Bo mi chodzi o cos zupełnie innego. O ten element owej radości, którym jest właśnie wybieganie o krok przed rozum. Ukryta pod oburzeniem radość ma bowiem dość specyficzny wydźwięk. Oto wychodzi na to, że w Polsce, w której na określenie Głowy Państwa ukuto i upubliczniono bez żadnych konsekwencji takie określenia jak „pijak”, „dureń”, „cham”, nietykalną świętością są głowy sąsiednich mocarstw. A nawet nie „głowy” bo ani Merkel ani Putin (za którego ściągano spod rosyjskiej ambasady do policyjnej suki) takiego statusu nie mają.

Zastanawia mnie ten brak refleksji nad publicznym kreowaniem pani Merkel na kogoś, kogo nie wolno tykać. Wniosek, jaki z całej sytuacji dałoby się wyciągnąć, mógłby być taki, że to właśnie pani Merkel, świadomie lub nie, kreuje u nas układ władzy. Ot tak, sama z siebie, wyszła naszym wrażliwcom z rządzącej partii i okolic oraz z „zaprzyjaźnionych mediów” taka spiskowa teoryjka. Wedle której pani Merkel to taka caryca w której jakieś tam nadzieje pokłada jedna z sejmowych „familii”. Najdobitniej, najszczerzej i najgłupiej sformułował to pan Michał „Misiek” Kamiński, któremu widmo pozostania   w „politycznej pustce” zajrzało tak głęboko w oczy, że chyba z rozpędu uszkodziło nieco jego błyskotliwy dotąd umysł.

„Wywiad w "Newsweeku", w którym Kaczyński zaatakował Angelę Merkel, to może być punkt zwrotny kampanii. Polacy wiedzą, do kogo po pieniądze na ratowanie Grecji jeździli przywódcy europejscy - do Merkel. Skandaliczne słowa Kaczyńskiego każą się zastanowić, czy ten człowiek jako premier będzie umiał walczyć o pieniądze dla Polski?”

Taaa… Oto wykładnia polskiej polityki zagranicznej na najbliższe lata. A i wewnętrznej przy okazji. Pamiętamy sławną konferencję pana Tuska, na której miał on za plecami mapę z czerwoną Europą i dwiema zielonymi wyspami na tym morzu czerwieni- Polską i Grecją. Ze słów pana „Misia” wynika, że nie był to przypadek i najważniejszą obecnie racja stanu jest ćwiczyć ukłon przez caryca Angelą gdy się do niej po kasę pojedzie. Bo najwyraźniej jednak będzie trzeba. Nic to, że pan Tusk zapewnia, że z problemem uwinie się własnoręcznie.

Pan „Misiek” tak przy okazji ujawnia nam kuchnię europejską, w której, wbrew oficjalnym zapewnieniom i oficjalnym zapisom, jak w każdej kuchni jest szef, są jego podręczni i cała kupa pomywaczy co bez słowa szefa kroku nie zrobią a jak to słowo jest ostre, robią w gatki. Ujawnia też jaka role w tej kuchni my pełnimy. I za tę szczerość winniśmy mu wdzięczność.

I z tej wdzięczności za szczerość i ustrojową lekcję, ukazującą nam tak dobitnie role carycy Angeli, dedykuję panu „Miśkowi” i reszcie tej „rozsądnej” i pozbawionej złudzeń, ujawnionej opcji niemieckiej słowa „Kaczmara”:

„Tak, przy okazji - portret Waszej Wysokości
Tam wisi, gdzie powiesić poleciłem go,
Lecz z zachowania tam obecnych można wnosić
Że się nie cieszy wcale należytą czcią.”**

* http://wyborcza.pl/1,75248,10409660,Puder_opada_z_twarzy_Kaczynskiego.html

** http://www.emuzyka.pl/Jacek-Kaczmarski/piosenka/Rejtan_-czyli-raport-ambasadora,22482.html