Między święconym a dyngusem

Żadne święta nie pozostawiły w mojej pamięci tyle wspomnień co święta Wielkanocne. Inny jest charakter Bożego Narodzenia, inaczej też przeżywa się procesję w Boże Ciało.

   Najdalsze wspomnienia sięgają mojego dzieciństwa i czasów gdy byłem ministrantem. W czasie wielkanocnym mieliśmy dyżury adoracji przy grobie Pańskim . Klęcząc w klęczniku, w komży, przepasani szarfą modliliśmy się. Razem z nami warty adoracyjne  pełnili strażacy. Tacy jak ci na zdjęciu.

Wyobraźcie sobie jakie wrażenie na chłopcu w moim wieku robiła zmiana warty. Rytuał. Były dwa plutony ( tak to nazwę bo nie wiem jak inaczej). Jeden miał srebrne hełmy drugi złote. Od straży  do kościoła było około 500 m i szło się główną ulica miasta , ruchliwa trasą Warszawa -Białystok. Biegały za tymi zmianami tabuny dzieci podziwiając zgrabnie maszerujących strażaków. Zresztą ten fakt wkrótce dał władzom pretekst  (syndrom Krakowskiego Przedmieścia) do zabronienia strażakom pełnienia wart w świątyni. Dodatkowym argumentem było to że straż jest niby państwowa, choć ochotnicza.

   Dodatkową atrakcja jaką pamiętam były , po rezurekcji wyścigi zaprzęgów. Dosłownie. Do naszego kościoła na rezurekcję przyjeżdżali mieszkańcy okolicznych wiosek. Panowało przekonanie,że kto pierwszy wjedzie do wioski temu w tym roku najbardziej pole obrodzi. Ulice były wówczas jeszcze z "kocich łbów" a wozy na żelaznych obręczach. Grzmot przelewał się przez miasto taki ,że każda największa burza mogła go pozazdrościć. Huk  narastał i potężniał w miarę jak wozy nabierały prędkości i zanikał za zakrętem przy wyjeździe za miasto.

  Najwięcej frajdy dawało strzelanie z klucza. Strzelało się z klucza bo karbidu nie starczało dla wszystkich w mieście. Starsze chłopaki zaopatrywali się wcześniej. Ja wędrowałem po kuźniach i ślusarzach tam gdzie były aparaty do spawania acetylenowego. Ale majstrowie przed Wielkanocą pilnowali nawet resztek karbidu jak oka w głowie. Wiedzieli że to niebezpieczna , dla młokosów zabawa. Większe kawałki znalezione na wysypisku jak relikwie przechowywało się w słoiku , tak aby rodzice nie wykryli. A karbid miał specyficzny ,ostry zapach trzeba było więc uważać. Pozostawał klucz , zapałki i gwóźdź. Najlepszy był kuty, stalowy ale czasem trzeba było podciągnąć klucz od starej kutej kłódki lub od szafy. ten ostatni był kruchy i czasem wystarczał zaledwie na jeden "strzał". Jeśli rodzice przed wyjściem do kościoła zapomnieli je schować , to później już mogli ich nie szukać.Ileż satysfakcji dawała ręcznie wykonana kołatka lub grzechotka.

   Tu na obczyźnie doświadczyłem też osobistego przeżycia podczas liturgii upamiętniającej Ostatnia wieczerzę. Proboszcz mojej parafii oznajmił że znalazłem się w gronie osób którym on kapłan,obmyje stopy w  czasie wieczornego nabożeństwa. Sam fakt takiego wyróżnienia nie pozostał bez śladu. Tego co czułem wówczas przy ołtarzu nie da się słowami opisać . Oczami wyobraźni mogłem tylko strać się odtworzyć co czuli apostołowie, choć takie porównanie może być jakby nie na miejscu.

   Szczególna atmosfera panuje także podczas nabożeństwa  poświęcenia wody i ognia. W mieści gzdi9e teraz mieszkam nie ma polskiej parafii ale proboszcz ma polskie nazwisko choć nie mówi ani słowa.Nazwisko jednak przetrwało. Nabożeństwo rozpoczyna się po zapadnięciu zmroku, gdy już jest ciemno. W świątyni nie włącza się świateł. Każdy natomiast otrzymuje swoja świeczkę. Liturgia w zupełnych ciemnościach , przy pięknym śpiewie ( a śpiewa głośno cały kościół , wszyscy wierni a nie tylko organistai chór) oraz umiejętne operowanie światłem latarki (trzeba jakoś czytać Pismo) oraz świec daje nie zapomniane przeżycie.

   Muszę wspomnieć o jeszcze jednej uroczystości . Jest nią przyjecie do społeczności chrześcijańskiej nowych wiernych. Uczestniczą oni wcześniej w całym długim procesie przygotowawczym. Na mszy w obecności osób wprowadzających je do Kościoła ( a są to osoby dorosłe, często przechodzące z innej religii) poza wyznaniem wiary i rytuałem sprawowanym przez kapłana uczestniczą w pewnym momencie wszyscy obecni w kościele. Unosząc ręce nad ich głowami wszyscy wierni parafianie udzielają im nowo wstepującym swojego osobistego choć  w imieniu Kościoła błogoslawieństwa i witają ich w swym gronie. Ogromne przeżycie.

  Pamiętam jak w swoich wspomnieniach profesor Tadeusz Kotarbiński pisał ,jak to mimo że nie były wierzącym katolikiem lubił chodzić na Mszę Świętą. Pociągała go swoista niepowtarzalna atmosfera liturgii. On chodził bo mógł ten swój pobyt między chrześcijanami autentycznie przeżywać. Wyrażał się o tym z szacunkiem.

 Idąc więc do świątyni  udajmy się tam nie dla spełnienia obowiązku , a dla osobistego przeżycia.