Trochę wspomnień, bo rocznica śmierci mojego ojca

Byłam dziś rano na cmentarzu zapalić znicz, bo mój ojciec miał dziś rocznicę śmierci.
Dwudziestą szóstą rocznicę…tak, kawał czasu, prawda? Stałam tam przy grobie i wspominałam, był naprawdę dobrym człowiekiem, miał zaledwie 47 lat gdy odszedł.

Ja wtedy, gdy umierał ojciec byłam jeszcze prawie dzieckiem, bardzo mi go czasem brakuje.
Wiecie, pamiętam najlepiej jego ręce i uśmiech, zawsze się uśmiechał, nawet wtedy gdy już był bardzo chory, gdy wiedział że zbliża się śmierć.

Nawet wtedy, gdy zawołał mnie i brata do swojego łóżka i prosił, że ja jego zabraknie, mamy zająć się mamą, uśmiechał się wtedy do nas, był to smutny uśmiech, ale uśmiech.

Bardzo go kochałam…wiem, że to bardzo osobiste, no ale chyba mi wybaczycie?

Pamiętam, jak mnie ciągnął na sankach, jak trzymałam mu się za palec na wyprawach do lasu(bo całej dłoni nie mogłam objąć) jak zobaczyłam w oczach mojego ojca łzy, gdy z moją mamą było bardzo źle i lekarze nie dawali jej rokowań na to, by wyzdrowiała.

Stałam tam na tym cmentarzu i wspominałam, nawet o tym, jak mi tata się psocił i rozwiązywał kokardę na warkoczyku, ja się burmuszyłam i leciałam na skargę do mamy, że tata mi psuje wywiązaną pięknie kokardkę.

Zawsze mówił bardzo głośno, śmiał się tak samo, był tak pełen życia…i zdrowy!

Potem przyszedł złośliwy nowotwór i zabił w nim wszystko, bo ta choroba zabrała go nam wcześniej, już nie mówił tubalnie, śmiać też się nie śmiał głośno, tylko uśmiech i ręce, tak to było nadal rozpoznawalne.
Tam, na cmentarzu zapewne wciąż pali się ta lampka, którą dziś zapaliłam…jak ten jego uśmiech, uśmiech umieszczony w dłoniach.

Pozdrawiam serdecznie.