Węgierska duma, arabska odwaga i polska bierność

Pierwszy ambasador Węgier w Polsce po roku 1989 r. (w latach 1990 – 1995), Ákos Engelmayer, wspominając okoliczności rozpoczęcia Powstania Węgierskiego przeciwko Sowietom w 1956 r., samemu będąc tego Powstania uczestnikiem, wypowiedział znamienne słowa:

Ponieważ wiedzieliśmy, że Warszawa jest otoczona czołgami radzieckimi, wiedzieliśmy o wizycie Chruszczowa, zadecydowano, że odbędzie się demonstracja solidarnościowa z Polską. Flagi polskie, węgierskie. Najpopularniejszym hasłem tego dnia było: „Minden magyar együtt halad, kövessük a lengyel utat”, czyli: „Wszyscy Węgrzy chodźcie z nami, pójdziemy za Polakami”; i wielki napis „przyjaźń polsko – węgierska”.

Kiedy Węgrzy w 1956 r. chwytali za broń i kierowali ją przeciw komunistycznym zbrodniarzom, czynili tak także niesieni polskim przykładem. W Polsce dogasał zbrojny opór, ale budził się nowy w sercach rzekomej ostoi totalitarnej władzy – robotników. I ci robotnicy, żądający po prostu chleba, ale zarazem wolności i powrotu do odwiecznego, katolickiego charakteru własnej Ojczyzny, głośno wykrzykujący sprzeciw wobec bolszewickiej, rosyjskiej władzy, zadość uczynili polskiej tradycji: ukazywania, że w życiu prawdziwie wielkich narodów wolność jest najważniejsza.

Pragnienia naszych braci Węgrów Rosjanie utopili w morzu krwi, pacyfikując ten dumny Naród w sposób tak barbarzyński, że porównywalny być może jedynie z apokalipsą niesioną wcześniej przez Niemców. (Historia, zaiste, nie ma końca i tako samo ze sobą nie niesie – zmian na lepsze.)

Do 1989 r. Węgry pozostawały krajem całkowicie zniewolonym, nad którym trauma hekatomby ofiar 1956 r. rozpostarła nieprzenikniony pancerz bierności. W Polsce jeszcze parokrotnie potem zrywali się i robotnicy, i chłopi, i inteligencja do czynnego, choć już nie zbrojnego, oporu przeciw bolszewii. Wybuchła ”Solidarność”, Karol Wojtyła karmił się Polską, by potem Polska oddychała duchem z Jego papieskich homilii, a Nasza Ojczyzna stała się synonimem ziemi ludzi miłujących wolność myśli, niepokorność w działaniu i suwerenność swej obywatelskości. Wydawać by się mogło, że na dziesięciolecia ukształtuje się w naszej części Europy podział na narody powolne innym i takie, które hardo bronią swojej podmiotowości. Siebie widzieliśmy wśród tych drugich.

Przyszedł rok 1989. I nastąpiła, chyba niespodziewana dla ludzi zwykłych, tzn. nie uczestniczących w układach władzy z komunistami, zapaść moralna w realizowanych wizjach odradzania państw dotychczas stanowiących kolonie rosyjskie. Pozornie było prawidłowo, demokracja, wolności, NATO, integracja z Europą Zachodnią, gospodarka rzekomo rynkowa, rozwój, pokój. Tak naprawdę jednak za fasadą bezkartkowych sklepów z kolorowymi towarami, krył się rzeczywisty demiurg nowych porządków politycznych – sowiecka bezpieka, czego widocznymi znakami były cykliczne zwycięstwa wyborcze i powroty do rządzenia komunistów.

Mijały lata w już niby niezawisłych państwach Europy Środkowo – Wschodniej, z dłuższymi (Węgry, Czechy) lub krótszymi (Polska) okresami prób przywracania elementarnych norm, zasadniczo jednak naznaczone piętnem symbolicznej i dosłownej korupcji (post)komunizmu. Stan taki stabilizowało włączenie tych państw do Unii Europejskiej, struktury noszącej wszelkie cechy republiki radzieckiej, przy tym co najmniej wyrozumiałej wobec współczesnego rosyjskiego reżimu. Z nielicznymi wyjątkami (np. czeskie przepisy dekomunizacyjne), nasza część Europy pogrążała się w ułudzie kłamstwa mówiącego, że można odejść od komunizmu nie odchodząc od komunistów.

I nadszedł rok 2011. Rok niezwykły pod względem skali i miejsc wystąpienia ruchów wolnościowych o charakterze społecznym, ale i narodowym.

Oto tam, gdzie rządziły bardzo brutalne, żeby nie powiedzieć ludobójcze dyktatury, ludzie wyszli na ulice i zaczęli głośno domagać się chleba i wolności. Tak stało się w tej części świata, którą tenże sam świat, zdaje się, uznał za na wieki straconą dla demokracji. Jeszcze z końcem 2010 r. powstała Tunezja, a ślad za nią w styczniu 2011 r. przeciwko swym rządom wystąpili m. in. Egipcjanie, Libijczycy, Jordańczycy, Jemeńczycy, wreszcie Syryjczycy. Owszem, społeczeństwa te zostały doprowadzone na skraj możliwości materialnej egzystencji, ale nikt chyba nie będzie bronił tezy, iż demonstrowanie w tych krajach było całkowicie bezpieczne i wynikało ze zwykłej realizacji, oczywistych w tamtych warunkach ustrojowych, swobód obywatelskich. Ludzie, przyłączając się tam do protestujących, nie wiedzieli, czy nie idą po prostu na śmierć. I w trakcie tych protestów ludzie faktycznie ginęli. Byli jednak tak zdeterminowani, że przestali się bać. Do tego stopnia, iż podejmowali zbrojny opór, by dopiero w warunkach wojny domowej dobijać się swojej wolności. Zagrożenia ze strony władzy, urzeczywistnione chociażby poprzez niezwykle krwawe próby pacyfikacji przeciwników, a przecież i rodaków, przez tyranów Libii i Syrii, przestały mieć dla walczących z tymi reżimami znaczenie. Z drugiej strony musimy także pamiętać, że w tych zmaganiach z totalitaryzmem, ludzie gotowi byli podejmować jednostkowe działania destrukcyjne. Początkami masowych protestów w szeregu państw arabskich były samospalenia. Możliwe, że to forma sprzeciwu w jakiś sposób wynikająca z tamtejszych uwarunkowań kulturowo – religijnych. Ma ona jednak także – a może przede wszystkim – wymiar po prostu ludzki, ponadczasowy i ponadprzestrzenny: są wartości, wobec których fizyczne trwanie w niewoli traci sens.

Równocześnie, w innym miejscu świata, w centrum Europy i w Unii Europejskiej, nastąpiło zjawisko zupełnie niespodziewane dla, wydawać by się mogło, ostatecznie i niepodważalnie ugruntowanego porządku politycznego tejże Unii. Obdarzony w wyborach parlamentarnych, w roku poprzednim, ogromnym zaufaniem społecznym Viktor Orban, zdynamizował wdrażanie swojego, swojej partii (Fidesz), ale zwłaszcza Węgrów programu budowy i rozwoju Ojczyzny. I chociaż nie zaproponował nic, co byłoby sprzeczne z zasadami demokracji, z uczciwością, czy nawet ze zdrowym rozsądkiem, został okrzyknięty, nie przymierzając, epigonem XX – wiecznych führerów i duci. Zrobił bowiem coś, co miało być już na zawsze wymazane nie tylko z zapisów prawa „nowej” Europy, ale szczególnie z ducha europejskiego myślenia, z mentalności zbiorowej, ze świadomości obywatelskiej. Wprowadził poprzez zmiany formalne, konstytucyjne INNE umocowanie życia państwowego Węgrów. Wywodząc z tradycji historycznej podstawy tego życia, jego pierwotny, najważniejszy fundament, uświęcił bowiem niejako, usankcjonował literą prawa i przywrócił na pierwszoplanowe miejsce w hierarchii wartości w myśleniu narodowym Węgrów, odwołanie do religii, do chrześcijaństwa. Stało się tak, gdyż nie zagubił – tak, jak czynili to wcześniej różni „mędrcy” Europy – nierozerwalnej więzi pomiędzy uwarunkowaniami politycznymi początków i rozwoju naszego kontynentu, a wiarą w Jezusa Chrystusa. NIE BAŁ SIĘ powiedzenia, że myśleć odwiecznym duchem NARODU, nie jest SKUTKIEM zacofania, ale POCZĄTKIEM rozwoju. W faktycznym totalitaryzmie europejskiej urawniłowki, oddzielił ziarno od plew. I na autentycznym ziarnie rozpoczął odbudowę swojej Ojczyzny, zrujnowanej przez rządy skosmopolityzowanych tzw. lokalnych socjalistów, choć będących właśnie doskonałym przykładem członków paneuropejskiej sitwy politycznej o „moralności” rodem z kołchozu. Dał Węgrom godność w działaniu i w myśleniu, odzyskał dla nich podmiotowość, takim pojęciom, jak suwerenność, niepodległość, racja stanu, interes państwowy, swoboda gospodarcza, innowacyjność, działania rozwojowe na powrót nadał ich normalne znaczenie. Przede wszystkim jednak odwrócił dotychczasowe myślenie, że to ludzie (bo przecież nawet nie obywatelami można nas już dziś nazywać ...) są dla rządu, a nie sługa – jak w języku łacińskim znaczy minister – jest dla pana, czyli społeczeństwa. Zdiagnozował kluczowe problemy swoich rodaków i zaczął je rozwiązywać. Prawdziwie zjednoczył się z Narodem. Tak, właśnie z NARODEM, nie jakimś pokracznym europejskim społeczeństwem, ale z NARODEM, który jest TU i TERAZ, ma taką, a nie inną HISTORIĘ, wierzy w BOGA, dąży do życia w WOLNOŚCI, PRAWDZIE, UCZCIWOŚCI i SPOKOJU, a swoją emanację widzi w TRADYCYJNEJ RODZINIE. Wiktor Orban nie wstydził się powiedzieć donośnie i z całym przekonaniem, że dobre jest jedynie to, co służy lepszej przyszłości Jego Narodu i tego Narodu Rodzinom. Pokazał zatem, że można żyć INACZEJ. Pokazał i Węgrom, i ludziom w innych krajach Unii. I to zwłaszcza wywołało tak wściekły atak ze strony całej europejskiej, także z Polski, skomunizowanej kasty politycznej.

Gdzie zatem jesteśmy my, Polacy? Czy widzimy nie to tylko, co robi Orban, ale przede wszystkim to, że takie działania są MOŻLIWE? Czy nie potrafimy dostrzec, że Węgrzy – jako Naród – popierają przecież swojego premiera? Pomimo tak strasznej, antywęgierskiej w swej istocie, rozlewającej się w całej Europie propagandy, setkami tysięcy wychodzą na ulice i place swojej stolicy, by zamanifestować prosty komunikat: JESTEŚMY Z PANEM, PANIE PREMIERZE ORBAN, WIERZYMY PANU I CHCEMY BY DALEJ KIEROWAŁ PAN NASZĄ OJCZYZNĄ!

Powstańcy z państw arabskich ryzykowali i wciąż ryzykują życiem w walce o wolność i godność swoją i swoich rodzin. Jednocześnie, jako naprawdę nieliczni w dzisiejszym świecie, gdy zwyciężają wierzą w słuszność sprawiedliwego ukarania zbrodniarzy. Nie traktują ich jako dyskutantów przy fałszywych „okrągłych stołach”, ale kierują do więzienia lub do piachu. Przynajmniej w tym nie różnią się od Izraelczyków, którzy za miarę swojego honoru narodowego poczytali sobie odszukanie i rozliczenie niemieckich ludobójców.

Póki co, w Polsce nikt jeszcze życia narażać nie musi by głosić swoje poglądy polityczne. Jak widać jednak, czegoś Polakom jeszcze brakuje do jawnego wypowiedzenia naszym okupantom posłuszeństwa. Właśnie na ulicach i placach. Może odpowiada nam trwanie w sytuacji, w której, jak to trafnie ujął Wiktor Orban, „starszym demokracjom wydaje się, iż mają prawo pouczać kraje, które przez wiele lat cierpiały przez sowiecką dyktaturę”?

Mamy w swojej historii przykłady walk o wolność w sytuacjach być może nawet nieporównanie gorszych od tych, w których przyszło dziś zmagać się powstańcom syryjskim. Dlaczego z tych lekcji mamy nie skorzystać? Nie w dosłownym tego słowa znaczeniu, ale jednak poprzez donioślejszy protest. Jestem przekonany, że brakuje nam dzisiaj właśnie radykalizacji działań. Dajemy się spychać do już nawet chyba nie drugiego, a szóstego obiegu. Pozwalamy by jawnie fałszowano rzeczywistość prezentując skandowanie niedawnych wyborców platformy przeciwko ACTA jako cudowny objaw społecznego, oddolnego (?) buntu. Jako rodzące się „nowe” zjawisko wspaniałej demokratycznej aktywności „nowych” młodych, wykształconych, z dużych miast, teraz dodatkowo – „świetnie radzących sobie w świecie nowoczesnych technologii”. Kim są ci ludzie? Owszem, to nasi rodacy, ale przeciw czemu wykrzykują słowa swego gniewu? Własnej politycznej głupocie? Intelektualnej bezczynności? Czy tłumaczą, jak to mogło się stać, że WYBRANY WSZAK PRZEZ NICH ICH RZĄD chce im ograniczyć wolność działania? I na czym ma polegać masowość ich protestu? Na tym, że są przedmiotem „masowej” prezentacji w obecnych gadzinówkach? Gdzie wreszcie jest ukryty ten ubecki wzorzec masowości z Sèvres, który liczone w tysiące uczestników pochody pamięci Ofiar 10 Kwietnia 2010 r. i demonstracje w narodowe rocznice 11 listopada, czy 13 grudnia zbywa kilkunastosekundową wzmianką (bardziej: wzgardą) w głównych programach i gazetach informacyjnych salonu, zaś gromadzące co najwyżej paręset osób pikiety internautów, raczej zaciekawionych takimi akcjami niż będących w pełni świadomymi swoich racji, stają się idée fix tegoż salonu?

Cała sprawa buntu wobec ACTA to zwykła hucpa. Już naprawdę pomijając wszystko, włącznie z tym, czy umowa ta sama w sobie w ogóle spowodować może zmiany w polskim prawie, a jeśli tak – jakie, proszę, niech mi ktoś wyjaśni, w czym jest ona dziś groźniejsza od jak najbardziej realnego projektu zmiany w ustawie o świadczeniu usług drogą elektroniczną, który przewiduje możliwość zablokowania przez usługodawcę tzw. bezprawnych treści zamieszczonych w sieci Internet po niczym innym, jak zwyczajnym donosie osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej, która posiada informację o takich właśnie bezprawnych treściach? Projekt już czeka na rozpatrzenie przez Psi rząd (]]>Jak PZPR-O naprawdę walczy z wolnością słowa w Internecie]]>). W jakim miejscu medialny humbug pod tytułem ACTA bardziej zagraża wolnościom obywatelskim niż zgłoszony przez rezydenta projekt zmiany ustawy o zgromadzeniach, znajdujący się już w Sejmie przed II czytaniem i zakładający – ni mniej ni więcej, ale właściwie całkowity – zakaz zgromadzeń. Jako powód do odmówienia zgody na przeprowadzenie „zgromadzenia” lub do jego rozwiązania w trakcie, wprowadza ta nowela bowiem okoliczność „posiadania materiałów pożarowo niebezpiecznych lub innych niebezpiecznych narzędzi”, równocześnie nakazując organizatorom, także pod sankcją administracyjnego przerwania np. pochodu, wcześniejsze zgłoszenie „udziału w zgromadzeniu osób, których rozpoznanie z powodu ubioru, zakrycia twarzy lub zmiany jej wyglądu nie będzie możliwe”. Przecież to są wymagania nierealne do spełnienia. Czy tu nie mamy do czynienia z rzeczywiście totalitarnymi metodami rodem z PRL? Ten z kolei projekt jest na jeszcze lepszej drodze do wprowadzenia. Sejm, działając tym razem w zgodnym porozumieniu PZPR-O, PSL, SLD, ale i części Solidarnej Polski, uchylił bowiem wniosek by projekt „arystokraty” z Ruskiej Budy został odrzucony w I czytaniu (]]>rezydenta wojna z wolnością zgromadzeń w Polsce]]>).

Raz traktuje się nas jak głupców, którzy manipulację rzekomym protestem społecznym wezmą za prawdziwy i obiektywny przekaz mediów, by w innym przypadku uznać nas ... znowu za idiotów, którzy nie potrafią dostrzec skutków wprowadzenia zmian w prawach obywatelskich. Oto prawda o nas.

Na co jeszcze czekamy? Kiedy obudzimy się prawdziwie wielkim Narodem? Czy dojrzeliśmy wreszcie do podpisania się pod słowami dzisiejszego węgierskiego męża stanu: „Dla nas wolność i demokracja są ważne jak powietrze”?

Kiedy wyjdziemy na ulice miast Polski?

Niedługo 1 Marca. Święto Naszych Bohaterów. Żołnierzy Polskiego Państwa Podziemnego z lat 1944 – 1956. Wcześniej kolejny 10 dzień miesiąca. Gdzie się odwracamy szukając wzorców? Jak znajdujemy autorytety naszych państwowotwórczych działań? Dlaczego w tych dniach nie wyjdziemy zamanifestować swojej pogardy dla okupantów? Czy nie jesteśmy godni tego, by pokazać, że wyrośliśmy nie soli i nie z roli, ale z tego, co nas boli?

O Polsce warto myśleć. I dla Niej pracować.