To nie indywidualizm, to chciejstwo, egoizm i konformizm

Indywidualizm , jak można sądzić z rozmaitych wypowiedzi medialnych i internetowych , stał się nieomal nowym wyznaniem wiary Polaków, choć każdym czynem a także głębszym sensem swoich wypowiedzi temu zaprzeczają, pokazując w jak ogromnym stopniu ulegają wpływowi zewnętrznych czynników społeczno-politycznych.

Jeżeli poważnie potraktować roszczenia do indywidualizmu, to jednostka charakteryzująca się wysokim jego poziomem musiałaby uznać, że jest sama zdolna stanąć wobec świata, a więc musiałaby ten cały świat przynajmniej spróbować rozpoznać, by się później móc zmierzyć z wyzwaniami jakie przed nią stawia.

W rzeczywistośći, jak to stwierdziłem na wstępie, to tylko pozory, realny indywidualizm jest Polakom jak
najbardziej obcy, jest tylko werbalnym parawanem, za ktorym kryje się egoizm, chciejstwo, konformizm, negatywne emocje i strach przed odpowiedzialnością. Ten stan rzeczy wielokrotnie już opisywałem, zrobili to także pisarze i publicyści tej rangi co Wildstein czy Ziemkiewicz, a także parę innych tęgich piór. Nikt nie może więc odpowiedzialnie powiedzieć,że świat nie został adekwatnie opisany. Ten opis zresztą spotyka się z oporem i odporem, ale w takiej formie, która dodatkowo wzmacnia tezy tego opisu. Mało kto jest na tyle psychicznie odporny, a szczególnie polscy faceci, by przyznać się do wad i błędów. Wystarczy prześledzić komentarze na blogu Ziemkiewicza w Rzepie, by się przekonać,że ubóstwo umysłowe i gorączka emocjonalna zawsze idą w parze.

Spory odsetek zabierających głos w sieci nie jest w stanie sporządzić choćby na własny użytek spójnego obrazu
świata, nie korzysta z szansy autonomicznego myślenia, bazuje na udostępnionych, a nawet wdrukowanych przez media gotowych schematach. W ten spsób, rzekoma debata to tylko chór indywidualnych, niezharmonizowanych, najczęściej fałszujących, dyszkantów.