Wielki Post. Triduum Paschalne. Wielki Piątek.Liturgia Męki Pańskiej.

Wielki Piątek w kościołach katolickich odprawiona zostanie liturgia Męki Pańskiej i śmierci Jezusa.

To jedyny dzień w roku, w którym nie są odprawiane Msze Święte.

Wierni uczestniczą w liturgii oraz adorują krzyż. Po liturgii wierni czuwają przy symbolicznym Grobie Jezusa aż do Wielkiej Nocy.

Nabożeństwo wielkopiątkowe rozpoczyna się liturgią słowa, w której naczelne miejsce zajmuje opis Męki Pańskiej według św. Jana.
W tym dniu wierni koncentrują się na rozważaniu biblijnego opisu Męki Pańskiej i śmierci Chrystusa na krzyżu, a następnie na adoracji i uczczeniu Krzyża Świętego.
Liturgia podkreśla chwałę oraz znaczenie odkupienia przez krzyż.

Na zakończenie nabożeństwa, podczas uroczystej procesji, eucharystyczne ciało Chrystusa - czyli Najświętszy Sakrament - przenoszone jest do wcześniej przygotowanego Grobu Pańskiego.
Niesione jest w osłoniętej welonem monstrancji i przechowywane tam aż do porannej niedzielnej mszy świętej rezurekcyjnej, czyli do zmartwychwstania Chrystusa.

Wielki Piątek jest dniem wyciszenia, skupienia, powagi, wzmożonej pobożności i gorliwych praktyk religijnych.
Jest także dniem ścisłego postu.
Zgodnie z zaleceniami Kościoła, należy zrezygnować w tym dniu nie tylko z jedzenia potraw mięsnych, ale również zachować post co do ilości spożywanych pokarmów: tylko raz w ciągu dnia można zjeść do syta.

Maria Konopnicka

"W Wielki Piątek" :

Tak mi się czasem wydaje, o Chryste,

Że nie tam kędyś daleko, za morzem,

Aleś tu u nas, miał drogi cierniste,

I żeś tu naszem przechodził się zbożem,

Puszczając palce po harfie tych kłosów,

Co mają ludzki jęk i echa głosów.

.

I że tu w którejś z chat naszych, o Panie,

Gdzie przez tułaczy wytarte są progi,

Był Twój wieczernik smętny i rozstanie,

I chleb łamany z braćmi, i te trwogi,

By słów ostatnich nie wydały ściany,

I pożegnania kielich — krwią nalany.

.

I zdaje mi się, że te nasze sosny,

Te brzozy białe, szumiące wśród niwy,

To był ogrojec Twej męki żałosny,

To były Twoje miesięczne oliwy,

I że tej nocy twój pot kapał krwawy

Na leśne zioła nasze i na trawy.

.

I zdaje mi się, żeś tu był pojmany,

W pęta zakuty i sieczon u słupa…

Bo tak mi, Chryste, znajome twe rany,

I siność Twoja, i katów Twych kupa,

I świst rzemieni, co krają, jak nożem, —

Że to nie mogło być gdzieś tam, za morzem!

.

I wiem, że tutaj, na miedzy, wśród drogi,

U jakiejś starej, zapadłej mogiły,

Wyrość musiały te ciernie i głogi,

Które w twą głowę bolesną się wpiły —

Bo żadne inne tak ranić nie mogą,

Jak te, co rosną tu, nad naszą drogą!

.

I to wiem, Panie, żeś tu kędyś blisko,

Pod krzyżem upadł na nasze ściernisko,

I żeś krwią swoją tę ziemię zakrwawił,

I obraz na niej swej męki zostawił, —

I patrzę nieraz na pola te puste

Jako na ową z Jeruzalem chustę.

.

I widzę we mgle śnieżystej zdaleka,

Z twarzą znędzniałą, z łachmanem na grzbiecie,

Pochylonego ku ziemi człowieka,

Którego wielki krzyż śmiertelnie gniecie,

I wiem, że to jest Cyrenejczyk Chrysta

A resztę mgła mi kryje, mgła śnieżysta.

.

I wiem, i czuję, że tu jest Golgota,

Gdzieś był do krzyża przybity, o Panie!

Bo nie jest nigdzie tak ciężka tęsknota,

I takie blasków słonecznych konanie,

I taka żałość, i tak do ostatka

Nigdzie przy krzyżu syna nie trwa matka.

.

I zdaje mi się, żeś tu wyrzekł słowa:

„Eloi, Eloi, lema sabachthani?”

Że tu z ramienia zwisnęła Ci głowa,

I żeś tu skonał i zszedł do otchłani,

Gdzie wszystko chwili wybawienia czeka,

Od polnych głazów, do serca człowieka.

.

I zdaje mi się, że tu leżysz w grobie,

Który jest ciężkim zawalon kamieniem,

I że straż pilna czyni się przy Tobie…

Ale ja czekam z tęsknotą i drżeniem,

Bo wiem, i czuję, że tu też, o Panie,

W dniu trzecim będzie Twoje zmartwychwstanie!"

pzdr