Popielec

Stała tam, w obszarpanej sukience, na policzkach bruzdy po łzach i tuszu.
Pończochy opuszczone, włosy w nieładzie, tylko jej wielkie oczy, były czyste i jakby z innej bajki.
Pociągnęła brzydko nosem, zagulgotało, a piersią wstrząsnęło łkanie, próbowała wygładzić poszarpaną suknię…i podciągnąć zwisające pończochy.
Co mogło stać się tak dramatycznego, że ona stała…właściwie wtopiła się w róg pokoju, jakby bała się poruszyć, a jaj wygląd świadczył o czymś strasznym…
Z ust, co chwilę wyrywało się głębokie westchnienie połączone jękiem łkania…oczy…szeroko otwarte, napełnione bólem i lękiem, były jednak czyste i nieskażone ogólnym nieładem.
To co się wydarzyło, może ją prześladować do końca życia, bo łzy, które obeschły, tworząc brudne ścieżki na jej policzkach, można zmyć, ale okaleczoną duszę nie łatwo uleczyć?
Jak może potoczyć się jej historia…nie winna, zawiniła!
Może będzie przez lata hodować w sobie potwora i karmić własnymi lękami? Może kiedyś zapomni?
Ile zdarza się takich historii?
Wiem, jak to będzie, będzie nerwowo przemykać się przez życie, z poczuciem winy, ale i krzywdy i zawsze zadawać sobie pytanie, na co w życiu zasłużyła…a na co nie, co będzie musiała odpokutować?
Każdą porażkę będzie też tłumaczyła na własny sposób, a sukces, będzie budzić niepokój.
Potem, może pewne elementy będą traciły wyrazistość…ale ogólny obraz pozostanie w jej pamięci na zawsze.
Może czasem jakiś ruch, albo rzecz znów przywołają w pamięci tamte obrazy…wtedy uderzy ją fala lęków…ale na ogół można z tym żyć.

Pozdrawiam serdecznie.