troska o Tuska

Ktoś obdarzony lepszym wzrokiem (też kiedyś taki miałem) doniósł mi, że pan premier coś kiepsko ostatnio wygląda.

Jako obywatel poczułem oczywiście stosowną troskę, lecz jej nie wyraziłem, gdyż jako chrześcijanin - marny, bo marny, ale świadomy - kieruję się ewangelicznym nakazem miłowania bliźniego jak siebie samego, który każe zachowywać właściwą w tej mierze kolejność - a byłem akurat zatroskany o siebie i rozmyślałem nad tym, jak ową troskę wyrazić.

Co więcej, na liście oczekujących na wyrażenie im (lub okazanie) przeze mnie troski znajdują się osoby bliższe mi i ważniejsze dla mnie niż pan Donald Tusk, o którego ma się kto troszczyć, i troszczy, bez mojego udziału, czasem chyba nawet zanadto.

O mnie natomiast nie troszczy się nikt poza troskliwą Żoną, która właśnie przyniosła mi od lekarza ostatniego kontaktu recepty na leki nierefundowane, obowiązujące pod karą śmierci, oraz informację, że gdybym gorączkował, powinienem do pana doktora przybyć osobiście.

Jest to rozwiązanie całkowicie racjonalne; dostarczenie do przychodni mającej wystawić akt zgonu moich zwłok przekraczałoby możliwości tej dzielnej kobiety, wprawdzie przywykłej do dźwigania ciężarów, ale mniejszych - a nie sądzę, by zdołała mnie uprzednio pofragmentować.

Akt zgonu - gdziekolwiek ów zgon nastąpi - jest niezbędny do pochówku (nie jestem wszak głową państwa), a zwłaszcza do uzyskania częściowej refundacji jego kosztów przez ZUS.

Instytucja ta nie ma dostatecznej obsady kadrowej żeby sprawdzać każde zwłoki pod kątem ewentualnej utylizacji, niekoniecznie transplantacyjnej, na razie boryka się więc z trudnościami finansowymi, wypłacając zasiłki pogrzebowe w obniżonej wysokości.

Wiekowy emeryt stoi jednak wobec poważnego dylematu, czy
dbać powinien o swoje zdrowie - narażając przez to ZUS na comiesięczne wydatki, czy też nie dbać, żeby nie dożyć upadku systemu ubezpieczeń, pozbawiającego rodzinę szans otrzymania zasiłku pogrzebowego, a (szczątków) jego samego szans na tzw. godny pochówek, którego od państwa nie może przecież oczekiwać, nawet gdyby się poddał eutanazji na koszt Narodowego Funduszu Zdrowia.

Donald Tusk, człowiek młody i wysportowany, może się nie troszczyć o swój pogrzeb, czy o to, co po sobie pozostawi : wdzięczną pamięć, czy długi "wymagalne", z pewnością ma zresztą inne, pilne i ważne, własne troski, ale nie moja to wina.

Ja mam takie, jakie mam - także, lub głównie przez niego.

Z troską patrzę na degenerację instytucji, degradację moralną i intelektualną osób publicznych, cywilizacyjną zapaść "zasobów ludzkich" Rzeczypospolitej.

A kiedy przestaję się troszczyć o siebie i zaczynam myśleć z troską o premierze polskiego rządu, a zarazem przewodniczącym zarządzającej Polską partii, najbardziej mnie niepokoi nie jego aktualny wygląd, ale notoryczna beztroska.

Bardziej beztroski jest chyba tylko pan prezydent, który ma tak pogodne usposobienie, że zawsze dobrze wygląda.

Niewielu już takich zostało.