rżnąć czy obżydzać ?

Dwaj wybitni polscy intelektualiści przełomu stuleci, a nawet tysiącleci, pan Waldemar Łysiak i pan Sławomir Sierakowski, postawili mnie ostatnio wobec tak dramatycznej alternatywy, że już trzecią noc jęczę przez sen śniony nieprzytomnie, a we dnie nie udaje mi się oprzytomnieć na tyle, by dokonać właściwego wyboru.

Nie jest łatwo zdecydować czy być idiotą pożytecznym, czy szkodliwym, gdyby Opatrzność kazała człowiekowi jeszcze pożyć w tym samym miejscu na Ziemi, a zmiana statusu nie wchodziła w rachubę (cariom, nawierna, nie budu).

Wiadomo, że potrzebą chwili jest niezwłoczne, radykalne i bardzo energiczne działanie; każdy może sobie o tym poczytać i posłuchać, a prawie każdy popisać albo pogadać, co przynosi ulgę i poprawia samopoczucie, a bynajmniej pp. prezesowi Lacie, ministrowi Zdrojewskiemu, przewodniczące-mu Tuskowi(wymieniam tylko niektórych ulubieńców z mojej listy, która nie jest wcale krótka) czy innym tutejszym dworakom nie szkodzi.

Ja też, jak wszyscy, bardzo bym chciał żeby było lepiej, ale co zrobić z tą ochotą, nie wiem, więc oczekiwałem propozycji.

Pan Waldemar Łysiak przedłożył propozycję nie mniej jasną i konkretną od propozycji pana Sławomira Sierakowskiego, którą znam z przekazów pośrednich, ale jednoznacznych.

Obie dotarły do mnie niemal jednocześnie i przybrały postać alternatywnej odpowiedzi na postawione gdzie indziej pytanie pani Ewy Stankiewicz : "CO ROBIĆ ?".

Pan Łysiak, jak z przyjemnością przeczytałem, proponuje, żebyśmy wielką, imperialną Polskę od morza do morza, odzyskali, a ściślej odwojowali.

Obywatel Sierakowski, jak się z ciekawością dowiaduję, proponuje sprowadzenie trzech milionów Żydów na nasze aktualne terytorium oraz uznanie języka hebrajskiego za drugi (pa ka) język urzędowy.

Jako wieloletni użytkownik mediów zdołałem bez wysiłku nadać powyższej alternatywie formę słowną : "rżnąć, albo obżydzać", bo tak pojmuję wybór, zaproponowany pragnącym naprawy Rzeczypospolitej obywatelom przez dwóch wybitnych polskich intelektualistów przełomu - itd.

Nie wiem co wybierze Demos.

Chętnych do rżnięcia, nie tylko wrogów, nigdy nam nie brakowało, a ostatnio popularne staje się też rżnięcie głupa, a na lewicy - hrabiego; o wojnie wspominali już parokrotnie przy różnych okazjach i Jan Vincent Rostowski i Donald Tusk, który nam armię w pełni sprofesjonalizował, więc koncepcja Waldemara Łysiaka, w końcu profesora, może zwyciężyć. (Koncepcja, powiadam !)

W dawnej Polsce każdy pono szlachcic miał swojego Żyda, więc może pora do tej tradycji powrócić, zanim zostaną nam przedstawione weksle, obligacje oraz inne tytuły własności powracających z zagranicy milionów potomków wypędzonych, bo chyba lepiej mieć na utrzymaniu jednego, konkretnego, własnego Żyda, z którym można się zaprzyjaźnić nawet bez znajomości hebrajskiego; pan mnie rozumie ? Możliwe więc,
że zwycięży rozsądek.

Oba pomysły bardzo mi się podobają, ale obawiam się, że wywołać mogą zbyt entuzjastyczny odzew i spowodować nowe ostre i głębokie podziały społeczeństwa, jeżeli ktoś wcześniej nie wykaże, że dylemat Łysiaka-Sierakowskiego jest alternatywą pozorną i rozwiązać daje się bez trudu.

Ja na takie rozwiązanie wpadłem, ale nie zamierzam go ujawniać; nie będę Demosu wyręczał.

Poczekam.