co jest, a czego nie ma ?!

Przepraszam PT Komentatorów felietonu "mordy polityczne" że nie dziękowałem, nie odpowiadałem (a nawet nie doczytałem).

O tym, dlaczego utraciłem takowe możliwości na czas dłuższy niż poprzednio nic mi nie wiadomo, ale nie mam dość odwagi by niepokoić pytaniami kogoś kompetentnego - pana generała Bondaryka, czy pana mnistra Boniego, którzy mają i bez tego pełne ręce roboty, nie jestem zaś na tyle bezczelny, żeby dopatrywać się związku przyczynowo-skutkowego między nagłym kompletnym napełnieniem skarbonki "Niepoprawnych" i podobnie nagłym zanikiem jakichkolwiek przejawów ich istnienia (zwłaszcza że sytuacja finansowa pana Hajdarowicza i "Agory" nie jest ponoć najlepsza).

Scio me nihil scire; przypominam - na wszelki wypadek - że istnieje coś takiego, jak akcjonariat pracowniczy i głośno wyrażam gaudium magnum, iż tym razem nie doszło jeszcze do zupełnej anihilacji "N" - bytu wprawdzie wirtualnego, ale stanowiącego niewątpliwe zagrożenie dla tych, którym od czasu do czasu pogrozić trzeba pro bono publico paluszkiem albo i pięścią.

***

W tzw. międzyczasie pojawiło się wiele nowych powodów do narzekań i gderań ("- i tylko chciej, i tylko spójrz, jak rosną wkrąg.."), i zacisnęła się niejedna pięść i niejedne usta, bo takie są odruchowe reakcje na krzywdy, zniewagi czy grubiaństwa.

Najświeższe pokazy chamstwa - które nie jest oczywiście niczym nowym, bo wywodzi się od czasów biblijnego potopu, i nie pojawiło się w "establishmencie" nadwiślańskim wraz z Palikotem (jak napisała w najnowszym felietonie pani Krystyna Grzybowska), lecz nim ów ancymonek przyszedł na świat - to jednakowoż jakaś (dwudziestopierwszowieczna ?) nowość.

Chamstwa nowej generacji nie sposób nazwać eufemistycznie "bezpruderyjnością", nie ma tu mowy o żadnych "faux pas" czy kiksach; to co oglądamy, to nie kick-boxing, ale taka wschodnioeuropejska wolnoamerykanka, w której kopniaki w słabiznę są wysoko punktowane, a wybór obuwia należy do zawodnika.

Być może na tym właśnie polegać ma Skok Cywilizacyjny, zapowiadany przez miłującego igrzyska i happeningi lidera liberałów, a wdrażany sukcesywnie przez "ludzi Platformy" metodą wyskoków indywidualnych na różnych szczeblach - nie tylko parlamentarnych, rządowych czy resortowych, i nie tylko w kraju osiedlenia.

Znam przysłowie "Gdyby kózka nie skakała, toby nóżki nie złamała", i wiążę nawet z nim pewne nieśmiałe nadzieje, ale wewnętrzny spokój zawdzięczam innej mądrości, takoż ludowej, a nawet robotniczo-chłopskiej, która nader jasno określa granice możliwego sukcesu podskakujących.

Wyżej się nie da; niechże więc sobie skaczą; przyda im się taki trenig, bo może - któż to wie - będą pewnego dnia musieli stąd spierdalać, i niewykluczone, że w podskokach.

Wyobraźcie sobie ten barwny korowód kicający para za parą, a poczujecie, że wiosna niedaleko.