Piotr Skórzyński - "sejsmograficzna czułość serca"

Jak wielkiego trzeba rozczarowania życiem, aby chcieć z nim skończyć?
Ten tekst będzie smutny, będzie wspomnieniem człowieka, który nie potrafił żyć w obłudzie salonowej Polski.
Nie napiszę o polityce, ale o przyzwoitości i solidarności, a raczej ich braku. Refleksja nad granicą, za którą milczenie staje się przyzwoleniem na hipokryzję, permisywizm, niesprawiedliwość...

Trzy lata temu, słuchając pięknej homilii ks. Stanisława Małkowskiego, a potem idąc alejkami Starych Powązek w ostatniej drodze Piotra Skórzyńskiego myślałam, jak trudno żyć w takiej Polsce ludziom, którzy „nie godzą się na nikczemnienie świata”.
Nie taka Polska nam się śniła, nie tak miało być!
A zaraz potem przyszło pytanie: gdzie są ci wszyscy, których właśnie taka Polska boli? Dlaczego jest nas tu - na Powązkach, w momencie pożegnania symbolu walki z nieprawością - tak bardzo niewielu? Dlaczego ta śmierć nie odbiła się wielkim echem, dlaczego ją przemilczano?!

Natrętne pytania nie dają spokoju do dziś. Gdzież są ludzie, którzy swoją podłością, nikczemnością, ale też przyzwalającym milczeniem, zaniechaniem pomocy (niechcący) przyczynili się do tego samobójstwa? Co czują na wspomnienie Piotra Skórzyńskiego?

Przyznaję, nie spodziewałam się zobaczyć na tym pogrzebie Michnika Adama czy kogokolwiek z szeroko pojętego salonu. Liczyłam jednak na przyjaciół, tłumy ludzi podobno życzliwych Piotrowi Skórzyńskiemu. Dlatego widok niewielkiej tylko garstki żałobników zaskoczył mnie i ogromnie zasmucił.

Czyż niezłomność nie zasługiwała, choćby po śmierci, na manifestację milczącej solidarności, tłumne ostatnie pożegnanie człowieka, tak bardzo samotnego za życia w swojej walce o godność i prawdę?…

Minęły już trzy lata. Przynajmniej dziś spróbujmy odpowiedzieć sobie na te pytania.

I pomódlmy się za spokój Jego duszy.

Śp. Piotrowi Skórzyńskiemu – w 3. rocznicę śmierci +

***
„3 czerwca rano wyszedł z psem. Dwa dni potem policja rzeczna znalazła zwierzaka wiernie strzegącego plecaka swego pana. W liście do żony napisał, że nie godzi się na nikczemnienie świata. I już tylko tyle może zrobić, żeby w nim nie być.”* I choć kochał Polskę, to nie wchodzący w żadne układy działacz „Solidarności”, miał problemy w PRL i nie znalazł dla siebie miejsca po 1989 roku — bo ostrzegał przed relatywizmem i moralnym upadkiem Europy, przed złem wynikającym na skutek nie rozliczenia PRL.” (…)
Więcej: http://salski.salon24.pl/42702,piotr-skorzynski-nie-godzil-sie-na-nikczemnienie-swiata

*
„Nie znam ani jednego głośnego w dużych mediach publicysty czy humanisty, któremu życie sprawiałoby tyle bólu, co Piotrowi Skórzyńskiemu. Niemal wszyscy ludzie przestrzeni publicznej – i lewicowcy, i prawicowi – potrafili jakoś urządzić się w życiu. Nie wszyscy zostali milionerami. Ale wielu. Także wśród tych, którzy uchodzą publicznie za oszołomów (z perspektywy lewicy) i bohaterów walki o uniwersalne wartości (z perspektywy prawicy).
Piotr Skórzyński nie dorobił się ani majątku, ani medialnej miłości tłumów. Mógł zrobić karierę błyskawiczną i błyskotliwą, zapewnić sobie i bliskim komfortową egzystencję. Komfortową materialnie i psychologicznie. Wystarczyło, by wmówił sobie, że jest kimś w rodzaju Konrada Wallenroda. Że bez niego wiele podlecowatych mediów byłoby jeszcze gorszych. Że bez niego także „Gazeta Wyborcza”, w której pisywał na początku jej istnienia, byłaby jeszcze gorsza.
Odchodząc stamtąd, dostał kategoryczne zapewnienie. Proszę, niech Czytelnicy domyślą się, jakie. Piotr Skórzyński brzydził się dotykaniem czegoś, co uważał za skalane. Nie biegał od jednego czerwonawego medium do drugiego, nie udzielał wywiadów byle gdzie. W przeciwieństwie do wielu innych bojowników o wartości, odrzucał propozycje skompromitowanych stacji radiowych, telewizyjnych czy gazet.” (…)
Wiecej: http://www.eioba.pl/a/1ruz/piotr-skorzynski-i-wallenrodowie#ixzz1OD0LOO4W

*
„Historia Piotra Skórzyńskiego jest niewymazywalna z pamięci takich ludzi jak ja. Może dlatego, że moje losy cudem tylko nie potoczyły się tak jak jego. Świetnie rozumiem jego sytuację i motywacje. Uważam, że jego odejście jest gigantycznym oskarżeniem rzuconym w twarz wszystkim tym, którzy po 1989 roku roztrwonili zdobycze „Solidarności”. Ale nie mam na myśli tylko mutantów ROAD, ludzi mi obcych pod każdym względem. Mam pretensje także – a może przede wszystkim - do karierowiczów spod znaku prawicy. Kim są dzisiaj tzw. pampersi? Ilu polityków prawicy uwiło sobie ciepłe gniazdka w PRL-bis? Ile sław dziennikarskich tzw. prawicy porobiło gigantyczne kariery prestiżowe i materialne, prostytuując się jawnie we wrogich im ideowo mediach i środowiskach? Kto z nich zawracałby sobie głowę problemami życiowymi Piotra Skórzyńskiego, który nie chciał pisać i występować byle gdzie!" (...)
Wiecej: http://www.eioba.pl/a/1rta/o-dwoch-typach-postawy-onirycznej#ixzz1OD14MwPD

*

"Jego śmierć powinna być ostrzeżeniem dla wielu: polskie sprawy stoją źle, bardzo źle. I niech nikogo nie mamią statystyki, triumfalizm „liberalnej” propagandy, blichtr eleganckich sklepów, centrów handlowych, rzeki luksusowych samochodów na ulicach. Żeby wiedzieć, jak żyje naprawdę Polska AD 2008, trzeba sejsmograficznej czułości serca.

Takie serce miał Piotr.

Dlatego nie mógł tego znieść."(...)

http://prawica.net/node/12250

ps.
Nie umiem, niestety wklejać zdjęć, a przydałoby się, aby twarz Piotra Skórzyńskiego zapadła w pamięć. Może jakaś życzliwa duszyczka pomoże?
http://prawica.net/node/12250

(pomogła - B.)