W drugą rocznicę Smoleńskiego Dramatu

Głośno zrobiło się po katastrofie lotniczej samolotu ATR-72 na Syberii, który jak kamień runął na ziemię z wysokości kilkuset metrów. Spadł i rozpadł się na trzy części, natychmiast stając w płomieniach. Zginęło 31 osób. Katastrofę przeżyło 12 pasażerów. Tyle suchy, najkrótszy komunikat.

Teraz popracujmy wyobraźnią. Pod Smoleńskiem w końcowej fazie samolot tupolew leciał ledwie kilka metrów nad ziemią, podobno zahaczył o pancerną brzozę, stracił część skrzydła, przewrócił się na plecy i uderzył w podłoże. Rozpadł się na setki o ile nie tysiące większych i mniejszych strzępów, rozrzuconych w promieniu kilkuset metrów.
Oficjalnie wszyscy pasażerowie zginęli, a ich ciała w większości zostały poszatkowane na kawałki. Zniszczony samolot nie zapalił się.

Nie potrzeba angażować nadmiaru wyobraźni, by dostrzec nieporównywalność skutków obu katastrof. Na polski samolot zadziałać musiała niesamowita w swojej mocy siła niszczycielska, siła rozrywająca wszystko co możliwe. Wielokrotnie większa od doznanej przez samolot ATR na Syberii w trakcie uderzenia z wielkim impetem o powierzchnię ziemi.

Nie potrzeba uczonych obliczeń, wystarczy zdrowy rozsądek, by sam widok tego co z polskiego samolotu pozostało i gdzie było znajdowane, podpowiadał najgorsze: eksplozja – inna siła takich spustoszeń dokonać nie mogła. Rzecz jasna, nie eksplozja resztek paliwa, bo taka miejsca nie miała.

Ciekaw jestem, czy starannie dobierani tzw. eksperci, mędrkujący w mediach, piszący frapujące książki o ostatnim locie tupolewa lub debatujący w komisji badania wypadków lotniczych, którzy jeszcze dzisiaj, wbrew prawdzie i polskiej racji stanu wskazują na winę pilotów, potrafią w drugą rocznicę dramatu smoleńskiego wyciszyć swoje sumienia i odrzucić wcześniejszą obłudę.

Jeżeli nie, pozostaną dyspozycyjnymi funkcjonariuszami śledczymi, gotowymi łgać na zamówienie i dla celów politycznych zdobywać się na każdą nikczemność.