"Ja już tyle łez wylałam..."

Monika Olejnik:
Ja już wylałam tyle łez i w studiu radiowym i w studiu telewizyjnym i w
tych korytarzach radiowych i moi koledzy, że niech pan mi się nie każe
powstrzymywać, dobrze i proszę nie wykorzystywać do tego nastroju panie
pośle, naprawdę.

Urocza była dzisiejsza rozmowa, czy raczej "rozmowa", Moniki Olejnik z
Pawłem Kowalem. Urocza i pouczająca. Bezradność Pawła Kowala, i coraz
bardziej poirytowana Olejnik, której przez blisko 20 minut nie udało
się z niego wydobyć potwierdzenia, że to Jarosław Kaczyński osobiście
wymusił na Dziwiszu decyzję o pogrzebie brata na Wawelu. Bo, jak wiemy,
Lech Kaczyński nie ma innej rodziny poza bratem, a kardynał Dziwisz nie
ma w takich sprawach nic do powiedzenia. Dla niektórych wszechwładny
Jarosław Samo Zło nadal rządzi, także rodziną brata i Kościołem. Więc
winny już jest, brakuje tylko dowodów, a tych dzisiejsze przesłuchanie
niestety nie dostarczyło. Trochę żałuję, że Kowal uparł się - z
powodzeniem - zachować klasę w tej sytuacji,  jeśli nie umiał lub nie
chciał (a pewnie i jedno, i drugie) zniżyć się do poziomu gospodyni,
powinien po prostu wyjść. Ta rozmowa nie miała sensu, został wezwany na
świadka oskarżenia i powinien się w tym zorientować w pierwszych
minutach.

We wczorajszym "Fakcie" Adam Bielan przywołuje słowa Jarosława Kaczyńskiego ze Smoleńska. "To jest koniec mojego życia"
-  miał powiedzieć Jarosław Kaczyński, który rzeczywiście od soboty
wygląda jakby tak właśnie czuł. Złamany człowiek, strzęp człowieka, w
jednej chwili stracił ukochanego brata i połowę najbliższych
współpracowników, przyjaciół. Urządzanie w tym momencie polowania na
niego, bo Olejnik wcale nie kryje, że świadek Kowal jest jej potrzebny
tylko do jednego, jest wyjątkowo podłe, to już nawet nie jest kopanie
leżącego, to skakanie mu po brzuchu. Zbiorowe, bo Olejnik ma liczne
towarzystwo, którego będzie pewnie przybywać jak "młodzi, wykształceni,
z wielkich miast" zobaczą, że to jest trendy i w telewizji można się
pokazać.

Monika Olejnik: Tak, ja bym chciała wiedzieć i tak żeby opinia publiczna wiedziała, że to nie Jarosław Kaczyński był autorem tego pomysłu.

Można się spierać o zasadność samej decyzji, ale jeśli wiadomo, że już
zapadła i jest nieodwołalna, także ze względów praktycznych (zostały
trzy dni na przygotowania, to stanowczo za mało czasu, żeby zaczynać od
zera przygotowania do pogrzebu w innym miejscu), to ze wznowieniem
medialnej nagonki na jedynego Kaczyńskiego jaki dziennikarzom do
gnojenia został, wypadałoby poczekać na bardziej odpowiedni moment. A
ten nadejdzie na pewno, bo na rozliczanie Kaczyńskiego zawsze był i
czas, i chętni, i preteksty. I to się raczej nie zmieni, co więc
szkodzi poczekać?

Głównie zresztą we własnym interesie, bo jak się rodzina wkurzy, to
sobie zażyczy prywatnego pogrzebu w jej tylko wiadomym miejscu, i
dopiero będzie wstyd przed światem, jak trzeba będzie te pakujące się
już do podróży głowy państw odwoływać i tłumaczyć co się stało. Nie
wspominając już o ciężko chorej pani Jadwidze, której też można by
oszczędzić awantury o pogrzeb tragicznie zmarłego ukochanego syna.

Na słynnej już stronie na fejsbuku ktoś rzucił pomysł aby warszawska
manifestacja przeciwników wawelskiego pochówku odbyła się pod domem
Jarosława Kaczyńskiego i jego mamy. Trudno sobie wyobrazić większe
zbydlęcenie, ale znikąd się ono nie bierze. Mam nadzieję, że Monika
Olejnik ma świadomość, że dzisiaj się przyłożyła do takich reakcji, do
tego wszystkiego co przysporzy dodatkowego, całkowicie niepotrzebnego
bólu, rodzinie Kaczyńskich, z której wszyscy zdają się zauważać tylko
Jarosława, choć jest jeszcze córka, matka, wnuczki, cała rodzina pani
Marii. Jak wielka musi być nienawiść do Jarosława, że przebija nawet
naturalne przecież w takich okolicznościach współczucie dla Bogu ducha
winnej osieroconej córki, ciężko chorej matki, innych członków rodziny
i przyjaciół?

Rodziny i przyjaciół, których spokój w tych dniach podziwiam. Sama na
miejscu Marty Kaczyńskiej, której bólu nawet nie próbuję sobie
wyobrażać, pokazałabym im wszystkim środkowy palec i zorganizowała
prywatną ceremonię, żeby godnie i w spokoju pochować rodziców, bo wiele
wskazuje na to, że rozochoceni medialnym nagłośnieniem manifestanci nie
dadzą spokoju aż do niedzieli. Na miejscu Olejnik zaś i innych
podjudzaczy, zaczęłabym się modlić, żeby Marcie Kaczyńskiej taka myśl
nie przyszła do głowy. I żeby Jadwiga Kaczyńska przeżyła to piekło,
które tej biednej rodzinie zgotował los, a teraz swoje dorzucają ci,
którzy zamiast pracować na swój Wawel, zazdroszczą Kaczyńskiemu jego.
Jeśli Starsza Pani - odpukać! - nie przeżyje tego jazgotu nad trumną
ukochanego syna, będzie za późno na kolejną porcję wyrzutów sumienia.

Abstrahując bowiem od zasadności samej decyzji - decyzji stety lub
niestety już nieodwołalnej - ta awantura zaboli przede wszystkim Martę
Kaczyńską, Jadwigę Kaczyńską, rodzinę pani Marii. Sam Jarosław, w
którego to wszystko jest wymierzone, już dawno się uodpornił, wszystko
co najgorsze o sobie i bracie słyszał już po wielokroć więc i to pewnie
nie zrobi na nim wrażenia.  Tak jak brat, musi poczekać na swoją
śmierć, żeby zobaczono w nim człowieka. Kto wie, może nawet całkiem
ludzkiego. Już dzisiaj współczuję Monice Olejnik łez jakie wtedy wyleje
nad tą stratą " i w studiu radiowym i w studiu telewizyjnym i w tych korytarzach radiowych".

Monika Olejnik rozmawia z Pawłem Kowalem

Zdzisław Krasnodębski "Już nie przeszkadza"

Piotr Gociek "Kto gra Wawelem"