Imperium - Polski (?) (4)

 Przyznam, że tematyka, a tym samym ilość notek tego cyklu, coraz to się rozrasta. Po ostatniej doszedł kolejny element, który winien być nieco szerzej potraktowany.
Kwestia sposobu powoływania i roli elit.

Jest chyba oczywistym, że aby realizować jakąś ideę o dużym zakresie oddziaływania – konieczne są elity, które utożsamią się z projektem.
Władcy to nie geniusze potrafiący kierować i organizować działania społeczeństw, a w większości przypadków, najlepsi realizatorzy społecznych oczekiwań.

Tak jest zazwyczaj. Jednakże nawet w tym wypadku jest to tylko część prawdy. Bo zwykle ci wielcy władcy, dla realizacji oczekiwań społecznych, wdrażają jakiś nowy pomysł organizacyjny – różny od stosowanych rozwiązań.

Właśnie pod tym kątem chciałbym prowadzić rozważania tyczące możliwości zainicjowania idei Imperium Polski. Czy można rozważać jakieś novum na tle obecnej sytuacji? Czy Polska, jeśli marzenia o imperium miałyby być realizowane, ma coś interesującego do zaoferowania państwom sąsiednim? I czy mogą powstać elity takie przedsięwzięcie realizujące?

Bo sytuacja obecna jest tego rodzaju, że brak jest polskich elit; istniejące, są raczej pochodzenia żydowskiego. Są to ludzie dobrze wykształceni, o dobrej znajomości historii i polskich realiów. Brak im jednak jednego – przynależności do sfery Polskiego Ducha Narodowego. 

Czy można próbować odtworzyć elity, z gruntu polskie?

Warto dokonać pewnych refleksji historycznych. Czyli jaka jest geneza elit? Czy jest (ma być) to element etniczny, czy też ideowy?
Czego uczy historia? 
Elity chińskie. Tu mamy typ odrębny od wielu odczuwalnych doświadczeń; elity zaczęto wyłaniać drogą selekcji, a nie drogą genetyki.
Czyli o przyjęciu na stanowisko administracyjne decydował egzamin przydatności, a nie pochodzenie.
Tą drogą (Nefrytowy(?)) cesarz odsunął od wpływu rody – czyli potencjalnych konkurentów. Urzędnicy cesarstwa byli dobierani jako przydatni dla cesarza – jemu służyli.
Genialne posunięcie.

Tymczasem państwa rejonu Środkowego i Bliskiego Wschodu, Europy i północnej Afryki – oparły dobór kadr na genetyce – czyli dziedziczeniu pozycji. Jeszcze bardziej ściśle zasada realizowana była w Indiach.
Czy ma to uzasadnienie? Tak. Wszak w systemie wychowania, gdzie podstawową rolę odgrywa rodzina, właśnie poprzez rodzinę najłatwiej jest przekazać podstawy idei organizacyjnej społeczeństwa. Niestety wadą jest też, że następuje alienacja całych grup społecznych. Zwłaszcza, gdy interes grupy i rodziny przeważa nad dobrem wspólnym społeczności.

Niemniej, niezależnie od warunków początkowych – zawsze konieczna jest warstwa społeczna, której celem jest pilnowanie interesu całej społeczności – czyli idei stanowiącej osnowę poczucia wspólnoty.

Gdzie miał miejsce początek genetycznego dziedziczenia? Wydaje się, że w sferze kultur semickich. Jeszcze teraz „porządny” Arab jest w stanie wyprowadzić swe pochodzenie od Adama, a pokazanie pięciu palców ręki jest największą obrazą – sugeruje 5 ojców.
Warto odnotować dziedziczenie w Egipcie – poprzez siostrę-żonę, i podobne związki wśród Medów , a także w środowiskach żydowskich – Sara była siostrą Abrama.
Tu problem, acz ciekawy, ma drugorzędne znaczenie. Ważniejsze wydają się zastosowania idei doboru kadr (elit), jakie przyjęto w judaizmie i KK, aczkolwiek dobór kast kapłańskich w Egipcie też był ważny.
Judaizm to kapłani kontynuujący linię Aarona i lewici – których zadaniem była kontrola zasad społecznego życia – zgodnie z zasadami zapisanego przez kapłanów Prawa.

Podtrzymuję wcześniejsze wskazania dotyczące powstania zapisów pism biblijnych; istnieją zbyt silne nawiązania do organizacji społeczeństw Mezopotamii czasu niewoli babilońskiej, aby sądzić, że zapisy (przekaz ustny) te mogły powstać blisko 700 lat wcześniej.

Interesujące jest np., że rola lewitów jest bliska opisywanej w hinduizmie kontroli świata przez Brahmę pod postacią wędrownego bramina.

Z kolei w KK wytworzyła się zasada doboru elity (księży) jako grupy , której celem jest służba idei – z racji celibatu – bez dziedziczenia.

Jeszcze jeden typ porównania cywilizacyjnego. Zakres i sposób integracji „kadr” religijnych z organizacjami państwowymi. 
Mamy do czynienia z w pełni świeckim państwem – Chiny (jedynym kapłanem jest cesarz i nie ma scentralizowanej hierarchii religijnej. Jeśli zaś są duże grupy religijne to ich przywódcy muszą podlegać strukturom władzy świeckiej (wpływ na wybór biskupów wyznań chrześcijańskich, podporządkowywanie sobie Panczen-Lamy i Dalaj-Lamy itd.).
Mamy też judaizm, ze strukturą w pełni teokratyczną (podobnie tybetański lamaizm).
Można pokusić się o stwierdzenie, że pozostałe rozwiązania są mutacjami tu przedstawionych.

Podsumowując te tylko szkicowe uwagi można sformułować zasadę, że elity danego systemu organizacyjnego (państwowego, czy religijnego) tworzą postawę:
- ja, jako przedstawiciel struktury organizacyjnej,
- ja, jako przedstawiciel idei.

Ważny i interesujący jest jeden element : czas powstania i zaniku poczucia misji w warstwie , którą można uznać za elitę społeczeństwa. 
W judaizmie, w prawie mojżeszowym przyjęto zasadę, że dopiero w trzecim pokoleniu prozelita uzyskuje pełnię praw. Podobne rozwiązanie przyjęte było w prawie polskim tyczącym stanu szlacheckiego.
Kontekst tych uwag odnosi się np. do utrzymywania polskości przez ludność zamieszkałą na ziemiach RP mimo utraty niepodległości. W moim przekonaniu, idea polskości byłaby zanikła, gdyby nie istotne zdarzenia – powstania i ruchy narodowe, jakie zaistniały pod koniec XIX wieku. 

Celem wprowadzenia jest wskazanie, że upadek ZSRR ma inne, od dotąd wskazywanych, przyczyny. Chcę tu zasugerować, że przyczyną był zanik idei imperialnej w Rosjanach.
Bo mimo, że w Rosji zwyciężyła rewolucja o przeciwnych carskiej ideologii imperialnej założeniach, to w Rosjanach dalej istniało przekonanie o misji dziejowej jaką mają spełniać wobec krajów ościennych – wchodzących w skład ZSRR.
To poczucie misji wypaliło się w alkoholu i przegranej wojnie w Afganistanie. Rosjanie, nastawieni na wojenną podległość władzy – nagle znaleźli się w pozycji przegranej, gdzie okazało się, że ich idee pomocy dla krajów tamtej strefy są odrzucane. Dwie klęski w jednej.

Polski czytelnik zadziwi się takimi stwierdzeniami. Wszak oceniamy rosyjską technikę jako prymitywną; podobnie organizację życia społecznego. Czym zatem mieliby Rosjanie imponować tamtym ludom?
Zdałem sobie sprawę z błędu podejścia, po obejrzeniu ruin fabryk, niedokończonych gmachów publicznych, czy systemów irygacyjnych w Kazachstanie i Kirgizji; dla nich Rosjanie stanowili ideał organizacji i techniki.

Idea imperium wymaga elit – kadr, które będą tę ideę realizowały. Tymczasem idea rosyjskiego imperium się wypaliła, a ZSRR nie wytworzył kadr-elit, które gotowe byłyby poświęcać się na rzecz realizacji. Można twierdzić, że wypracowano jedynie „elity” zdolne do utrzymywania zamordyzmu. Tu jednak nie potrzeba wiedzy, inteligencji i poczucia służby, a braku sumienia.

Dlatego rozważając fenomen Solidarności i metody oddawania władzy już w latach 90 tych nie można pomijać tego elementu.

Z kolei rozważając ideę imperialną, koniecznym jest wskazanie możliwości wytworzenia kadr-elit dla nowej idei. To zazwyczaj wymaga jakiejś innowacji względem bieżących rozwiązań.
Ale o tym – już w następnej notce. Ta i tak jest długa.