Imperium Polski (11) - legitymacja władzy, a wybory.

 Cykl notek tyczących tematu, a traktujący o warunkach i możliwościach zaistnienia Polski Niepodległej, zakończony został apelem opublikowanym w poprzednim wpisie.
Apel jest formą skróconą . Jednak jego geneza sięga zasad, jakie leżały u podstaw budowy cywilizacji łacińskiej, a nawet pewnych elementów wcześniejszych.

Pytanie o legitymację władzy ma zasadnicze znaczenie w rozpatrywaniu spraw tyczących organizacji życia społecznego. 
Porównajmy system chiński i europejski. W Chinach władza cesarza (obecnie władz centralnych) jest wynikiem mandatu danego przez Niebo dla zorganizowania i poprowadzenia ludzi w cyklu rozwojowym. Poddany tylko poprzez posłuszeństwo władzy realizuje swój rozwój. Wszelkie nieposłuszeństwo wyłącza go ze społeczności – tu nawet nie wypada mieć własnego zdania na jakiś temat.

Przeciwieństwem jest cywilizacja łacińska, gdzie istotny jest nakaz Chrystusa – „oddajcie, co cesarskie – cesarzowi, a co boskie – Bogu”. To zdanie wskazuje na trzy elementy społecznego systemu:
Cesarz – reprezentujący organizację państwową, Bóg – którego reprezentuje hierarchia (organizacja) religijna, i społeczeństwo. Bóg i cesarz – występują jako niezależne czynniki, ale i społeczeństwo, przez sam fakt postawienia pytania, jest czynnikiem mającym wybór sposobu postępowania.

Ten model wskazuje, że władza państwowa ma swe umocowanie nie tylko w Bogu (tak jest w systemie chińskim, czy turańszczyznie moskiewskiej), ale i w wyborze dokonanym przez społeczeństwo.
Tylko przy takich zasadach wybory jako takie dają wybranemu(nym) legitymację władzy. Wszakże przy respektowaniu obowiązujących zasad religijnych.

Jedną z podnoszonych kwestii przy omawianiu np. Powstania Styczniowego, jest sprawa legalizmu działań. Car był także królem Polski. Niektórzy twierdzą więc, że powstanie było nielegalne – jako wystąpienie przeciwko legalnej władzy.
Tak jednak nie jest. Król w polskim systemie był nie tylko władcą i inicjatorem (jednym z ), ale też strażnikiem praw, także ustanowionych wbrew jego intencji i woli.
Tylko taki król miał cechy władzy legalnej w Polsce.
Tymczasem w systemie moskiewskim – car ustanawiał prawa bez kontrasygnaty społeczeństwa. Prawo było narzucane, a nie współtworzone przy świadomości religijnej.
W tym kontekście – przeciwstawianie się władzy cara, nawet jako koronowanego króla Polski, miało cechy legalne, o ile było skierowane przeciwko naruszeniom społecznie akceptowanych , a istotnych zasad.

Obecna sytuacja jest formą manipulacji społecznymi oczekiwaniami. Ustanowione prawo wyborcze ma konstrukcję, gdzie wybrani przedstawiciele nie są odpowiedzialni przed społeczeństwem, a jedynie przed władzami partii. W efekcie stanowione prawo ma wątpliwą legitymację legalizmu; w sytuacji, gdy przestaje służyć narodowi, a wspiera tylko grupy interesu – staje się nieważne.
Ta konstatacja nabiera znaczenia wraz ze zmniejszaniem się frekwencji wyborczej. Niezależnie, czy jest to oddanie głosu nieważnego, czy brak udziału w głosowaniu – jest wyrazem nieufności wobec rządzących.

Stanowienie praw bez akceptacji społecznej – delegalizuje te prawa, a ludzi je ustanawiających stawia wobec odpowiedzialności za to postępowanie. Daje to także prawo do ich kontestowania i nie obliguje do wypełniania zobowiązań.

Jest więc oczekiwaniem wobec rządzących, aby rozdźwięk między stanowionym prawem, a społecznymi oczekiwaniami nie był zbyt duży, gdyż upoważnia to do odrzucenia takich praw.