Kto Polakiem, kto Żydem

co, albo kto, decyduje o byciu Polakiem?

Rozumiem że wielu pomyśli że to kolejny temat zwany przykrywką ..ale mnie równie intryguje co i pana .

Co miał na myśli i do czego zmierzał w swych postach chłop ze wsi ..

Czyżby tylko do wywołania samej wojny pomiędzy blogerami ..niby czemu to miało służyć , nie trzyma się to tzw. "kupy"?

Wspomniał gdzieś o H.Pająku a zwłaszcza jego pracach poświęconych tym kwestiom ..Czy ktoś kiedyś odważy się zaprezentować choć część , skrawek takiej pracy.

Czy owe prace nie próbują od nowa pobudzić do życia zwłaszcza w młodych osobach ducha patriotyzmu w powiązaniu z chrześcijaństwem czy tak ostatnio nie popularne utożsamianie się z narodem czy przywiązanie do kraju ojczystego ..

Co mamy za to kosmopolityzm bylejakość zasada kto pierwszy milion ten lepszy...itd.

Może to miał chłop na myśli wspominając o tym że w przeciwieństwie do Żyda Polak - katolik ma swoje zasady oparte na zupełnie innej etyce pomimo wspólnych korzeni (dekalog) w wierze ..

Tej ostatniej myśli proszę nie odbierać za pewnik to tylko wolne dywagacje w temacie .

pozdrawiam

............................

"Pozwól mi Panie bym stał się narzędziem Twej sprawiedliwości"
http://andruch.blogspot.com/
/Klub GP w Opolu/

Ten jest Polakiem, kto czuje sie Polakiem, mowi, ze jest Polakiem.

Jestem na emigracji, rodzina pochodzi z Tarnopola, wiec korzenie mieszane jak to w tych rejonach bywalo.
Ale...jestem Polka, czuje sie Polka i tak juz zostanie. Corka mowi, czyta po polsku. Do babci czesto do Polski wpada...

kto zna historię tego kraju, przyjmuje ją na siebie świadomie - jak spadek i godzi się z jego konsekwencjami. jazzmin

Kwestia ta oczywiście jest złożona niczym interpretacja "Dziadów". Zatem podrzucę tylko jeden wątek: Polakiem jest (też) ten, kto nie ma innego wyjścia.
Ktoś, kto mieszka w Polsce i nie ma żadnego oparcia za granicą (w sensie rodziny, majątku, nawet znajomości języka i kultury pozwalającej się bez problemu "tam" przenieść).
Taki ktoś jest w pełni uzależniony od tego, co się dzieje w Polsce.
Taki ktoś może być nawet szują, nie robić nic albo szkodzić (w sumie sobie i własnym dzieciom). Ale Polakiem jest, bo nie ma nic innego niż (tu definicje będą zbędne) Polskę.

Uwaga: nigdzie nie powiedziałem, że TYLKO ktoś taki jest "prawdziwym Polakiem". Proszę mi nie wkładać tego do, za przeproszeniem, ust i nie polemizować z nieistniejącymi tezami.
Taki przypadek jest przypadkiem szczególnym, ale wydaje mi się że wyjątkowo wyraźnym i jednoznacznym i dlatego wartym odnotowania.

Uwaga druga: definicja, że ktoś "jest" kimś jeśli się nim "czuje" wydaje mi się mocno lewacka. Czy tam naiwna.

"W każdym narodzie można spotkać ludzi różnego pochodzenia, choć wszelka świadomość narodowa ma swój początek wśród jakiegoś określonego plemienia.
Tak na przykład naród polski powstał wśród Polan, ale duch narodowy polski ogarnął ludzi nie tylko różnych aryjskich plemion, lecz także wielu Semitów i Turków.
Odrębność narodowa jest odrębnością duchową, która nie zależy od różnic rasowych lub plemiennych."
Wincenty Lutosławski (1863-1954) "Praca narodowa"

Andrzej Tatkowski,

Dalibyscie juz spokoj z ta cholerna wyliczanka kto skad pochodzi albo kim sie urodzil itd. Lepiej podzielcie sie konkretna wiedza o Polsce. Mieszkam poza krajem od 23 lat i interesuja mnie sprawy polskie a nie kto jest jakiego pochodzenia. Moze powinniscie pomieszkac za granica do dojrzeli byscie do tego ze nie ma duzych roznic jezeli chodzi o ludzkie odruchy pomiedzy rasami i kolorami skory. Ludzie dziela sie tylko na glupich i madrzejszych ktorzy tez czasami popelniaja glupie bledy. Moi sadziedzi z jednej strony to chinczycy z drugiej rownierz. Po drugiej stronie ulicy Kanadyjczycy, dalej Hindusi, Portugalczycy, pare drzwi dalej Polacy. Na dalszym koncu ulicy Indianie, Libanczycy i Filipinczycy. Wszyscy pozdrawiaja sie tak samo i usmiechaja sie do siebie i nikt nikogo nie obraza. Co jest w tym zlego?

Nie chcą gadać za bardzo na podrzucony temat. To też jest ciekawe, żeby nie powiedzieć ,, symptomatyczne,,. Może dlatego,że większość nie wie, ani się nie zastanawia nad tym. Bo to jest trudne po prostu - tak jak każde pytanie -Kim jestem? A odpowiedź w tym wypadku ,też nie jest może zbyt wygodna....no, bo ta historia wadzi, albo nie jest znana, lub też nie jest się z nią pogodzonym. O to mi w poprzednim wpisie chodziło, o zaakceptowanie rzeczywistości. Nie chodzi o to, żeby tej rzeczywistości nie modyfikować, ale żeby od niej nie uciekać, bo się jej nie lubi, dajmy na to, jak polskiej ortografii.
Ale ja nie mam z tym problemu,gdyż ta polska historia,którą tak tu podkreślam,jako warunek dla polskości, to żaden powód do wstydu i trzeba do niej podchodzić jak do własnego DNA.
jazzmin