Opowiadanie SF? A może tylko wybieganie w przyszłość?

Stanęła przy oknie z filiżanką w dłoni, spojrzała na ulicę, na szarość wszechobecną, potem spojrzała na swe starcze dłonie i grymas uśmiechu ukazał się na jej obliczu.
Od dwunastu lat sprawuje władzę, tyle walki, cała młodość, wiek średni…wreszcie od dwunastu lat święci tryumf, znów zaśmiała się metalicznie.
Usiadła w fotelu, pięknym fotelu(przecież jej się należał), obity białym pluszem i tak cudownie miękkim.
Czy myślała kiedyś, że to tak szybko nastąpi, tam na manifach, i paradach?
Potem dotknęła obrzeża filiżanki, cienkiej porcelanowej struktury, przyjrzała się uważnie drobniutkim niebieskim kwiatkom ręcznie malowanym, już takich nie było, nikt już takich nie produkował, był zakaz, a ta filiżanka była pamiątką po jej matce, zresztą ona mogła coś takiego posiadać, bo to ona była od zakazów, ona stanowiła prawo.
A była w tym coraz lepsza…a jak skromnie się zaczęło-zaczęło się niewinnie, nikt wtedy z tych durni nie myślał, że mogę, że my możemy zaanektować całą władzę, jeszcze nam pomagali, nawet prawicowcy, choć oczywiście lewacy byli lepsi, oni zawsze chcieli być poprawni-śmiała się, śmiech jej przypominał zgrzytanie starych kół zębatych.

Ktoś zapukał do pokoju i po chwili weszła młoda dziewczyna ubrana szary bezkształtny uniform.
- Czy pani mnie wołała?- Zatroskanie w jej oczach świadczyło, że się czegoś przestraszyła.
- Ile razy mam mówić, że jak będę czegoś potrzebować, to mam od tego telefon! Jak się nazywasz, bo cię nie znam?
- Przepraszam, rzeczywiście jestem tu nowa, dopiero mam drugą służbę, a na imię mam tak jak pani. Czyli mama na pani cześć nadała mi pani imię-dodała szybko, by nie zezłościć jej swoją odwagą.
- No to droga Kingo, na drugi raz, nie wchodź nieproszona, dobrze?
- Tak proszę pani, ja przepraszam jeszcze raz, usłyszałam jakiś dźwięk, który mnie zaniepokoił, ale to się więcej nie powtórzy, niech mnie pani nie zwalnia, już moja mama wszystkim się pochwaliła, że pracuję w DKRze.
- Czemu sądzisz, że bym cię zwolniła, dziecko? Kto rozsiewa takie plotki? Jeśli coś takiego słyszałaś, powinnaś mi powiedzieć, kto to mówił. Pamiętaj wróg nie śpi i cały czas jątrzy, a przecież nie chcemy, by nasze zdobycze równości zaprzepaścić?
- Nikt mi nic nie mówił, ja tylko…
- Co tylko, kobieta musi być twarda, nie ma czasu na tkliwości, moja panno…i nie drżyj, bo mnie to denerwuje. Całe życie przed tobą, pomyśl, do jakich zaszczytów możesz dojść! No, chyba, że wybierzesz rozmamłane życie u boku faceta, dobrze, że choć wprowadziłam zakaz zawierania małżeństw, bo to stawiało nas na przegranej pozycji. Wiesz, co o mnie mówi męska populacja?- Nagle zmieniła temat.
- Nie wiem, proszę pani- dziewczyna skuliła się w sobie.
- Nie wiesz?- zaśmiała się znów zgrzytliwie- że zniszczyłam kobietę, na rzecz babo-predatorów. Że zabiłam w kobiecie to, co w niej najpiękniejsze, a wiem, na czym im tylko zależy, by znów wróciły czasy, gdy rządzili mężczyźni, gdy w parlamencie nawet w jednej trzeciej nie zasiadały kobiety, byśmy znów musiały być od nich zależne, tego chcą, dlatego co dzień muszę walczyć, a jak mnie braknie, wy musicie przejąć ster!- Na jej policzkach wykwitł rumieniec, oczy zapłonęły. Po chwili przygasły, jakby się zmęczyły, twarz też nabrała naturalnej barwy, opadła na fotel i napiła się z filiżanki, wiedziała, że takie mocniejsze wrażenia ją męczą.
- Idź już, jestem zajęta…a rób mi jeszcze filiżankę mojej kawy.
Dziewczyna wyszła, by za chwilę wrócić z kawą w brzydkim fajansowym kubku, postawiła kubek na stoliku i szybko się chciała wymknąć, ale nagle usłyszała:
- Ile masz lat?
- 19, proszę pani.
- Pochodzisz z rodziny, czy twoja mama była prekursorką?
- Moja mama była prekursorką, jest pani największą zwolenniczką, a ja urodziłam się dzięki wywalczeniu in vitro, jestem dzieckiem z probówki, proszę pani, moja mama była jedną z pierwszych, która wystąpiła o takie zapłodnienie fundowane przez NFZ, nasienie było z banku, z napisem „drapieżcy”, potem odżywiała się tak, bym była dziewczynką, no i udało się, teraz cieszy się z następnej dla niej gloryfikacji, czyli moją pracą dla pani.
- Hm…pomyślimy o odznaczeniu dla twojej matki, musi być naprawdę dzielną kobietą, takich nam potrzeba!
- O tak, mama jest dzielna, od dziecka słyszę o pani, jest pani moim największym autorytetem i mojej mamy też.
- Jak się nazywasz?
- Kinga Agnik, moja mama zmieniła nazwisko, by pani imię odwrócone, było jej nazwiskiem.
- Pięknie z jej strony, kim ona jest z zawodu?
- Nauczycielką, uczy historii najnowszej.
- Tak, muszę się zastanowić, teraz mamy luty, na ósmego marca, jak co roku, wyróżniamy najbardziej zasłużone, twoja mama może czuć się już zaproszona, jako gość honorowy, oczywiście dostanie zaproszenie, ale możesz jej to powiedzieć ode mnie.

CDN…