Partia Gowina i Solidarna Polska w pogoni za fruktami z Parlamentu Europejskiego

Sympatyzowałem z poczynaniami Jarosława Gowina gdy publicznie odcinał się od wyeksploatowanej do imentu rutyny polskiej polityki. Chciał i obiecał słowom i czynom przywrócić ich właściwe znaczenie, a dobro państwa traktować jako wartość najwyższą, stawianą ponad partyjnym partykularyzmem.

Gowin głosił, że pora do lamusa odesłać zgrane postacie, skompromitowane osobistości polskiego świata polityki, że trzeba postawić na nowe twarze, na ludzi przejętych dobrem Polski, na entuzjastów i ideowców, których spotykał w miastach i miasteczkach na trasie swojego objazdu naszego kraju. Przemierzał Polskę mikrobusem z napisem GO WIN (Idź i wygraj).

I rychło doczekaliśmy się sprawdzianu jak te szczytne hasła mają wyglądać w praktyce. Już fotografie z kongresu założycielskiego partii Polska Razem wykazały ilu ludzi wcześniej przegranych i sfrustrowanych przykleiło się do gowinowskiej inicjatywy, upatrując w tym prywatny interes. Dostrzegli szansę na ponowne zaistnienie, węsząc tam jedyną jeszcze możliwą drogę kontynuacji swoich wątpliwej jakości karier politycznych.

Gowin obiecywał nie rzucać słów na wiatr. Ale jak tu dotrzymywać słowa, skoro nieuchronnie zbliżają się wybory do Parlamentu Europejskiego?

Przygarnął gromadkę ludzi spragnionych osobistego sukcesu, ale dostatecznie skompromitowanych, którzy w swojej dotychczasowej działalności nie osiągnęli praktycznie niczego. Także nie potwierdzili swojej przydatności do przemyślanej, długofalowej pracy organicznej. Za to z ustami pełnymi pustosłowia. Ludzi, których twarze zapamiętano z telewizji. I to oni mają być filarami tej nowej, gowinowskiej jakości politycznej.

Śmieszne i straszne.

Śmiem twierdzić, że poczynaniami tych ludzi nie kieruje dobro Polski, a czysta prywata. Chcą po prostu znaleźć się na listach wyborczych i wejść w skład Parlamentu Europejskiego, by kontynuować lub rozpocząć wymarzone konsumowanie statusu europosła. Powszechnie bowiem wiadomo, że mandat europarlamentarzysty gwarantuje dochody o których marzą wszyscy polscy politycy – ba, wszyscy Polacy. Jednocześnie obecność w elitarnym parlamencie nie nakłada na posła praktycznie żadnych obowiązków, nie mówiąc już o odpowiedzialności. Sielanka i dobrobyt. Stąd zrozumiały jest pęd polskich celebrytów politycznych do rywalizacji o takie zaszczyty. Tam można nic nie robić, otrzymując forsę nieosiągalną w Polsce za bezczynność.

Jesteśmy więc świadkami wstępnej fazy przedwyborczych harców. Ostatnio symptomem desperacji po stronie łaknących europejskich apanaży, jest przedwyborczy sojusz Solidarnej Polski i partii Polska Razem. Partyjne porozumienie pozwoliłoby obsadzić wszystkie czołowe miejsca w eurolistach znanymi nazwiskami. Media donoszą, że są jednak przeszkody na drodze do porozumienia. Największy spór dotyczy obsady kilku okręgów, w których lista mogłaby uzyskać mandaty. Solidarna Polska mówi, że zgadza się na wszystko, ale pod warunkiem że Ziobro ma „jedynkę" na wspólnej liście w Krakowie, Kurski w Warszawie, a Tadeusz Cymański na Śląsku – tłumaczy jeden z polityków Polski Razem.
Tych ludzi satysfakcjonuje tylko pierwsze miejsce na liście wyborczej.

Czyż to nie jest dowodem na prawdziwe intencje i zamiary tych wyranżerowanych polityków? Jedyny cel to frukty serwowane w Parlamencie Europejskim.

A gdzie gowinowskie zapowiedzi oparcia jego partii na nowych twarzach, o odejściu od partykularnych celów politycznych Polski Razem na rzecz dobra wspólnego? Czy temu ma służyć sojusz z Solidarną Polską, której liderzy lgną do Gowina tylko dlatego, że samodzielnie nie mają szans na sukces w wyborach?

Nie wróżę Gowinowi, Żalkowi i Godsonowi większego powodzenia w rozwoju założonej partii. Nie tędy droga. Nie z takimi partnerami, nie z takim i nazwiskami.

Utrata wiarygodności będzie szybka i skuteczna. A to niestety przekreśla szanse powodzenia.