Obóz patriotyczny

Obóz patriotyczny. Tak często mówimy o sobie, żeby się odróżnić od … no, właśnie, kogo?
Od zdrajców, zaprzańców, lewaków, lemingów, etc - od wszystkich, w których co sprawniejsi z nas bili i biją jak w bęben.

Broń Boże, nie chcę nikomu zabierać perkusyjnych uniesień, ba, nie obiecuję, że sam – od czasu do czasu – nie stuknę w membranę, lecz zanim to zrobię, chciałbym zauważyć, że coraz wyraźniej widać, że bęben jest pusty, a naciąg dziurawy.

Tym razem powinność dobosza odkładam na potem. Nie mnie także wskazywać, kto ostrzejszą szpilą pozbawił donośności naszych przeciwników. Na krótką, króciutką chwilę, chciałbym się zatrzymać i zerknąć do tyłu, by sprawdzić, kto idzie w szyku, a kto został w taborach.

Zawsze, do końca życia, będę pamiętał, że to tysiącom ludzi z Krakowskiego Przedmieścia należy się honor niesienia sztandaru. Przynieśli znicze i krzyż. Gdzie są teraz? Zniknęli? Owszem, wrócili do domów, ale znicze i krzyże zabrali ze sobą. Oni są naszą głowną siłą, wystarczy zawołać …

Jest nowy zaciąg. Pospolite ruszenie oszukanych, których zwiódł miraż zielonej wyspy, konsumpcyjnego raju, pozbawionych godności aktualnych i przyszłych bezrobotnych. Czy im trzeba mówić za kim mają iść?

Potrzebujemy dowódców. Gdzie są? Marsz właśnie przyspiesza, a oni wyłaniają się w marszu. Nie ci, którzy przy ogniskach, snują sny o wielkości – swojej, nie naszej. Nie ci, których pancerz uwiera, nie ci, którzy z wrogiem zmieszali się w defiladach. Nie ci!

Wystarczy spojrzeć. Kto z nami szedł od początku? Kto - w naszym imieniu - domagał się prawdy?
Kto poniósł największe ofiary? „Bóg, Honor, Ojczyzna” – kto dbał byśmy się nie musieli tych słów wstydzić?

Snują się po obozie obozowe ciury. Smędzą i wydziwiają: wszystko jest ustawione, znów nas oszukają, nie będzie lepszej Polski …

Będzie.
Tak nam dopomóż Bóg!