Mój najkrótszy wpis...

Pewny jestem, że to będzie. Jestem przekonany, że już wkrótce. Wiem jednak, iż nie w tym roku.

Ważny link do spraw zapomnianych...

]]>Krótka rzecz o tym jak walczono kosą w 1939 roku]]> - link.

Stąd zdjęcie też.

I nie będzie, to tylko Koniecpolski. Runą Gmachy i Posady, choć Chińczyki się będą przez chwilę trzymały mocniej, a raczej KPCh. A  potem już tylko spokój na Polsko-Chińskiej Granicy. Bo pozornie trwałe, acz jednak budowane na tak różnych gruntach wejdzie wszędzie, a nigdzie się nie ostanie.

Cierpliwość ponoć nie zna granic, ludzie, a raczej ich widma je przekraczają.

Ród straci cierpliwość, gdy tolerancja ma znaczyć pełną akceptację.

Z ostrożności procesowej nie podam daty. Wystarczy spojrzeć na wektory.

Ci, którzy niosą w kierunku powoli, acz skutecznie tracą siłę nośną.

Czekałem cierpliwie na różne upadki, ten nie będzie ostateczny. Jednakowoż trzepnie w tą Ziemię skażoną, jak kometa.

Zwiastowania nie będzie, gdyż w jądrze wrze i tam nie ma sprzedawczyków przedwczesnych.

Wierzę, że Czas ruszy od nowa. Nie bez tego, co drzewiej było jego dobrym motorem.

Nie odlatujmy do Ciepłych Krajów. Nie trzeba nam Zielonych Wysp. Tu jest Ziemia Obiecana. Nie czczymi słowami, lecz Ofiarą złożoną nie nadaremnie.

Bo kto zwątpi, to niegodzien powoływać się na Świętości. Jakimi były, są i będą Nasi, podkreślam nacjonalistycznie i bez wyjątków parszywych, Nasi Przodkowie.

Tylko od Nas zależy PRZYŚPIESZENIE.

To jest zapowiedź wpisu, który z różnych powodów wszedł do mojego kałamarza.

Bo czas poważnie porozmawiać o kosach na sztorc.

Rozpad cząstek elementarnych,

może mieć przykre, a nawet tragiczne konsekwencje.
Nie bez powodu zostaliśmy wzbogaceni sferą duchową, które zawiera bogaty
system wartości. Jej to właśnie cząstki są elementarne dla opoki, na ·które stoimy jako ludzie. I nie tylko niematerialne, ale i te powstające
z połączenia ciała z duchem. Czegoś, co ponoć odróżnia nas od innych
bytów ożywionych, a jest też i trudnością, pewnym wyzwaniem. Bo co
prawda ziarno, pestka rodząc kwiat, czy też drzewo, które owocuje
pozornie odchodzi w niebyt, to jednak nie przemija, odradza się
kolejnych... Nasze ziarna są nam niezbędne do końca naszych dni, te
cząstki podstawowe kiełkują w nas pielęgnowane, i gdy jedne musimy oddać
w ofierze, czasem codzienności pospolitej, to inne w czarnej godzinie
swą mocą odradzają nie tylko pojedyncze byty, ale i całe Narody.

Śnić pięknie, marzyć też.

A to, że żyć trudno, nie znaczy, iż nie warto…

Żyć po ludzku…

A w beczce jest Polska Kapusta

Nie patrzmy ufnie
w luster kryształy
z samozachwytu
nie będzie chwaty
Nie patrzmy
..................radzi
na cudze błędy
nie zawsze mądry
ten kto bezbłędny
Nie cieszmy oka
na czyjeś klęski
nie zawsze silny
ten kto zwycięski
Nie dopatrujmy się
tyko u innych
niedoskonałości
wspólnie nagminnych
..........................Zezowata bieda

Nie spoglądajmy
ukradkiem
................z ukosa
na tych wyniosłych
aż pod niebiosa
Nie wypatrujmy
fałszywych bogów
pomińmy brednie
ideologów
Nie zaglądajmy
do wnętrza innym
nie powodujmy
sądów niewinnym
Nie zapalajmy
złych ogni w oczach
cmentarne głazy
syzyfy toczą
............................Zezowata bieda

Nie połyskujmy
bielmem z pod powiek
zważmy
............cóż wart
człowiek-nieczłowiek
Nie naśladujmy
butnych i strojnych
panicznym strachem
siłaczy zbrojnych
Nie wynośmy
bitnych awanturników
na piedestały
wrzaskliwych pomników
I nie wpatrujemy się
w luster kryształy
nie będzie wielkim
ten kto jest mały
..........................Zezowata bieda

Gdy serca roztrzęsiony werbel
Dyktował tempo do odwrotów
U drzwi spotykał świętą Helgę
Co była święta, tak jak spokój.
I tak naiwna, jak to ciele
Pokorne w laskach i niełaskach
Lecz nie potrzeba było wiele
By znów pozwolił się ugłaskać.

Wybacz kochana - mówił on
To serce ciągnie mnie do kraju
Gdzie się dziewczynie mówi: won!
Wprost bezprzykładnie ją kochając.

I cały jednym był wspomnieniem
Ogarkiem świecy, która jaśniej
Płonie, ostatnie łowiąc cienie
By je spamiętać, zanim zgaśnie.
I przyszłość słona, jak obelga
Otwarła obcej mowy brewiarz
I nie zagrzała tronu Helga
Wśród jego duszy bezkrólewia.

Wybacz kochana - mówił on
To serce ciągnie mnie do kraju
Gdzie się dziewczynie mówi: won!
Wprost bezprzykładnie ją kochając.

A potem los miedziaki zgarnął
Te marność ponad marnościami
I cicho pękło ludzkie ziarno
W kosmosu żarnach nieprzebranych
A Heldze został w obcej mowie
Na noce, co się bardzo dłużą
Ten list z którego się nie dowie
Czy cierniem była mu, czy różą?

Wybacz kochana - pisał on
Jak widzisz, byłem z tego kraju
Gdzie się dziewczynie mówi: won!
Wprost bezprzykładnie ją kochając