o potrzebie pogardy

Nic Pan nie zrozumiał.
Proszę jeszcze raz przeczytać przedmiotowy fragment w szerszym kontekście:
,,Kto należy do ogromnej większości zwyczajnych obywateli którzy ekonomicznie ani anatomicznie nie są atrakcyjni, swoje dobre, wręcz karnawałowe samopoczucie może oprzeć na pogardzie dla ludzi dobrze sytuowanych, zdrowych, urodziwych, zadowolonych i pewnych siebie, słowem - ludzi sukcesu,,.
Tak proszę Pana - chodzi o dobre samopoczucie! A dlaczegóż to nie mam mieć dobrego samopoczucia ?
A dlaczegóż to ci ,,ludzie sukcesu,, , ci chwilowo przecież czujący się jako ,,dobrze sytuowani, zdrowi, urodziwi, zadowoleni i pewni siebie,, mają mnie pozbawiać mojego dobrego samopoczucia ?
Czyż są ci ,,ludzie sukcesu,, choć odrobinkę wyżej ode mnie w kwestiach ważnych, np. dojrzałości w człowieczeństwie - dojrzałości, która jest jedyną miarą postępu ?
Dlaczegóż to mają mnie wpędzać w kompleksy, w jakieś poczucie winy, w jakieś niezadowolenie ze swojego posiadania rzeczy dobrych i wartościowych, cnót, godności osobistej i czystego sumienia, w jakąś niepewność siebie ?

Gardzę ludźmi ,,dobrze sytuowanymi, zdrowymi, urodziwymi,, , a przy tym ,,zadowolonymi i pewnymi siebie,, , a więc przypisującymi sobie chwałę w tych tematach, a więc i pysznych, i niesprawiedliwych.
Gardzę tym, bo wyżej cenię sobie pokorę wobec Boga, uznanie za najlepsze tego, co on mi daje.

Moja pogarda dla ludzi sukcesu oznacza: mieć sukces w świecie, to nic niewarte (jak mawia Kohelet: ,,marność nad marnościami,,);
dla mnie stokroć ważniejsza jest wiara, jest posiadanie Boga.
Była taka scena w filmie ,,Skrzypek na dachu,, w której główny bohater - mądry żyd zresztą - tłumaczy dzieciom: wy się nie martwcie żeśmy zbiednieli. Jak my mamy Boga, to my mamy wszystko.

Moja pogarda oznacza odcięcie się od tych ,,ludzi sukcesu,, - bo swoją ludzką godność szanuję i chcę szanować.

Moja tutaj pogarda oznacza tylko, że sukces DLA MNIE jest niczym w moim systemie wartości, a to, co ja posiadam, co chronię - jest skarbem.
Owszem, gdy sukces przychodzi, dziękuję Bogu, ale dla mnie wyrazem mojego spełnienia jest zrobić co do mnie należy i kiedy to do mnie należy, zrobić wszystko, co w mojej mocy i na miarę posiadanych środków.

Pisze Pan: ,,Pogardzie innego człowieka mówię zdecydowane NIE !,,
To zdecydowanie w mówieniu ,,NIE,, pochwalam: to właśnie istota cnoty nienawiści, cnoty odcięcia od zła, by chronić dobro.
Jednak mówienie ,,nie,, pogardzie już potępiam. To pozbywanie się jednego z najważniejszych narzędzi wspomagających mój system wartości, moją wolę trwania w swojej własnej tożsamości.

Pisze Pan: ,,A co z miłością bliźniego ?,,.
Dla mnie to mówienie nie na temat. Zupełnie nie widzę powodu by tak, jak w tym przypadku ukierunkowana pogarda nie godziła się z miłością bliźniego w służbie dobru, w tym człowiekowi.
Bo miłość biźniego to miłość wzajemna, to braterstwo, to ,,jeden drugiego ciężarów noszenie,, , to ,,branie odpowiedzialności za swojego brata,, , to miłosierdzie, to solidarność...
Ci ,,ludzie sukcesu,, najwyraźniej nie chcą być traktowani jak bliźni. Oni nie szukają wzajemności, oni nie potrzebują pomocy od nas.
Okazywana bliźniemu miłość ma też dekalogowy wymóg kochania: ,,jak siebie samego,, , czyli chcenia dla niego DOBRA, KTÓRE JA UWAŻAM ZA PRAWDZIWE - nie on !!!!!!!!!!!
Oznacza to wymóg zachowania trzeźwości, poddawaniu swojego uczucia kierownictwu rozumu i wolnej woli.
Czy taki ROZGRZANY, ,,zadowolony i pewny siebie,, może chcieć przyjmować dobre rady zanim nie ochłonie ze swojego amoku, swojego opętania nadmiarem tego, co człowiekowi do życia jest konieczne ?

Moja pogarda to również wyższość tej mojej duchowej trzeźwości, tego zdrowego rozsądku, mojej wolnej woli nad tym ich amokiem, czy opętaniem typowymi dla ludzi sukcesu.
TO POGARDA DUCHA WZGLĘDEM POKUS CIAŁA.

Pańskie podejście do uczuć przypomina mi sytuację z jednej z powieści Stanisława Lema, bodajże ,,Opowieści o pilocie Pirxie,,. Opisał tam kino przyszłości. Dzisiejsze kino typu sitcom podpowiada kiedy się śmiać. W kinie Lema podpowiadane mają być wszystkie uczucia: np. pada komenda ,,strach,, i wszyscy zamierają w przerażeniu.
Oczywiście w kinie wiadomo, ku jakim realnym sytuacjom te uczucia mają się kierować.
W pańskim podejściu jest odwrotnie jak u Lema: pada słowo nienawiść i Pan już jest gotów nienawidzić niezależnie od kontekstu, bez lokowania uczucia ku konkretnemu przedmiotowi nienawiści, by swoim uczuciem wykonywać zadaną pracę karać lub nagradzać (choć tak naprawdę to tylko chciejstwo, bo uczucia to tylko posłańcy - one nie pracują. One tylko przekazują informację.

Uczucia, a jeszcze bardziej podszywające się pod nie emocje mogą psychotecnikom posłużyć do wytworzenia u poddanych na ich wpływ np. oglądaczy telewizji ŚLEPYCH ODRUCHÓW: kar i nagrÓD skojarzonyCH z dzwonkami Pawłowa.
Nadto Pan już funkcjonuje jak po praniu mózgu, i po zaprogramowaniu go, że są uczucia dobre i uczucia złe, kiedy to bezsens.
Podobnie i z pogardą, czy np. obrzydzeniem. Ale najgorzej to już z miłością, bo gdy ta staje się ślepą staje się przeciwieństwem miłości. Prowadzi wprost w przepaście samozatracenia.
Taką osobę przerobioną ku miłości ślepej zbałamuci już kaźdy oszust, każdy podrywacz/wykorzystywacz, każdy egoista/cwaniaczek dla swoich chorych celów, każdy przestępca, a już najbardzej cyniczny propagandzista satanizmu, czy spec od reklamy produktów odbierających ludziom ich godność, czy innej lewackiej propagandy. Takiej ,,ślepej,, osobie starczy podsuwać sugestie typu: lepiej, kochaniej, milej, gładziej, cieplej, bardziej beztrosko, tańcząco, fruwająco, czy odlotowo, albo w pocieszeniu, tolerancyjniej, bezkonfliktowiej, miłosierniej, szczęśliwiej (bez pamiętania, że szczęście jest happy i jest lucky, że jest efektem, skutkiem, ale jest i ,,w drodze,,).
Podobnie miłość: jest ,,te quiero,,(chcę cię, pożądam cię), jest fałszywą namiastką dobra typu ,,I love it,, , co w praktyce jest wprost MIŁOŚCIĄ ZŁA, jest KOCHANIEM GRZESZYĆ. Jest i darem, ofiarą z siebie, poświęceniem się ,,totus tuus,, (cały twój), jest i miłość typu zakochanie, a więc i bez rozumu, bez odpowiedzialności, i bez sumienia i bez wolnej woli. A jak ,,bez wolnej woli,, , to zawsze ,,w mocy diabła,,.
Taka ślepa miłość staje się OPĘTANIEM.
Tu dobitnie widać też sprawcę tej tak dziś powszechnej promocji miłości ślepej. To szukający niewolników wróg człowieka i chroniącego go ducha człowieczeństwa, ducha dziecięctwa Bożego.
Do tego, kto taką osobę dotkniętą zarazą miłości ślepej naprawdę kocha, nigdy nie może jej pozwolić na dalsze brnięcie w taką ,,ślepą miłość,,.
Pomagać takiej, to robić wprost odwrotnie do tego, co ona chce. Pomagać takiej, to być jak dobry ojciec, który daje swoim dzieciom dobre dary - te, które im są potrzebne najbardziej, które są KONIECZNE.

Ale ból nam zadawany przez bezmyślnych gnojków rownież jest bólem, a nasza szlachetność powoduje tylko poczucie bezkarności.

Jeszcze raz zaprotestuję przeciwko nierozróżnianiu pogardy i nienawiśi.
Za to podziękuję za piękną definicję cnoty obrzydzenia, siostry cnót poprzednich.
Jeszcze się Pan nawróci.
Pozdrawiam.