Piarowski smutek w oczach.

Tragedia w Szczekocinach nie powinna się wydarzyć. A jednak…. Znów zbieg niesprzyjających okoliczności sprawił, że nie żyje 15 osób, a kilkadziesiąt jest rannych, nie wspominając o traumie, którą przeżywa cała reszta pasażerów i ich rodzin.

Oglądam cały czas informacje z miejsca tragedii i zupełnie podświadomie wracają do mnie wspomnienia z 10 kwietnia 2010 roku. Wtedy też informacje były bogato okraszone komentarzami wszelkiej maści specjalistów od katastrof i psychologów z jednej strony, a z drugiej, równolegle zaczęły pojawiać się opinie o zabarwieniu politycznym. Nie inaczej jest teraz i daje nam to obraz jak wielu mędrców jest w Polsce i jak mało mają oni do powiedzenia wcześniej – gdy konstruuje i opracowuje się procedury bezpieczeństwa. Gdzie byli ci mędrcy, gdy trzeba było zabezpieczyć pobyt Prezydenta RP na terenie obcego państwa i gdzie byli, gdy fachowcy od transportu kolejowego pisali swoje regulaminy i instrukcje dotyczące organizacji ruchu pociągów, mające na celu eliminację czynników doprowadzających do katastrof takich, jak pod Szczekocinem. Oczywiście można wrzucić wszystko do jednego wora z napisem „SYSTEM” i wtedy odpowiedzialność staje się zbiorowa. Nie można znaleźć winnych, bo w całej tej układance nikt nie wpadnie na pomysł, że to nie SYSTEM, a człowiek, który pracuje w określonym zawodzie, na konkretnym etacie i jest za to wynagradzany, jest odpowiedzialny za to, że poszczególne elementy SYSTEMU są takie a nie inne.

W przypadku Smoleńska najprościej obarczyć winą jest pilota. Człowiek może być przecież zmęczony, lub może czegoś zapomnieć. Układanka zaczyna się więc od tezy o winie jednego człowieka. Dalej dobudowuje się do niej kolejne elementy, z których każdy staje się coraz mniej istotny, aż w końcu okazuje się, że osoba, która nie powinna dopuścić w ogóle do wylotu prezydenckiego Tupolewa od odpowiedzialności jest praktycznie zwolniona (mówię tutaj o dowódcy BOR). Mniej lub bardziej winni są za to dowódcy pilotów, szefowie wyszkolenia, a nawet pasażerowie samolotu, którzy być może zbyt głośno się zachowywali i rozpraszali uwagę pilotów podczas lądowania (!) Analogią wydaje się w tym miejscu przykład, w którym za wypadek drogowy będzie odpowiadał instruktor w szkole jazdy, lub pieszy, który nagle i nieoczekiwanie podskoczył na jednej nodze, czym tak „rozproszył uwagę” kierowcy, że ten spowodował wypadek (!)

Bardzo ważne jest oświadczenie dyżurnych ruchu kolejowego, którzy apeluja o to, by zbyt pochopnie nie przesądzać o winie pracowników odpowiedzialnych za organizację ruchu kolejowego. Ale już sam fakt takiego apelu, jak zwykle oznacza, iż w pierwszej kolejności te właśnie służby będą brane pod uwagę przy poszukiwaniu winnych tragedii. Bo choć apel został wystosowany, to policja na samym początku, oczywiście zgodnie z obowiązująca procedurą, poddała badaniu alkomatem dyżurnych ruchu na linii kolejowej, na której doszło do tragedii. Wynika więc z tego, że apel jest głosem „wołającego na puszczy”, bo i tak nie zmieni się kolejność ustalania najbardziej prawdopodobnych przyczyn katastrofy.

A szkoda, bo gdyby jednak zmodyfikować sposób ustalania przyczyn i przyjąć, że winne są przede wszystkim osoby odpowiedzialne za ustalanie procedur bezpieczeństwa, to okazałoby się, że lista „potencjalnych winnych” może rozszerzyć się o naczelników, czy dyrektorów poszczególnych komórek PKP, odpowiedzialnych przecież za funkcjonowanie poszczególnych służb, w tym za służby utrzymania ruchu, a także zabezpieczenia tzw „mechaniczne” czy „elektroniczne”. Bo to właśnie ci dyrektorzy i naczelnicy, (podobnie jak gen. Janicki w przypadku Smoleńska) bezpośrednio nadzorują podległe im „piony” i mają obowiązek weryfikować ich pracę.

Za katastrofę budowlaną odpowiada przede wszystkim architekt oraz inspektor nadzoru budowlanego. Architekt – bo może wykonać projekt, który nie spełnia określonych wymagań technicznych, inspektor – bo nie dopilnował prawidłowego wykonania projektu, lub nie zweryfikował, czy do budowy użyto właściwych materiałów, oraz czy projekt wykonano zgodnie z technologią wykonania, bez przysłowiowej „drogi na skróty” - dla uniknięcia kosztów – albo raczej – dla osiągnięcia większego zysku.

Czy na kolei jest inaczej? Czyż linia kolejowa, na której doszło do tragedii nie była kompleksowo remontowana rok temu ? Jak w takim razie mogłoby dojść do takiej tragedii, gdyby wszystko zostało zrobione tak jak trzeba, począwszy od prawidłowego wykonania inwestycji, a skończywszy na opracowaniu procedur CAŁKOWICIE eliminujących możliwość zaistnienia katastrofy z przyczyn ludzkich lub technicznych.

Nie jest tak, że ryzyka nie da się sprowadzić praktycznie do zera. Da się na pewno, ale oczywiście wszystko „rozbija się” o pieniądze. Zaś za konkluzję niech posłuży przykład z życia, w którym pewien maszynista opowiada, że teraz już nie jeździ w trasy z pomocnikiem, bo z powodu redukcji kosztów osobowych musi jeździć sam . I aby nie zasnąć wozi ze sobą w kabinie wiaderko zimnej wody i gąbkę, która co jakiś czas, dla orzeźwienia, przeciera sobie twarz. W tym czasie, pasażerowie pociągu, śpią w błogiej nieświadomości, w swoich przedziałach. A pociąg mknie w ciemności 130 kilometrów na godzinę.

Czy może mi ktoś powiedzieć, kto zdecydował, że ich życie zależy od przemęczonego maszynisty, którego jedynym pragnieniem w tej nocnej jeździe jest to, aby się wyspać. I kto będzie winny za tragedię, gdy maszynista zaśnie i wykolei pociąg – on sam, czy ten, który zwolnił z pracy jego pomocnika ?

Nie można się łudzić. Ludzi naprawdę odpowiedzialnych nie uda się postawić przed wymiarem sprawiedliwości. A ci, którzy ponoszą największą odpowiedzialność, albo dostają kwiaty, albo z „piarowskim” smutkiem w oczach wyrażają „głęboki ból” mówiąc, że już niedługo komisja badania „…WYPADKÓW LOTNICZYCH (!)…) powinna wyjaśnić przyczyny tragedii kolejowej. Brawo, Panie Ministrze – podświadomość działa !

http://niezalezna.pl/24606-system-sterowania-koleja-jak-100-lat-temu