1 marca - na pohybel prawdziwym bandytom!

W tamtej szczególnej żałobie jeden rodzaj smutku przebijał się na cały tłum. Szli przez Kraków, starzy, 90-letni, uginając się pod własnymi sztandarami, szli na przedzie a za nimi płynęła rzeka ludzi.

Taki przebieg pogrzebu Janusza Kurtyki 23 IV 2010 r. był dla nas zaskoczeniem, w ostatniej chwili zmieniono miejsce pochówku i tysiące osób spontanicznie przemaszerowało przez miasto na Cmentarz Rakowicki. Ze staruszkami, "Żołnierzami Wyklętymi", drżącymi rękami nie pozwalający wyrwać sobie ciężkich sztandarów i wieńców. "Ja sam!" - krzyczał oficer, który niegdyś zmagał się z oddziałem sowieckich spadochroniarzy, a wtedy dzierżył drzewiec sztandaru z Orłem Białym, gdy młodzi obecni na pogrzebie chcieli ponieść za niego. Ale w tym uporze była gorycz, ciasny krąg nad świeżym grobem powtarzał sobie z ust do ust: "I kto się teraz nami zaopiekuje?".

Ten szept był jakoś szczególnie dojmujący. Jeden Janusz Kurtyka zrobił dla "Żołnierzy Wyklętych" tyle, że starczyłoby na 10 życiorysów. Czuli się osamotnieni, a walka sprzed 50 lat, która już wtedy wydawała się beznadziejna, także w dniu pogrzebu zatracała sens - skoro Polacy nie pamiętają...

A jednak owoce tamtego posiewu przychodzą - nie od razu - ale jakie dorodne! Im głębsze milczenie mediów i władz państwowych, tym więcej amatorskich transparentów, wieńców kupionych z kieszonkowego, czy pomysłowych akcji. W miastach, miasteczkach i na wsiach: tu marsz, tam koncert, gdzie indziej spotkanie z kombatantami, wykłady, gry miejskie i konferencje. Dziedzictwo Janusza Kurtyki - IPN - wspiera gdzie może, oddolne inicjatywy. Co widać wyraźnie - młodzież, młodzież rusza na cmentarze, pod pomniki, do muzeów, bibliotek, na pochody i spotkania. Narodowcy, kibice, grupy rekonstrukcyjne, harcerze... Starsze pokolenie nie do końca rozumie, za młodu mówili, że to "bandy", rzadziej korzystają z internetu, więc skąd mogą się dowiedzieć?

Ale antykomunizm i pragnienie zbudowania Polski wielkiej i dumnej przebija się. Tym większą radość budzi okoliczność, że dzisiejsze obchody są robione nie tylko bez pomocy administracji państwowej, ale także przy jej dyskretnym sprzeciwie: konformistycznego dyrektora, wielu zawistnych nauczycieli historii, którzy "na studiach się o tym nie uczyli", uciążliwego dozorcę. Pod prąd płynie się zdecydowanie godniej!

Satysfakcja ma jeszcze drugie dno. Żyją przecież prawdziwi bandyci tamtych lat. Donosiciel i PZPR-owski aparatczyk Wojciech Jaruzelski, schorowany (na tyle by nie dojść do sądu) Czesław Kiszczak, dziesiątki oprawców, sędziowie i prokuratorzy sowieckiej okupacji. Tak, dziś to oni powinni być nazywani bandytami, gdy prawdziwych bohaterów, poległych i żyjących, powinniśmy upamiętniać na chwałę Wolnej Polski! Niech czerwoni zbrodniarze chcą umierać w pośpiechu, "bo w tym kraju już się żyć nie da". Ale niech żyją długo...

Na pohybel bandytom! Chwała Bohaterom! Niech żyje Polska!

Tu spis imprez:
http://www.ipn.gov.pl/portal.php?serwis=pl&dzial=910&id=18992