Mimo wszystko jednak nie o Norwegii, a o rodzinie w szczególności

Zgodnie z tytułem nie będzie o Norwegii, a jedynie wydarzenia tam dziejące się są podstawą do spojrzenia ogólniejszego a związanego z kondycją ludzką.
To, co stało się na pewnej wyspie w Norwegii, jest wyrazem kondycji społeczeństwa europejskiego; zachodzi pytanie czy jest tylko kolejnym potwierdzeniem jej nienajlepszej formy, czy też pierwszym dowodem na postępującą a nieuchronną kompromitację obecnego modelu uprawiania polityki 'gmerania' w głowach społeczeństwa. Polityczna poprawność, swoiście pojęta tolerancja względem multi-kulti czy preferencji seksualnych, propagowanie falszywie pojętej wolności, szczególnie mocno wśród dorastającej młodzieży, eutanazja i aborcja powodują bardzo szybką degrengoladę rodziny, dotychczas dobrze wychowującej młodzież. Rolę tą przejęło państwo lub partie (vide spęd młodzieży na Utoyi), celebryci, począwszy od panny Hilton, przez Eltona Johna do Amy Winehouse, ruchy w rodzaju Owsiakowego WOSP, a skończywszy na paradach LGBT Pride. Wszystko to ogranicza rolę rodziny w procesie wychowawczym. Co, w zamian za rodzica, potrafi dać z siebie w chwili realnego zagrożenia państwo widzieliśmy na Utoyi aż zbyt dobrze.
Znamy wiele przykładów, kiedy emocjonalna więź rodzic-dziecko potrafi pchnąć rodzica do działań nieomal heroicznych w chwili zagrożenia dziecka. A do czego skłonił państwo dramat na wyspie? Ano do wylistowania tzw. przyczyn obiektywnych, które uniemożliwiły dotarcie z pomocą na czas.
Wyobrażacie sobie, że rodzic może wziąć sobie urlop od odpowiedzialności? Jeśli mu, z przyczyn naprawdę obiektywnych, nie udało się uchronić lub uratować dziecka, to do końca swych dni jest złamany, a nieliczni starają się w działaniach czysto społecznych nauczyć innych rodziców, jak w takich traumatycznych sytuacjach należy sobie radzić lub z nich wychodzić.
Tu widać wyraźnie, że rodzicowi być może i zbywa zdolności pedagogicznych, zapewne stosownego dyplomu, ale nigdy odpowiedzialności i dobrej woli, i to wszystko mimo braku regulacji prawnych i dotacji - wystarczą więzy krwi.
Tylko od nas zależy czy na drodze poprawności politycznej posuniemy się dalej, czy potraktujemy to co się wydarzyło, jako znak dany nam z góry i zrobimy wszystko by ochronić rolę rodziny w procesie wychowywania i kształtowania młodych następców.