odpryski i wypryski

W p r o w a d z e n i e

Trzeba kończyć tę zabawę, póki jestem blisko szczytu.

Udało mi się osiągnąć taki poziom twórczego geniuszu, że żaden normalny człowiek nie jest w stanie czytać tego, co napiszę - znalazłem się zatem w najściślejszej elicie intelektualistów internetowych.

Jeszcze parę wpisów i stanę samotnie na moim Mont Blanc albo wlezę do beczki w mojej nadwiślańskiej Synopie, by się tam oddawać naprawianiu świata, dopóki nie wyzionę ducha.

Wspinaczka o tej porze roku (podobnie jak w pozostałych)
wymaga jednak straszliwego wysiłku, czego nie lubię, zwłaszcza że mam zadyszkę i "reumatyzmy jakieś łupią".

O porządną beczkę (zwłaszcza taką, w której bym się mógł jakoś zmieścić - wzdłuż i wszerz) też dziś niełatwo, ale nawet gdybym taką znalazł, nie mam ochoty płacić haraczu "za zajęcie pasa drogowego" - ani, tym bardziej, być na stare lata odholowywany czy (rany gorzkie!) przetaczany.

Jakże więc kończyć ?

Zacząłem się już zastanawiać nad rozwiązaniem,które wybrał niejaki Empedokles, ale najbliższy wulkan nadający się do wykorzystania znajduje się tak daleko, że podczas podróży mógłbym się rozmyślić (to dopiero byłby wstyd); wskoczyć do krateru tak, żeby dobrze trafić, też nie jest łatwo.

Petroniusz ! No nie, mam wprawdzie wannę, ale nie jest ona w najmniejszym choćby stopniu marmurowa, woda podrożała, ze mnie zaś taki "arbiter elegantiarum" jak z Lecha Wałęsy mędrzec; tym czymś, czym się golę, w żaden żywy sposób żył otworzyć się nie da. Odpada.

Żeby nie pozostawiać wszystkiego tzw. naturze, sięgnąłem po ogólnie dostępne środki odbierające ochotę do życia - (choć może nie wszystkim tak skutecznie jak mnie) : newsy medialne; o dziwo, skutek był tym razem odwrotny.

Przeczytałem, że w aktualnych rankingach zaufania przoduje pan Bronisław Komorowski - i chęć do życia powróciła mi do tego stopnia, że zdobyłem się na staranne przetarcie moich okularów oraz ponowne przeczytanie tej wiadomości.

Kiedy przeczytałem, że wolumen ufnych wyraża się liczbą 65%, krew w moich zwapniałych tętnicach rzeczywiście jęła tętnić a okulary zaszły mgłą wzruszenia i znów trzeba je było przecierać, co też - nieco nerwowo - uczyniłem.

A wówczas oczom moim ukazały nazwiska kolejnych postaci obdarzanych przez moich rodaków najwyższym zaufaniem : panów Tuska, Sikorskiego i Napieralskiego - i stało się, że zapałałem młodzieńczą energią oraz chęcią czynu.

Nie wolno zostawiać tego stada baranów na pastwę losu.
Na pasterza się nie nadaję, ale mogę być czarną owcą.
Jeszcze trochę pobeczę.

R o z w i n i ę c i e

To, co macie we łbach, jest mieszaniną odprysków oraz wyprysków.

Jak same te nazwy wskazują, odpryski pochodzą z zewnątrz, wciska się je do baranich łbów "metodami inwazyjnymi"; wypryski są natomiast autogenne, są to produkty wadliwej przemiany materii w waszych bebechach, skąd do baraniego łba bardzo niedaleko.

Kiedy oba rodzaje składników zbiją się, pod wpływem wstrząsów (wystarczą akustyczne, mogą być też erotyczne, ale zupełnie wystarczy wibracja silnika spalinowego albo jedna udana "ustawka") w dostatecznie gęstą, ciemną masę, barani łeb jest gotowy do użytku - indywidualnego, albo - częściej - zbiorowego.

Wiadomo, że barany nie lubią psów.
Wilki i niedźwiedzie mają więc z górki.

A baranów nieprędko zabraknie.

Z a k o ń c z e n i e

Do 54% respondentów CBOS ufających Donaldowi Tuskowi, należałoby skierować pytanie dodatkowe : dlaczego ?

Mnie o zdanie w tej sprawie wprawdzie nie pytano, ale gdyby to kogokolwiek interesowało, odpowiadam, że nie mam zaufania ani do badań CBOS, ani do pana Donalda Tuska - głównie, choć nie wyłącznie, z tego powodu, że kredyt mojego (ograniczonego) zaufania zawiedli, tracąc je tym razem już bezpowrotnie.

Nie stało się to wczoraj - i miałem dużo czasu, żeby moje rozczarowanie wielokrotnie weryfikować.

Nie wiem - może nawet nie chcę wiedzieć - czy Donald Tusk
byłby zdolny doprowadzić proces systematycznej eliminacji "Prawa i Sprawiedliwości" z polskiej rzeczywistości aż do Smoleńska, ale skoro myśl taka nie tylko mnie przyszła do głowy, świadczy o czymś znacznie bardziej niepokojącym niż stan owej głowy.

Podobne myśli - równie odrażające - nachodziły mnie, gdy rejestrowałem czyny i słowa Bronisława Komorowskiego, też, tak jak przewodniczący PO - niepraktykującego historyka i bardzo czynnego polityka.

Obaj wiedzą lepiej ode mnie, że i historia i polityka są pełne odrażających faktów i zdarzeń, więc nie powinni czuć się dotknięci.

Nie zawsze od razu wiadomo, kto zapisał się w dziejach atramentem, kto krwią, dopóki zaś tego nie wiadomo, wolno snuć rozmaite domysły.

Dopóki nie wiadomo, czy "zdarzenie" nie było aby zbrodnią,
można rozważać, czy wśród tych, którzy skorzystali, nie ma przypadkiem zbrodniarza ?

Czytelnicy political fiction nie mogli nie zauważyć, że na pokładzie rządowego samolotu znajdowało się dowództwo sił zbrojnych - albo, powiedzmy, dwóch kandydatów do fotela prezydenckiego; historycy (polityczni) dostrzegli chyba, jak się ostatecznie rozwiązał problem pewnego instytutu,- przy okazji zaś parę innych problemów - konstytucyjnych.

Linia rozumowania wyznaczona przez te i inne "niejasne" punkty wcale nie jest kręta (raczej nazbyt prosta), ale dotychczasowe próby jej wymazywania czy zamazywania nie świadczą najlepiej o samopoczuciu tych, którzy potrafili ze "zdarzenia" skorzystać - i którzy wiedzą o nim trochę więcej, niż chcą powiedzieć.

Można im ufać, albo nie.
Ja - nie ufam.
Za dużo mgły, jak na moje stare oczy; a jeszcze łzawią.

Więc kiedy pan prezydent Komorowski zapowiada wyjazd do Smoleńska na rocznicę, którą zamierza tam świętować z gospodarzami w asyście (lepszej) części wdów i sierot, a premier Tusk wspomina o roszczeniach części rodzin ofiar katastrofy smoleńskiej, by po efektownej przerwie poprawić "roszczenia" na "oczekiwania", mój brak zaufania do eksponentów etosu rządzącej partii wzmaga się na tyle, że zmienia się w odrazę i pogardę.

Nie wykluczone, że baranieję.
Nie ja jeden.

Strzeżcie się baranów, mości panowie szlachta ..