Rosjanie w Osetii. Łatwo wejść, ale jak wyjść?

W czwartek 7 sierpnia Gruzini zajęli stolicę Osetii Południowej, Cchinwali. Marionetkowy rząd popieranej przez Rosję separatystycznej republiki uciekł, a na placu boju został tylko stosunkowo słaby korpus tzw. rosyjskich sił pokojowych.

W piątek 8 sierpnia rozpoczęły się walki Gruzinów z Rosjanami.

Powstała sytuacja, w której Rosjanie mogli się tylko wycofać, albo czekać na wsparcie z Rosji. Moskwa wybrała to drugie rozwiązanie, choć Biały Dom wysłał jej w piątek mocne ostrzeżenie: zażądał przerwania walk, deklarując jednocześnie poparcie dla integralności terytorialnej Gruzji.

W piątek po południu do Osetii Południowej wkroczyły regularne wojska 58. armii Federacji Rosyjskiej (m. in. kolumna 150 czołgów i artyleria), a rosyjskie samoloty zaatakowały cele już nie tylko w Osetii Południowej, ale i w innych prowincjach Gruzji. 8 sierpnia wieczorem walki miały już wiele cech regularnej wojny między Rosją i Gruzją.

Mimo przewagi militarnej Rosja znalazła się w sytuacji, z której nie ma dobrego wyjścia. Bardzo możliwe, że wpadła w zręcznie zastawioną na nią pułapkę.

Jeśli 58. armia utrzyma się w Osetii Południowej, Rosja zostanie wplątana w kolejną kaukaską wojnę partyzancką – tym razem już nie z pozbawionymi międzynarodowego wsparcia Czeczenami, ale z prozachodnią Gruzją, której Stany Zjednoczone przyrzekły członkostwo w NATO.

Gruzini mają dobrze wyszkoloną armię i sporo nowoczesnej broni. Pokazali już, że nie żartują – najpierw uderzyli na separatystów w Cchinwali, potem ogłosili powszechną mobilizację. Prą do tej wojny, bo mają w garści wiele atutów. Należy do nich geografia - Południową Osetię dzielą od Federacji Rosyjskiej nieprzebyte góry z jednym tylko wąskim przejściem, zimą praktycznie nieprzejezdnym.

Osetia Płd. może okazać się dla Rosjan wilczym dołem, z którego trudno wyjść. Wygranie wojny z Gruzją jest praktycznie niemożliwe, nie mówiąc już o tym, że tego rodzaju konflikt zamroziłby stosunki Rosji z Zachodem, w tym także z UE, która w tej sprawie nie mogłaby sobie pozwolić na konflikt z USA. Przewlekająca się wojna Rosji z Gruzją stworzyłaby antyrosyjski front wszystkich zagrożonych sąsiadów Rosji – Azerbejdżanu, Ukrainy, Turcji, narodów Kaukazu i Azji Środkowej. Byłaby to rana sto razy groźniejsza od konfliktu w Czeczenii, który udało się Rosji stłumić tylko dzięki milczącemu przyzwoleniu USA.

Tym razem takiego przyzwolenia nie będzie. Ale po piątkowym najeździe 58. armii na Gruzję, po nalotach i krwawych walkach w Cchinwali, gdzie poległo wielu rosyjskich żołnierzy, wycofanie byłoby równoznaczne z przyznaniem się Rosji nie tylko do klęski, ale i do bezsilności.

Bezpośrednim następstwem nieudanej ekspedycji karnej byłaby likwidacja dwu prorosyjskich enklaw w Gruzji (Abchazja i Płd Osetia) oraz aktywizacja potencjalnie groźnej irredenty na Kaukazie, gdzie czeczeński scenariusz może powtórzyć się np. w Dagestanie, Północnej Osetii albo Inguszetii.

Jeśli nawet uda się wygasić ognisko wojenne w Osetii Południowej, Rosja wyjdzie z tego konfliktu osłabiona i upokorzona. USA zrozumiały już, ze popełniły błąd pozwalając odrodzić się rosyjskiemu imperializmowi i zadbają teraz, by sprowadzić Rosję do poziomu podłogi. A na ewentualną pomoc przyjaciół z UE, zwłaszcza Niemców, niech Moskwa lepiej nie liczy. Europa wie, że tam gdzie w grę wchodzą strategiczne interesy Stanów Zjednoczonych, lepiej schować się w kącie i przytakiwać.