Kto w końcu kogo zdradził?

W końcu, kto kogo zdradził?

W PSF nr 101/2018 ukazał się mój artykuł p.t. Naprzód lecz nigdy w tył… Ten sam tekst znalazł się od 30 VI 2018 na blogu Niepoprawni.pl gdzie prawie każdego tygodnia zamieszczam swoje komentarze do bieżących wydarzeń w życiu publicznym, starając się nie atakować personalnie nikogo, a jeśli wymieniam nazwiska, to w sytuacji absolutnie koniecznej, wychodząc z założenia, że jeśli ktoś produkuje się na arenie politycznej i w dodatku czyni to z despektem dla własnego (o ile go za takowy uważa) kraju, nie mówiąc o wyrządzanej mu szkodzie, to trudno komentować takie zdarzenia używając anonimowości w stosunku do osoby takich czynów się dopuszczającej. Jeśli ktoś za pieniądze kraju, któremu zobowiązał się służyć, mu szkodzi, to każdy obywatel ma prawo, a nawet obowiązek, temu się przeciwstawić, w dodatku nie biorąc za to pieniędzy podatnika.

Uważam, że powinno się w tym przypadku jasno określić swe stanowisko i, jak mniemam, trzymam się tej zasady w każdym publikowanym tekście.

Wymieniony na wstępie artykuł poświęcony jest ustawie o IPN, art. 55a i najnowszej Deklaracji obu premierów, Polski i Izraela poświęconej tejże sprawie. Nie taję swoich wątpliwości, zarówno, gdy chodzi o wspomniany art. 55a, jak i treść Deklaracji. Nie może to być wszakże powodem do komentowania mojego stanowiska jako wrogiego obecnemu rządowi polskiemu, ani asumptem do używania takich zwrotów, jak „plucie” na ów rząd, antyklerykalizm, lewactwo, itp. Takich sformułowań użyto w jednym z komentarzy do mego artykułu na blogu Niepoprawni.pl. Nie jest to aż tak mocno zaskakujące, gdyż na ogół komentarze rzadko mają rzeczowe odniesienie do komentowanego tekstu, a najczęściej ich autorzy nieskłonni do publikowania własnych wypowiedzi, korzystają z okazji, by się z kimś pospierać lub dzielić się własnymi złotymi myślami. Szkoda, że tak jest, ale trudno.

Jeśli odzywam się w tej sprawie, to dlatego, że opatrznie zrozumiano moją wypowiedź na temat zarówno artykułu 55a jak i Deklaracji. Jest w mej wypowiedzi krytyka zarówno jednego, jak i drugiego, ale to wcale nie oznacza wrogości, czy niechęci do obecnego polskiego rządu. Od dawna takiego nie mieliśmy i mamy obowiązek bronić go, tak jak zobowiązani jesteśmy do obrony Polski i Polaków przed wrogiem, kimkolwiek by on był. Nie znaczy to, że trzeba rezygnować z własnych ocen niektórych inicjatyw rządu, a ściśle tego czy innego ministra. Tak n. p. wiele zastrzeżeń budzi planowana reforma szkolnictwa wyższego i warto byłoby się zastanowić czy nie jest to krytyka konstruktywna. Oba akty, o których mowa wyżej, jeden prawny, a drugi polityczny mają także mankamenty, które należy zauważyć. Art. 55a jest słuszny ze wszech miar, gdyż każdy, zarówno jednostka, jak i społeczność ma prawo do obrony swego dobrego imienia i naruszenie jego nietykalności musi podlegać sankcjom. Rzecz sporna dotyczy tu tylko ich egzekutywy. Nad tym prawodawca winien się zastanowić, a nie zapowiadać kar, których nie jest w stanie wyegzekwować. Negacja holokaustu, obojętnie czy to będzie rozprawa naukowa, w której się tego dopuszczono, czy artykuł w piśmie powiatowym, podlega karze i tak być powinno. Plucie na Polskę i na Polaków i insynuowanie ich udziału w holokauście nie powinno być, zdaniem pewnych kół, nie tylko żydowskich, zagrożone żadną sankcją. Kto widział taką logikę? Ale historyk izraelski Jehuda Bauer powiedział, że pojęcie antypolonizm pochodzi od polskich nacjonalistów. Podobno jest to jeden z wybitnych historyków izraelskich, niechby więc powiedział kto wymyślił antysemityzm? O dziwo, tenże sam Jehuda Bauer rozdziera szaty, krytykując rząd Izraela i Netanjahu za chodzenie na pasku Polski i krzywdę wyrządzoną Żydom ową wspólną Deklaracją. Żeby nie być gołosłownym, przytoczę w skrócie istotne wątki wypowiedzi Bauera:

Bauer powiedział, że Izrael przyjął narrację polską i "usankcjonował ją", mimo iż była to "całkowicie kłamliwa historia". Dalej, powiedział, że podpisując deklarację, Izrael zdradził też... "polskich historyków", którzy byli "prześladowani" przez polski rząd, ponieważ "mówią prawdę". Dodał, że miał na myśli prof. Jana Tomasza Grossa i Jana Grabowskiego. (sic!?) Zdaniem Bauera to skandaliczne, przekłamane i oburzające oświadczenie ma tak wiele błędów, że potrzebny byłby długi artykuł na temat historii, by je wszystkie poprawić. Po raz pierwszy n. p. słyszeliśmy, jak izraelski premier potępia "antypolonizm" – termin ukuty przez polskich nacjonalistów. Tyle Bauer.

Komentarz jest tu zbyteczny i można by uznać, że takie wypowiedzi, jak Bauera winny złagodzić krytykę polskiego premiera, ale w jego przypadku nie może chodzić o jakąkolwiek zdradę, a tylko o brak precyzji w sformułowaniach Deklaracji, którą podpisując, musiał mieć tego świadomość. W końcu art. 55a mimo całej jego niedoskonałości takiego braku nie ma. W przypadku Deklaracji może jest to nieprecyzyjność celowa, a Netanjahu po prostu tą dwuznacznością chciał się zasłonić przed krytyką, jakiej spodziewał się w Izraelu za swój liberalizm w stosunku do Polski?

W istocie jednak Deklaracji przypisuje się zbyt wielką wagę, bowiem nie jest to dokument do czegoś zobowiązujący, raczej tylko manifestacja mająca na celu uspokojenie umysłów. Jak widać, nieudana. Z kolei przyjęta 27 VI 2018 w trybie nagłym przez sejm nowelizacja ustawy o IPN nie zawiera zapisu o ochronie dobrego imienia Rzeczypospolitej Polskiej i Narodu Polskiego na drodze cywilnej. IPN i organizacje prawicowe mogą występować z powództwem wobec publicystów, nauczycieli i polityków krajowych, ale nikomu nie grozi kara więzienia. Ściganie zagranicznych podmiotów jest niemożliwe. Można mówić o cenzurze w materii tu poruszanej w zastosowaniu do twórców krajowych po myśli polityki historycznej aktualnie przyjętej. Zatem nie Deklaracja, ale nowy akt legislacyjny polskiego parlamentu ma tu znaczenie. Niestety dla Polski co najmniej nieprzyjemne. O polityce historycznej lepiej tu nie wspominać.

W związku z takim stanem rzeczy harmider, jaki powstał w Izraelu (nie tylko Jehuda Bauer rozdarł szaty) jest tylko echem gdzie indziej rozbrzmiewającej muzyki. Otóż, żeby się o tym przekonać warto by zajrzeć do opublikowanego przez Jewish Telegraphic Agency artykułu Cnanna Liphshiza p. t. How the US pressured Poland into softening its law on Holocaust speech, a dalej artykuł w „Washington Post” z 27 VI 2018 pióra Vanessy Gera i Moniki Scislowskiej p. t. Poland scraps prison threat for blaming nation for Holocaust.

Jeśli chcemy zatem wiedzieć, gdzie się kryje, jeśli nie spiritus movens, to w każdym razie adiuvans, to zamiast cherchez la femme, niech będzie cherchez Wuj Sam.

Tu już nie chcę parafrazować. Wolę przytoczyć tekst in extenso:

Legislation in Poland Regarding Crimes Committed During the Holocaust

Press Statement

Heather Nauert
Department Spokesperson

Washington, DC

June 27, 2018.

The United States welcomes the Polish Parliament’s passage of amendments to its Institute of National Remembrance Law.

This action underscores Poland’s commitment to open debate, freedom of speech and academic inquiry. The Holocaust and the crimes of the Nazis are an unspeakable tragedy in the history of Poland and mankind.

We agree that phrases attributing responsibility to the Polish state for crimes committed by the Nazis on occupied Polish territory, such as “Polish death camps,” are inaccurate and hurtful. Such misrepresentations are best confronted through free and open dialogue.

Tak więc nie mają racji Bauer i spółka, że zdradzono Izrael, a krzyczą, bo jakże inaczej? Przecież w końcu chodzi o pieniądze, a nie o jakieś tam…A nuż kłamliwa Polska przekona, że i ona miała swą zagładę i to jaką w sumie ponad 20 procent populacji, nie mówiąc o zrujnowanym i wyrabowanym kraju, o stratach terytorialnych. A premier Morawiecki? Cóż on mógł zrobić wobec takich potęg, jak Izrael, Żydzi w świecie, ich polscy przyjaciele, no i USA. Siła złego na jednego.