Czekaj tatka latka....

Z wielkim zaciekawieniem śledzę walkę o uzyskanie od Niemiec należnych Polsce reparacji. To, że się nalezą jest poza dyskusją. Nie wiem czy wysokość wnioskowanej sumy jest adekwatna do szkód wyrządzonych Polsce. Sam oglądałem każdego dnia okupacji, jak ciężkie ciągniki wywoziły z lasów tucholskich najlepsze drewno. Tyle lat, dzień za dniem. Niemcy jednak myślą o tym inaczej niż my. Kiedy we wrześniu 1939 r. wyrzucano nas z mieszkania służbowego po prostu na bruk, nie pozwolono zabrać niczego z naszej własności. Kiedy matka moja się upominała o wydanie choćby najbardziej osobistych rzeczy, oficer niemiecki – a więc człowiek z Reichu – powiedział bardzo uprzejmie ale stanowczo, że das ist alles deutsches Eigentum, weil dieses Gebiet gehörte einst dem Deutschen Staat – wszystko to jest niemiecką własnością, gdyż teren ten należał niegdyś do państwa niemieckiego.

Nie inaczej myślało wielu Niemców jeszcze w latach osiemdziesiątych, a więc wielu tych którzy dobrze pamiętali wojnę. Niejednokrotnie w rozmowie, przy której byłem obecny, nie wiedząc, skąd jestem, podobnie się wypowiadano. A nawet twierdzono, że po 1918 r. wielu Niemców wypędzono, zabierając im ich własność. Dlatego reparacje nie mają w Niemczech ani społecznego przyzwolenia ani tym bardziej poparcia.

Rzecz jasna, rząd nie powinien dawać za wybrane, ale czy wygra? Szuka poparcia USA. Przewodniczący klubu „Gazety Polskiej” w amerykańskiej Filadelfii, Tadeusz Antoniak widzi te starania jako element sojuszu polsko-amerykańskiego, obecnie mocno zacieśnionego. Słusznie się jednak zastanawia: „Czy Amerykanie podejmą to politycznie? Mam nadzieję, że tak, zwłaszcza że już w tej chwili w Kongresie jest republikańska większość i to napawa nadzieją. Oczywiście jest pewna grupa izolacjonistów, którzy próbują zamykać politykę amerykańską na zewnętrzną i powiedzą, że to nie nasza sprawa, ale ze względu na to, jak Niemcy obecnie zachowują się wobec Ukrainy, wstrzymują pomoc i można powiedzieć, że są bardziej w koalicji, która atakuje Ukrainę, niż wśród jej obrońców, to może to też być taki moment pokazania im miejsca w szeregu”.

Rozumowanie jak najbardziej słuszne, ale czy nie wypłynie przy tym ustawa 447 i żądane od Polski reperacje dla Żydów. To nic, że sprawy są nieporównywalne, wszakże już choćby nasza totalna postara się to, by je ze sobą skojarzyć. Moim zdaniem nie warto na oczekiwaniach reparacji niczego budować. Podobnie na KOP, zwłaszcza jeśli to prawda, że są to w całości fundusze funkcjonujące jako kredyt, o czym jest dość głośno.