Bawmy się Polską!

Człowiek przeciętny, w miarę możliwości zainteresowany polityką, nie może już dziś nadążyć za różnego rodzaju informacjami zalewającymi media. I w rezultacie odkłada na bok to, co kształtuje jego życie, niezależnie od tego, czy on tego chce czy nie. Bo ten jazgot ze wszech stron uderza w niego, przenika niejako przez skórę i drąży jego świadomość. Ograniczmy się zaledwie do kilku tytułów i wypowiedzi, które są tyle samo zagadkowe, jak treści przez nie wyrażane. W Niezależnej.pl (Polska/Wiadomość/24.08.2017, godz. 23:58) przeczytaliśmy tytuł artykułu: Andrzej Duda między niepodległością a Targowicą. Puzzle, w których nie pasuje jeden kartonik. Nie jest to artykuł anonimowy, ale tekst Piotra Lisiewicza opublikowany w „Gazecie Polskiej”. Warto sięgnąć do całości, dość obszernej, ale przytoczmy z niej choćby jedno zdanie, zaiste istotne i niepokojące: Jeśli Prezydent będzie pozwalał PiS na bieżące rządzenie krajem, a wetował zmiany fundamentalne, osłabiające Targowicę, stanie się nieuchronnie dla obozu niepodległościowego wrogiem, a niechęć do niego będzie wprost proporcjonalna do zmarnowanych największych w historii III RP szans na odbudowę trwałej niepodległości.

Oczywiście autor tych słów nie jest gołosłowny i stara się wskazać na źródło prezydenckich decyzji i stanowiska. Są to, subiektywne przymiarki do opisanej rzeczywistości, ale w umysłach ludzi mniej obytych z mediami mogą zasiać ferment, a już co najmniej pytanie: komu ufać, komu wierzyć, co robić?

Ta sama Niezależna.pl zawiera artykuł na temat posła Budki, nazywający go uporczywie politykiem. I znowu napotykamy na pojęcie mogące rodzić różne skojarzenia, a w ich wyniku zamęt w głowach. Co wyczynia poseł Budka, tego nie potrzeba tu ani rozwijać, ani wyjaśniać. Rozochocono go w poprzednim wcieleniu, dając zabawkę w postaci ministerstwa sprawiedliwości. Jak sobie radził, wiemy. Jaka jest jego jurysprudencja także. Ale co go upoważnia, żeby w Brukseli szkalować rząd polski, tego już nikt dociec nie może? Podobnie, jak tego, dlaczego kompetentna władza nie zapyta go, co tam robił? W końcu okaże się, że każdy, obojętnie jakim kolorem papierów się legitymuje, może paskudzić image Polski, gdzie i jak mu się podoba. Wszystko to być może, ale ja mam pytanie, dlaczego ludzi o podobnym profilu co pan B. nazywa się politykami? Czy w końcu tytuł ten może dziś przywłaszczyć sobie każdy? A jeśli nie – bo to chyba jasne – to, dlaczego Niezależna.pl aplikuje go panu Budce?

Także, o pani Róży Thun etc. Pisze się w podobny sposób – nie tylko o niej, ale także o innych paniach tego samego asortymentu? Inaczej o niej wspominają inni, zresztą bez grama złośliwości, raczej przychylnie:

Nic dziwnego, że Róża Thun związała się z opozycją antykomunistyczną, podczas studiów na anglistyce (obroniła pracę magisterską na temat dramatów Oscara Wilde’a w 1979 r.), ze Studenckim Komitetem Solidarności, w którym działali m.in. Bronisław Wildstein i Bogusław Sonik. Po latach pierwszy z nich scharakteryzuje rolę Thun w wypowiedzi dla RMF FM:

„Natomiast w wypadku Róży Thun, to jest przykład osoby, która nie jest zupełnie przygotowana do stanowisk, które zajmuje. Jeżeli myśmy ją kochali, to z pewnością nie za jej inteligencję”.

I znowu mamy polityka, wcale niezłej proweniencji rodzinnej, ale czy to kwalifikuje kogoś do troski o tak ważną rzecz, jaką jest Państwo, dobro Narodu, suwerenność itd.?

Wypowiedzi pan Thun zapewne nie autoryzują jej do takich zadań, a więc co ona robi w Parlamencie Europejskim, podobnie, jak jej koledzy i koleżanki tamże? Czy pracują na rzecz Polski? Czy chcą pracować, czy potrafią? Czyj interes reprezentują? Państwa i narodu, czy kliki dobijającej się do żłobu? I ich mamy nazywać politykami?

Prezydent Gdańska Abramowicz, niedawno w telewizji w związku z zezwoleniem jakie dał KODowi na manifestację przed pomnikiem stoczniowców powiedział, że kiedy PiS zakończy rządy nastąpi rozlicznie. Pewnie, każdy musi się rozliczyć ze swych czynów, ale pan Adamowicz ma tyle do rozliczenia, że zdumienie ogarnia, słuchając z jego ust takich wynurzeń. Ale, dotąd jest na stanowisku, nie musi tłumaczyć się przed prawem i dobrze się ma. Dokładnie jak HGW.

Kojarząc to z „dziwnościami” na linii prezydent – rząd i rządzący układ parlamentarny w dodatku z pomrukami na temat rzekomych chęci utworzenia nowej partii prezydenckiej z udziałem Kukiz15 i PSL – to ostatnie nie podobne, bo ta partia dawno winna mieć pomnik na cmentarzu ugrupowań politycznych, tak jest zdeklasowana – a jednak i ona zasłużyła na wzmiankę w tym kontekście. Jej szefa nie brakowało przy żadnej zadymie, choćby najbardziej wrednej i wrogiej Polsce. Zawsze głową przewyższał wszystkich równie jak on „zatroskanych o ten Kraj i Naród”.

Jaki stąd wniosek? Ano, przyzwyczailiśmy się do takich tytułów, jak „magister zwany profesorem”. Przyzwyczajmy się też to takiego tytułu, jak „tak zwany polityk”. Przynajmniej wtedy będzie wiadome, czego od takiego oczekiwać. Oczywiście, jeśli takowi w naszym życiu publicznym z woli części narodu być muszą. Niech się Polską bawią, ale trzeba pilnować, by ta ich zabawa nie przynosiła jej szkody.