Reforma sprawiedliwa i demokratyczna cz. 2

Kontynuacja rozważań o koniecznych reformach Państwa.

 4.  Wrócić do myślenia propaństwowego w kategoriach dobra wspólnego.

Wciąż trwający zamach na demokrację trzeba postrzegać jako odejście od idei dobra  w ogóle i dobra wspólnego Narodu - idei dla człowieczeństwa i życia pierwszoplanowej, spojonej z jego naturą, idei definiującej politykę w ogóle jako jej służebną. Znaczy to, że bez tego zaczyna być uprawiana antypolityka – działanie i zaniechanie działań w interesie samej samozwańczej, uzurpatorskiej „klasy politycznej”, czy korumpujących ją oligarchii.

Sednem zaś dzisiejszej antypolityki jest stanowienie prawodawstwa w oparciu o „prawo kaduka”, czyli z „legitymacji” widzimisię aktualnego kacyka, czy „kacyka zbiorowego” w postaci „układu trzymającego władzę” (np. zmowy okrągłostołowej, spisków masońsko-luminackich, czy korporacyjno-syjonistyczno-globalistycznych).

Dobro wspólne bowiem, to samo sedno życia publicznego, sens i cel istnienia nie tylko wspólnoty, ale i w ogóle polityki każdej społeczności, a więc i podejmowania działań planowych. Zamach na niego zawsze prowadzi do tyranii z faszystowską na czele.

Dobro wspólne to to, co w procesie państwotwórczym przodkowie nasi  od ust sobie odkładali, aby je gromadzić dla realizacji wspólnych celów, realizacji zadań niemożliwych do wykonania wysiłkiem własnym, czy nawet rodziny, zadań zwłaszcza związanych z bezpieczeństwem i przetrwaniem Narodu, jego niepodległością i suwerennością, podnoszeniem jakości kultury życia, wychowania potomstwa na godnych kontynuatorów swojego dzieła.

To to, o czemu  później ustanawiali granice, których strzegli przed wrogami, nie szczędząc krwi i innych ofiar, co wciąż rozwijali swoją pracą, utrzymywali w sprawności, na czy budowali swoją dumę swój rodowód, swoją tożsamość, swoją gwarancję bycia sobą i u siebie.

Bez idei dobra i dobra wspólnego nie istnieje i wspólnota, i sprawiedliwość wspólnotowa i sprawiedliwość w ogóle (można mówić jedynie o praworządności rozumianej jako równowaga praw i obowiązków), a więc i nie ma spojrzenia na relację system polityczny - polityka od strony siły duchowej i duchowych potrzeb i wartości ludzkich.

Bez idei dobra wspólnego praktycznie zostałyby zniesione wszelkie zasady regulujące funkcjonowanie władzy, podważona zostałaby wszelka pewność i trwałość bytów nie tylko politycznych, ale i ludzkich, wszelkie bezpieczeństwo na rzecz patologicznej samowoli i ręcznego sterowania wszystkim przez grupę trzymającą władzę (grupę oligarchów, grupę patrzącą na relację system polityczny) – polityka od strony siły materii i realizowana by była wyłącznie w interesie materialnym silniejszych.

I trzeba zauważyć, że to się dziś dzieje - oligarchie starają się zawłaszczać dobra wspólne narodów, a "prawa dźungli", "prawo silniejszego" zyskuje nawet uznanie prawodawców i sędziów. Uzasadniane lewacko i praktycznie egzekwowane prawodawstwo to wspieranie przemocy i terroru aktualnie silniejszych literą „praw”.

Polityka bowiem, gdy jest widziana od strony materii (siły, prawa, ekonomii, interesu, zysku), to polityka wyzbyta duchowości, polityka nieludzka, bezduszna, polityka nawet dopuszczająca  ingerencję władzy i prawodawstwa w samo sedno człowieczeństwa, w ludzkie wartości, ich definicje i hierarchię. Pod jej wpływem zaczyna się zabijająca ludzką wrażliwość i uczuciowość oraz sumienie interesowność i egoizm, poprzezedzające kierowanie się sprawiedliwości, a więc i sprawiedliwości wspólnotowej, czyli demokracji, względami na osobę, czyli cynicznym i obłudnym relatywizmem moralnym uzurpatorskiej władzy chcącej „ręcznie” decydować w kwestiach tego relatywizmu, interpretować to, co już ma być rangi nadrzędnej nad prawodawstwem, czyli moralność samą.

5. Powstrzymać patokrację.

Cały ten stan promocji oligarchii i republikanizmu przedchrześcijańskiego wyrodził się już w ideologię faszyzmu – korporacjonizmu-syjonizmu-globalizmu z potężnymi mechanizmami ekonomiczno-gospodarczymi zmierzającymi do zawłaszczenia przez oligarchię wszystkiego w świecie co ma wartość własności i władzy, zawłaszczenia dla nich samych w sobie jako dających zawłaszczycielom pozycję „nadczłowieka”.

Ci zawłaszczyciele wyraźnie zmierzają do zamknięcia się w typowym dla tego stanu spojrzeniu antropologicznym, spojrzeniu obserwatora wyłączonego z procesów życiowych, spojrzeniu typowego „lalkarza” z horrorów, manipulatora ludźmi pozbawionego ludzkiej wrażliwości i sumienia, mordercy „w białym kołnierzyku” z długopisem, klawiaturą lub strzykawką. Manipulatora dla którego Bóg żywy i jego żywi wyznawcy są zawadą i przedmiotem najzawziętszego zwalczania.

Sprawiedliwość po każdym jej naruszeniu musi być przywracana (dotyczy to i każdego z elementów sprawiedliwości, w tym demokracji), a wynikające z niej prawodawstwo korygowane ku większej skuteczności.

Naruszający sprawiedliwość życia publicznego, zwłaszcza wspólnotowego, musi być zawsze powstrzymany przed dalszym jej naruszaniem i ukarany nie tylko z siłą powodującą poczucie nieopłacalności powtarzania prób krzywdzenia innych, ala i z siłą rachunku ekonomicznego wynikającego z kary natychmiast i nieuchronnie wymierzanej, a przysparzającej mu strat nawet większych jak potencjalna korzyść, gdyby nie został zdemaskowany, a zarazem siłą odstraszającą potencjalnych naśladowców.

Tu niestety, ale trzeba i dopuścić w pierwszym etapie przywracania sprawiedliwości i karanie niewinnych (na tym etapie zasada domniemania niewinności jest bezużyteczna), jeśli jest pewność, że w grupie podejrzanych jest winny – żadna bowiem zbrodnia nie może pozostać bezkarna, a ślad zbrodni zatarty. Sama bowiem bezkarność jest źródłem najgorszych patologii.

W szczególności dotyczy to wszelkich osób powiązanych z systemem władzy, a zwłaszcza wymiaru sprawiedliwości, który nie tylko że wymaga gruntownego oczyszczenia, ale i zawsze musi pozosawać godnym zaufania, wolnym od wszelkich podejrzeń stronniczości, czy szukania korzyści własnych. Żadna zbrodnia nie podlega immunitetom ani zwlekaniu z sądem, np. motywowanym kadencyjnością czy „niezawisłością” (nie podleganiu wieszaniu za zbrodnie od korupcji urzędnika państwowego w górę). Jak tylko będzie możliwość suwerennego sądzenia, wszelkie zbrodnie od czasów II Wojny Światowej będą musiały zostać sprawiedliwie osądzone, włącznie z sądowymi.

6. „Państwo prawa i sprawiedliwości”.

Można mówić o „państwie prawa”, czy „państwie prawnym”, z tym, że od razu i zawsze precyzować trzeba, że to „prawo sprawiedliwe”, a więc służebne i ludzkim wartościom wyższego od sprawiedliwości rzędu.

W szczególności bowiem, bez tego porządkującego zastrzeżenia, można niestety łatwo popadać w konflikt między sprawiedliwością a praworządnością.

Nazwa „Państwo prawa i sprawiedliwości” jest prawidłowa i powinna być używana w miejsce używanego jeszcze, ale mylącego zwrotu „Państwo prawa”, sugerującego, że to prawo już chroni sprawiedliwych, dobrych i zmierza ku demokracji, a to już przestaje być regułą.

Sama „praworządność” jest potrzebna tylko przy rozstrzyganiu spraw w których kolidują interesy – zwykle chodzi o inne rozumienie zawieranych umów lub zmianę dobrej woli. To królestwo klasycznie rozumianej Temidy (tej z zawiązanymi oczami, aby nie mieć względu na osobę i z mieczem do szybkiego i surowego egzekwowania wyniku ważenia praw i obowiązków na oddzielnych szalkach wagi).

Tam, gdzie wchodzą w rachubę ludzkie wartości konieczna w rozstrzyganiu sporów jest sprawiedliwość (na wyższym poziomie ludzkich wyborów, a więc i możliwych konfliktów konieczną jest prawość, na jeszcze wyższym moralność...). Zwykle chodzi o inne rozumienie  trwającej umowy społecznej dotyczącej ładu życia publicznego lub zmianę dobrej woli, albo przyjęcie postwy pasożytniczej, a nawet patologicznej.

Podejmowana systemowa reforma musi to rozdzielić i zastrzec nieingerencję władzy politycznej w sfery ludzkich wartości, sfery tego, co jest i nad nią nadrzędne – w końcu władze państwowe tylko reprezentują naród, który sprawuje nad nimi władzę zwierzchnią (ma sprawować, co mu na razie oligarchie utrudniają).

Rozdzielić stanowczo – tak że sprawa jest albo rozstrzygana w trybie sprawiedliwości (satysfakcja moralna, z uwięzieniem przestępcy lub przymusowym leczeniem patologii sprawcy włącznie, ale z dążeniem do przywrócenia panowania sprawiedliwości, co oznacza i rezygnację z dochodzenia odszkodowań, czy zadośćuczynień materialnych), albo praworządności (satysfakcja materialna). Rozdział spraw karnych od cywilnych to za mało.

7. O szkodliwości równouprawnień.

Dwie rzeczywistości  zwykle nie mogą być równouprawniane. Gdy zostają, a ma to mieć sens, dotyczy to sytuacji różnych dróg do tego samego celu przy zgodności strony moralnej alternatywnych postaw. Równouprawnianie musi przechodzić uczciwy proces synchronizacji postaw w zakresie moralności, prawości i sprawiedliwości. To to samo jak z podłączaniem elektrowni do sieci energetycznej – podłączana, czyli równouprawniana musi się dostroić dokładnie do parametrów sieci.

Dawanie się tu wmanipulować w równouprawnianie zwykle powoduje od razu katastrofę, albo oddaje faktyczną przewagę stronie niemoralnej, a silniejszej, nie mającej innych hamulców dla swoich działań i zaniechań jak „prawne”, a motywacji innych jak interesowne, zwłaszcza materialnie i osobiście, często zupełnie niszcząc stronę słabszą.

 Takie tragiczne skutki daje np. równouprawnienie tego, co „w drodze” z tym, co posiadane (aż po piramidy finansowe wynikającego z „lewarowania” przez banki (i zawłaszczanie przez nie owoców tego, podczas kiedy to państwa i obywatele ponoszą całe tu ryzyko i koszty inflacji i kryzysów z tytułu „baniek” niespłacalnych kredytów i fikcyjnego zadłużenia państw (zasada działania lewara jest taka, że tylko siły trzeba mniej, aby wykonać daną pracę, ale zużycie energii jest takie samo, jak i bez lewara. W  „lewarowaniu” przez „banksterów” energii przybywa (jako że tu sumy pieniędzy i długów przybywa, a banksterzy zarabiają na każdej operacji, niezależnie od jej efektu), jest to więc oszustwo.

Dziś poziom długów wielu państw z tego tytułu praktycznie przekroczył możliwości ich spłaty – bez tego trzeba by ogłosić powszechne niewolnictwo zaczynając od USA.  W historii takie długi co 7 lat były umarzane. 

Lichwa zawsze jest niemoralnością, oszustwem, złodziejstwem i pasożytnictwem niezależnie od prawodawstwa, ale kiedy prawodawstwo to sankcjonuje, to znaczy, że i prawodawcy są niemoralni, są oszustami, złodziejami i pasożytami – przestępcami najgorszymi. Kto więc ma ogłosić to umorzenie?

To to samo co np. równouprawnienie monopolu i regulacji państwowych pod lobbingi korporacyjne z wolną konkurencją;

równouprawnienie własności z posiadaniem;

dóbr wspólnych narodu z dobrami prywatnymi obywateli (normalnie sens mają przy dobrze funkcjonującej sferze dóbr wspólnych narodu, a nie w konkurencji do nich, bo to jednak cały naród ponosi koszty stabilizacji i bezpieczeństwa całej przestrzeni gospodarczej, więc sytuacja, kiedy tu ktoś kręci swój prywatny biznes odbywa się kosztem narodu, jest więc pasożytnictwem i kradzieżą);

 potrzeby z wartością czy wartości wyższego i niższego rzędu (w danym czasie i miejscu, aż po potraktowanie czegokolwiek na tym świecie jako wartości samej w sobie);

nie tak dawno przeżywane (i dotąd nie rozliczone, nie osądzone nawet (zapewne z powodu zaangażowania w ten proceder „wymiaru sprawiedliwości”) równouprawnienie rubla i rubla transferowego (i samouwłaszczania się na tym komunistycznej nomenklatury, dotychczas nierozliczonej, a z blokowaniem tego przez spisek Okrągłego Stołu);

równouprawnienie  bankowości inwestycyjnej z pożyczkową, a państwowej z komercyjną, albo i

przestępczości zorganizowanej z indywidualną (przez co ta większa jest praktycznie nie zwalczana), a nawet

ideologii z religią (w jednym ze stanów USA nawet satanizm z religią sobie zrównali – a więc ta zaraza jest zdolna się rozprzestrzeniać – zresztą i islam judaizm syjonistyczny są bardziej ideologiami, i to faszystowskimi, jak religiami, a lewactwo chce u nich widzieć tylko religię).

Możliwości równouprawnień są ogromne – bo dziś, zgodnie z „literą prawa” na wszystkim można kręcić biznes, na wszystkim oszukiwać – wszędzie uzasadniać prawo bytu, a zaraz za tym ustanawiać i „prawo niebytu” z argumentacją, że to  „dla naszego dobra”

- ustanawiać równość  kobiety i mężczyzny, prawdy i fałszu, reguły i wyjątku, bytu i funkcji, istnienia i abstrakcji, formy i treści, wojny i pokoju, życia i śmierci.

Nadto niekompetentych, niedouków i ignorantów z fachowcami i doświadczonymi; teoretyków z praktykami ;

zasłużonych z rozwojowymi, wzrastającymi;  dobrych ze złymi;  

głupich z mądrymi (jeszcze można przy rozdzielaniu jabłek przez matkę między dzieci na podwieczorek, ale nie nagród za wykonaną pracę, bo te już muszą i wyrażać sprawiedliwość i motywować do prac następnych).

Wszystko to służy czynieniu z wybranych OSTATNIE OGNIWA EWOLUCJI, WYBRANYCH NA KONSUMENTÓW TEGO CO NAJLEPSZE, a POZYCJĘ jedynych pośredników i dystrybutorów dóbr limitowanych (z czasem wszystkich),  kosztem niszczenia i zniewalania wobec pozostałych, nie posiadających tego przywileju, z obowiązkiem jej respektowania. Razem służy to stanowieniu systemu pasożytniczego, niezależnie od tego, co nam chcą wmawiać.

Że to niemoralne, niesprawiedliwe i niedemokratyczne a nawet samozatraceńcze i ludobójcze wobec  ludzkości tłumaczyć nikomu nie trzeba. Że to obłęd dysponujących wystarczającymi środkami przemocy i strachu – też. Że musimy to powstrzymać my – oj, tu chyba już będzie wielu takich, co spyta: „A czemu ja???”

Ten stan zagubienia moralnego skutkiem błędnego wyniesienia prawa ponad moralność tak w życiu osobistym, jak publicznym dotyczy nie tylko Polski, ale i UE i całej cywilizacji zachodniej - powoduje w ogóle jej wciąż narastającą niezdolność do przetrwania w nadchodzącej  konfrontacji z cywilizacjami mniej zaawansowanymi i duchowo, i technicznie, ale zachowującymi zdolność do działań wspólnych.