O natężeniu zjawisk bezobjawowych

Wraz z rozpadem ZSRS ustąpiło zjawisko schizofrenii bezobjawowej, lecz zainteresowanie chorobami bezobjawowymi wzrosło w okresie pandemii koronawirusa (wielu zarażonych covidem przechodzi chorobę bezobjawowo). Jakoś nie widać jednak wzmożenia zainteresowania innymi zjawiskami, których objawy pozostają poza zmysłami przeciętnych obywateli.

Takie zjawiska występują też w domenie akademickiej i mają negatywny wpływ na stan edukacji i nauki uprawianej w Polsce. Dość powszechne w czasach transformacji było zatrudnianie na etatach utytułowanych akademików do wypełnienia kryteriów potrzebnych dla uzyskania uprawnień uczelni. Takie persony objawiane były w wykazach pracowników, co nie oznacza, że się objawiali na uczelniach/instytutach naukowych. Czy zatrudnieni na kilku, a nawet kilkunastu etatach mogli w tym samym czasie pokazywać się jednocześnie w różnych, oddalonych od siebie uczelniach? O zdolność do bi- czy nawet multilokacji nikt nie pytał, lecz zdarzały się przypadki odmawiania bezobjawowego zatrudnienia przez mniej postępowych profesorów. Proceder bezobjawowej wieloetatowości co prawda został nieco ukrócony, lecz to nie znaczy, że całkiem uległ anihilacji.

Podczas pandemii wdrożono do systemu edukację zdalną, zarówno wyższą, jak i niższą, bez kontaktu personalnego, trochę tak jak między chorym pacjentem a lekarzem. Leczenie przez telefon, jak i edukacja za pomocą Skype’a czy podobnych komunikatorów, nie jest zbyt skuteczna i objawy tego zapewne zauważymy niebawem.

Jak zwykle na koniec roku, mimo że nie pełnię żadnych funkcji ani nie mam etatu, ujawniam to, co w ciągu roku zrobiłem pro publico bono. Zainteresowanie niemal żadne. Podmioty finansowane nie lubią porównań ze swoją działalnością, rzadko lub wcale nie ujawnianą. Może jest bezobjawowa? Ale przed kilku laty odnosiłem wrażenie, że poprzez moje sprawozdania, i to comiesięczne, doprowadziłem do likwidacji jednej, niemal bezobjawowej, rady ministerialnej, która chyba ze wstydu przestała istnieć.