Zwykły mobbing

Była solidnie zmęczona. Lecz spokojna a nawet radosna. Ten program wysysał z niej tyle energii. Zawsze chciała być mediatorem, wysłuchiwać różnych racji, by mozolne budować wspólną płaszczyznę, na której możliwe byłoby wzajemne zrozumienie i porozumienie. Po to nawet kandydowała na prezydenta państwa, bo oczami wyobraźni widziała, jak zrobi z całego narodu prawdziwą wspólnotę.
Była naiwna. Teraz już wie. Nauczyła się, również w tym studio, że jednoczenie ludzi, którzy mają diametralnie różne poglądy na życie, którzy cenią i opierają się na zupełnie innych kanonach i kulturze, jest zadaniem niemalże niewykonalnym.
Zaczęła to pojmować, gdy jeden z ważnych gości programu, prywatnie jej wyłożył: - "Cenię, co pani robi, lecz praca jest nic nie warta – to gówno. Liczy się tylko by robić pieniądze."
To nieprawda, pomyślała wtedy, to co robimy, to,co jest naszą pracą jest bardzo ważne. Głównie dla nas, a jak jesteśmy szczęściarzami, to dla dużej rzeszy ludzi.

Otworzyła drzwi wejściowe i wyszła na zewnątrz.

Zatrzymała się porażona: - nie, nie... program się przecież skończył, a ja nie mam siły, by dalej spokojnie uspokajać zwaśnionych. Tylko, że tutaj stron nie ma. Oni wszyscy przyszli, by walczyć ze mną – pomyślała – teraz ja jestem wrogiem.

Jeszcze przed chwilą rozkoszowała się myślą o domu... jak przyjdzie, zje, jak zwykle lekką kolację, wykąpie się i pójdzie spać i zmęczenie wraz z satysfakcją zamknie jej oczy w minutę.
Dzisiaj tak nie będzie.
Nie, nie cofnie się. Tego by chcieli. Uwięzić mnie w gmachu. Jak by triumfowali, że mogą nami sterować.

Nigdy nie była dzielna. Nie była odważna, taka, która w potrzebie adrenaliny rzuci się ze szczytu, by polatać nad skałami. Wprost przeciwnie – zawsze była wrażliwa, delikatna. Unikała wojny i konfliktu. Lecz teraz musi iść do przodu.

Natychmiast nastąpiła gwałtowna reakcja organizmu odpowiadająca sytuacji zagrożenia. Nastąpił niekontrolowany wyrzut hormonów stresu – kortyzolu i adrenaliny. Serce zaczęło bić, jak oszalałe. Puls przekroczył 150 uderzeń na minutę. Zaczęła drżeć i nagle poczuła się bardzo słaba.
Jeszcze bardziej wrażliwym potrafią wówczas puszczać zwieracze i kompulsywnie wymiotują.
Na szczęście panowała nad tym – nie da satysfakcji tym ludziom. Musi iść.

Nie wpadaj w panikę – powtarzała sobie – nie daj się złamać. Łatwo powiedzieć, gdy tętno szalało, a kolana ledwo utrzymywały ciało w pionie.
Przywołała uśmiech na twarz, by przykryć gryzący niepokój, gdy wyszła za róg budynku zdążając do parkingu, gdzie zostawiła samochód.
Tam właśnie oni byli i na nią czekali. Jej wrogowie, ludzie, których nie znała, a oni też znali ją wyłącznie z programów telewizyjnych. Nienawidzili ją i gardzili nią. Tak zupełnie bezinteresownie. Tylko dlatego, że należała do przeciwnego obozu. Tych, o których ich wodzowie i mentorzy mówili: - "wszyscy będziecie siedzieć":, czy: "będą wyskakiwać z okien". My – szarańcza, która obsiadła Polskę i ją zabija.

Taktycznie usadowili się wokół jej samochodu, bo raczej nie miała innej drogi odejścia, jak chciała szybko dostać się do domu.
Szła więc spokojnie w tym kierunku. I coraz bardziej czuła smród nienawiści, niechęci i pogardy. Pytała się siebie tylko – do czego tym razem zdolni są się posunąć.
W tym samym czasie pracująca na najwyższych obrotach wyobraźnia podsuwała jej całkiem świeże sceny.
Ta nieszczęsna muzułmanka zakopana w ziemi po szyję ukamieniowana przez dyszący żądzą krwi tłum. Kamienie musiały być nie za duże, aby od razu nie zabić i nie za małe, by żadnych szkód ofierze nie poczynić.
I najświeższe – prezydent Gdańska, który na oczach rozbawionego tłumu, zostaje zamordowany trzema fachowymi ciosami bojowego noża w ręku szaleńca.
Jak człowiek może być tak okrutny, by zadawać tyle cierpienia? I ta bezsensowna nienawiść i pogarda...

Musiała się przez tych ludzi przedostać do drzwi samochodu. Jak na jakimś horrorze, miała nadzieję, że jak się już w aucie zamknie i zapali motor, to koszmar się skończy, będzie bezpieczna i szybko o wszystkim zapomni.

Tylko te zombie naciskały i atakowały.

Bardzo się bała przypomnieniem strachu, jaki odczuwała z okresu swych lat dojrzewania w szkole. Rozwijała się, jak to często bywa, szybciej. Była wyższa, traciła cechy dziecka i stawała się piękną dziewczyną. A niestety, na dodatek była mądrzejsza i dobrze wychowana. Co, jak w każdej szkole, czyniło ją obiektem nieustannych ataków, nierozwiniętych i rozkapryszonych dzieciaków. Chłopcy, ciągle jeszcze dzieci, dręczyli ją nieustannymi, w ich mniemaniu zabawnymi wygłupami. A dziewczyny, koleżanki... cóż, nieustannie coś knuły, szeptały, a potem patrząc na nią pogardliwie, śmiały się okrutnie. A na dodatek, co było chyba największym grzechem, nauczycielę ją lubili i wyróżniali. Ile to poplamionych zeszytów (nie dociekała czym) musiała przepisywać. Iść w szkolnych kapciach do domu, bo buty jej schowali. Wszędzie – w kinie, autobusie, stołówce, czy na uroczystościach, miała najgorsze miejsce; nawet gdy przyszła pierwsza, to wszystko było już pozajmowane.
To wtedy nauczyła się uśmiechać i spokojnie oczekiwać na następny cios. Lecz była to fasada – wielki wysiłek włożony w utrzymanie swojej prywatności i integralności. A wewnątrz strasznie te poniżanie i dręczenie przeżywała.

Uwagę jej tu i teraz, przywróciła pięść o centymetry od jej nosa, którą wymachiwał wrzeszczący, spocony i nienajładniej pachnący młody człowiek. Widziała go już kiedyś w tv na demonstracji, jak szarpał policjantów. Wrzeszczał i pluł na nią, ale ona już wyłączyła słuch.
- Boże! Błagam, niech mnie nie uderzy i nie szarpie. Nie wytrzymam już więcej. - błagała w myślach.
Towarzyszki szalonego agresora, młode i stare kobiety, z brzydkimi twarzami wykrzywionymi wściekłością, którą nie wiadomo jak w sobie zbudowały, judziły, wrzeszczały i zachęcały do większej agresji. Zaczęły pluć i przyklejać karty z nienawistnymi tekstami do karoserii i szyb auta. Wyraźnie dążyły, by coś się stało. Coś, co by je zaspokoiło, hieny, które się wreszcie dorwały do wymęczonej ofiary.
A ona siedząc już w środku samochodu i uruchomiając silnik rozmyślała: - Jeszcze bezpieczna nie jestem. Mogą samochód przewrócić. Albo mogą zbić szyby i wywlec mnie na ulicę. A gdybyśmy byli na pustkowiu, to czy bym została zbiorowo zgwałcona, czym często taki atak się kończy? I skąd mam wiedzieć, czy ktoś z nich, mężczyzna, lub kobieta, nie ma ukrytej w dłoni żyletki, by mnie pociąć.

Odjechać szybko nie mogła. Ci z tłumu w amoku rzucali się pod koła, by zostać bohaterami swojego towarzystwa.
A policjanci? Cóż...biedne chłopaki, którym rozkazano zachować bierność i pasywność, a standardy III RP nie wyrobiły w nich empatii i współczucia. Pan minister, któremu te służby podlegają tak boi się międzynarodowej opinii, że najchętniej tej terrorystycznej grupie dostarczałby kawę, herbatkę i zakąskę.

To właśnie ta pobłażliwość i brak zdecydowanej reakcji, a przede wszystkim sądowa bezkarność prowadzi do rozbestwienia tych niby to spontanicznie protestujących osobników.
I jakoś nikt na szczycie władzy nie widzi, czy nie pojmuje, że ta spirala nienawiści do legalnej władzy i jej zwolenników, coraz bardziej i coraz szybciej się nakręca, by w końcu zgodnie z prawami fizyki przekroczyć punkt krytyczny i wybuchnąć. I co wtedy panie premierze, panie ministrze, czy panie komendancie?

Wreszcie zrobiła się wolna droga i odjechała. Lecz nie za daleko. Nie mogła prowadzić, tak się trzęsła. Reakcja po minięciu zagrożenia. Rozpłakała się.
Znajdowała się przez pewien czas w stanie fizycznego i psychicznego zagrożenia. Wszystko się mogło zdarzyć.

Długo będą jej się śniły koszmary i będzie się budziła z krzykiem. Może nawet zagraża PTSD – zespół stresu pourazowego. Taki sam, z którym nie mogą sobie dać rady amerykańscy żołnierze po walkach w Iraku.

To jedno głupie zdarzenie, coś na co nie miała najmniejszego wpływu, a co zgotowali jej źli ludzie,pozostanie już z nią do końca życia.
A może zacznie się powoli zacierać? Lecz nie za szybko.

#####

To oczywiście fikcja. Lecz niewątpliwie wysoce prawdopodobna.
Oparłem to również na swych własnych doświadczeniach. Już w niesławnym grudniu 1970, na dworcu kolejki elektrycznej w Gdańsku, po wielogodzinnych walkach z siłami ZOMO, poznałem co to strach i upokorzenie, gdy, aby dostać się do domu, musiałem przejść przez stosowaną wówczas przez oprawców "ścieżkę zdrowia", czyli szpaler zomowców z pałami, którzy tłukli każdego gdzie popadnie.
Z mobbingiem mam do czynienia nawet dzisiaj. Kompletnie nieznanymi osobiście ludzie plują w moim kierunku, ubliżają i starają się wyprowadzić z równowagi. Niestety, czasami to im się udaje.
Wzbudzanie nienawiści i pogardy to stara sprawa. Za komuny mieliśmy stale wyznaczane kolejne cele dla naszych najniższych instynktów. A to krwawi imperialiści, bo "u nich biją murzynów". W kraju byli to kułacy, potem badylarze i cały czas żydzi i cyganie.
Natomiast zjawisko mobbingu, czyli okrutnego dręczenia konkretnej osoby, w takiej skali i na forum publicznym, jest czymś nowym. Widać, teoretycy walki lewactwa o władzę, nie zawahają się użycia każdego, nawet najpodlejszego sposobu.
No dla nich już jesteśmy odczłowieczeni – takie karaluchy, czy szarańcza, którą ze wstrętem należy rozdeptać.
Albo jesteśmy dinozaurem, w którego trzeba walić kamieniami tak długo, aż w końcu padnie.

#####

Mobbing – prześladowanie, uporczywe nękanie i zastraszanie, stosowanie przemocy psychicznej wobec podwładnego lub współpracownika w miejscu pracy. Termin wywodzi się od ]]>angielskiego]]> czasownika to mob (nagabywać, napadać, zaczepiać) i rzeczownika mob (motłoch, tłum). W języku angielskim termin ma szersze znaczenie, które nie dotyczy wyłącznie miejsca pracy; odpowiednikiem polskiego mobbingu po angielsku jest na ogół workplace bullying lub workplace harassment. Workplace mobbing używany jest w tym znaczeniu jedynie w literaturze naukowej. Terminu mobbing w odniesieniu do zachowań występujących w ]]>grupach społecznych]]> użył jako pierwszy szwedzki naukowiec ]]>Peter-Paul Heinemann]]>.
Mobbing zazwyczaj ma na celu lub skutkuje: poniżeniem, ośmieszeniem, zaniżeniem samooceny lub wyeliminowaniem albo odizolowaniem pracownika od współpracowników.
[...]
]]>Międzynarodowa Organizacja Pracy]]> definiuje pojęcie mobbingu jako obraźliwe zachowanie poprzez mściwe, okrutne, złośliwe lub upokarzające usiłowanie zaszkodzenia jednostce lub grupie. Obejmuje ono sprzysięganie się lub mobbing przeciwko wybranemu pracownikowi, który staje się przedmiotem psychicznego dręczenia. Mobbing charakteryzuje się stałymi, negatywnymi uwagami lub krytyką, społecznym izolowaniem danej osoby, plotkowaniem lub rozprzestrzenianiem fałszywych informacji.
]]>https://pl.wikipedia.org/wiki/Mobbing]]>