Ronald Reagan

Reagan i jego osobista krucjata przeciwko komunizmowi

Ronald Reagan zapoznał się osobiście i bezpośrednio z zagrożeniami dla życia jakie stwarza działalność komunistów w praktyce. Bowiem w połowie lat czterdziestych XX w. komuniści z Hollywood grozili śmiercią lub kalectwem Reaganowi, jego żonie oraz dzieciom.

                Często się zastanawiam jak daleko mógłbym zajść, jeślibym studiował.

                      - Ronald Reagan, z przemówienia do studentów w Eureka College*

Warto tu podkreślić, że prezydent Reagan wierzył w siłę idei rozumianych jako polityczne oraz ekonomiczne teorie, a także rozumiał olbrzymie znaczenie roli jaką ma określona filozofia władzy państwowej w społeczeństwie demokratycznym — co może być także określane jako ideologia.

Reagan świetnie zdawał sobie sprawę z zagrożeń jakie stwarza dla wolności osobistej wkraczanie władzy państwowej w coraz to nowsze zagadnienia. Wierzył też, iż jako prezydent może dokonać koniecznych zmian w społeczeństwie amerykańskim tylko w przypadku wywarcia decydującego wpływu na istniejące w tym okresie przeważające idee dotyczące roli władzy państwowej w kraju.

Hollywood amerykańskim centrum propagandy komunistycznej

Zdecydowaną walkę z szybko rozprzestrzeniającym się w filmowym Hollywood sowieckim komunizmem Reagan stoczył już w połowie lat czterdziestych ubiegłego wieku. W Hollywood w tym okresie wpływy szpiegów sowieckich oraz rola opanowanych przez komunistów związków zawodowych była olbrzymia. Komuniści zaczęli mieć duże wpływy w Hollywood, zwłaszcza od 1936 roku po zorganizowaniu tzw. Popular Front, w którym działali wspólnie z nimi amerykańscy liberałowie, czyli skrajna lewica. Praktycznie, w pewnym okresie — bez zgody komunistycznych związków zawodowych nikt nie mógł być przyjęty do pracy przy obsłudze produkcji filmowej.

W 1948 roku na spotkaniu z Ronaldem Reaganem i gwiazdami Hollywood: Henrykiem Fondą i Jamesem Cagneyem — Artur Koestler, znany autor powiesci „Ciemność w południe” — tak okreslił amerykanskich liberałów z Hollywood: To nie lewica. To jest Wschód. Kinematografia od zawsze była jednym z głównych narzędzi czerwonej propagandy.(1)

Po ataku hitlerowskich Niemiec na Związek Sowiecki w czerwcu 1941 roku, jakakolwiek krytyka prawa komunistów w Hollywood do władania związkami zawodowymi pracowników obsługi filmów była praktycznie niemożliwa. Komuniści twierdzili także, iż aktorzy muszą opuścić ich wieże z kości słoniowej i zacząć działalność polityczną.** Powstawało coraz więcej filmów prosowieckich oraz popularyzujących komunistyczne hasła.

Komunistyczny przywódca w Los Angeles County twierdził, że “partia komunistyczna jest bardzo zainteresowana osiągnięciem sukcesu przez The Conference of Studio Union (CSU)” a także zorganizowaniu postępowego centrum w Hollywood zamiast IATSE”. Partia komunistyczna była więc zainteresowana utworzeniem ośrodka infiltracji pozostającego pod jej wpływem oraz w znacznie większym stopniu niż dotychczas popularyzującego komunistyczną propagandę w filmach. Z tego wynikało, że pomiędzy związkiem IATSE liczącym 16000 członków, a liczącym 10000 członków CSU — musi dojść do zaciętej walki o wpływy.***

Już w marcu 1945 roku rozpoczęła się więc walka o władzę nad związkowcami pomiędzy Alliance of Theatrical Stage Employees (IATSE) a The Conference of Studio Union, związku kierowanego przez członka partii komunistycznej w USA i sowieckiego szpiega Herberta Sorrela.**** Walka ta doprowadziła do wydarzeń nazwanych Czarnym Piątkiem Hollywood. Trwający ponad pół roku strajk doprowadził do tego, że w październiku około 300 zdesperowanych strakujących zaatakowało idących do pracy pracowników przy bramach wytwórni Warner Brother’s. W walkach przy bramach wytwórni zraniono 40 osób.

Reagan nie pozwolił się zastraszyć komunistom

W tym okresie rada Screen Actors Guild (SAG) poprosiła członka tej rady Reagana o mediację sporu pomiędzy tymi dwoma związkami. Jednak komunista Sorrell uważał, że SAG powinno także zastrajkować, czemu sprzeciwiał się Reagan. W końcu Reagan i inni przywódcy SAG zadeklarowali strajk zorganizowany przez Sorrela z CSU za nielegalny i stwierdzili, że aktorzy powinni pracować. Zezłościło to Sorrela, który zaczął wzywać do bojkotu filmów z Reaganem. I choć aktorzy wchodzili do wytwórni jakimś tylnym wejściem, to Reagan nie pozwolił się zastraszyć i wjeżdżał samochodem przez bramę obstawioną przez pikiety strajkujących ze związku opanowanego przez komunistów. Reagan został wybrany na prezydenta SAGw 1947 roku.

Do Reagana zadzwoniono także z pogróżkami, że albo poprze strajk, albo jakieś osoby zajmą się tym, by jego twarz nigdy więcej nie była widziana w filmach. Co mogło oznaczać zamach na jego życie, albo też oblanie twarzy kwasem solnym.**** Po tym telefonie Reagan zaczął nosić pistolet, był także pod ochroną policji.

W 1947 roku 24 "przyjaznych świadków", w tym m.in. Gary Cooper, Ronald Reagan, Ayn Rand oraz Walt Disney zeznało przed specjalną komisją Kongresu USA, że w Hollywood działa wielu komunistów. Niektórzy z tych zeznających wymienili także nazwiska osób, które ich zdaniem były działającymi na szkodę USA komunistami.

O tych swoich doświadczeniach z walki z komunistami Reagan później napisał:

“Teraz wiem z własnego doświadczenia, w jakisposób komuniści używają kłamstw, oszustw, przemocy oraz każdej innej odpowiadającej im taktyki w celu zwiększenia sowieckiej ekspansji”.

     Reagan napisał też: “Wiedziałem, iż Ameryka nigdy nie stanęła wobec bardziej szkodliwego lub diabelskiego zagrożenia niż to, jakie jest stwarzane przez komunizm”.