Blogerska kultura osobista (UWAGA - Autoplagiat)

Dlaczego ludzie są źli dla siebie?
Bo leży to w ich naturze.

Zapewniający anonimowość internet, miejsce gdzie, bez obawy poniesienia realnych kosztów, można pozwalać sobie na łamanie obowiązujących w społecznościach zasad - kusi.

Fakt, że 80% dyskusji w internecie kończy się prędzej czy później sięgnięciem po argumenty ad hominem vel ad personam to wymowny dowód na prawdziwość tezy zakładającej, iż większości ludzi nic miłego "w duszy nie gra".

Przypomnę staruszka Schopenhauera:

"Sposób 16

— to sposób odwołujący się do człowieka (argumentum ad hominem). Każde twierdzenie przeciwnika winno zostać przestudiowane, aby znaleźć w nim sprzeczność z czymś, co już wcześniej wypowiedział lub mniemał albo też niezgodność ze szkołą lub regułą, którą aprobuje lub też z postępowaniem członków tejże sekty — nawet jeśli fałszywych i pozornych — lub też z jego własnym sposobem prowadzenia się.

Jeśli np. broni samobójstwa, wołamy natychmiast: „Więc czemu sam się nie powiesisz?" A gdy utrzymuje, że przebywanie w
Berlinie jest nieprzyjemne, zaraz odparowujemy: „Więc czemu nie wyjeżdżasz najbliższą pocztą?"

Albowiem jakąś szykanę zawsze można wyszukać. [W sposobie tym zawarta jest metoda wykorzystująca to, co
twierdzi przeciwnik (na mocy tego, na co przystaje przeciwnik). Wypada zauważyć, iż prawda, z której czerpane
są wnioski, gdy jest obiektywną i posiada ważność ogólną, staje się podstawą dla dowodu wedle prawdy (secundum veritatem). Tylko on ma rzeczywistą wartość i znaczenie.

Jednakże bywa, iż prawda, stanowiąca podstawę wnioskowania posiada znaczenie tylko dla tej osoby, której usiłujemy coś dowieść i która jest naszym przeciwnikiem w dyskusji. Gdy więc formułuje ona twierdzenie zbyt pochopne albo też będące wyrazem jej przesądów — wówczas z tego twierdzenia wyprowadzamy nasz dowód, wybitnie erystyczny i ad hominem.

Skłaniamy przeciwnika do zgody na nasze twierdzenie, lecz nie przedstawiamy żadnej prawdy obiektywnej; nasze dowodzenie skierowane jest wyłącznie dla przekonania tego, a nie innego przeciwnika i nikogo więcej.

Jeśli np. jest on miłośnikiem Kanta, a ja wyprowadzam dowód z jakiejś myśli Kanta, wówczas ów dowód jako taki jest ad hominem. Gdy mam do czynienia z muzułmaninem to mogę skorzystać z wersetu koranicznego, co już go dostatecznie przekona w ramach ad hominem."

Znajomo wygląda, prawda? A jest jeszcze 37 innych sposobów.
Oczywiście, im bardziej paskudne środki stosują adwersarze, tym większą mają ochotę usprawiedliwiać się:
- głoszeniem prawdy (za wszelką cenę i "po trupach")
- walką o ideę ("zabijajcie wszystkich, Bóg rozpozna swoich")
- obroną pokrzywdzonych ("zgwałcili mi żonę, ja im zgwałcę dwie córki", nazwałbym to podejściem starotestamentowym...)

Zasadniczo, cel uświęca im środki.

Przezabawnym elementem tego pejzażu są też grupy wsparcia, frakcje, wrogowie. Bazowo rozróżniamy "polowanie z nagonką", "jelenie na rykowisku", "samce alfa tańczą" oraz "sfora na sforę". Typologię można wzbogacać...

Sam fakt wspieranie swoich (zawsze) i atakowani "tamtych" (zawsze) wsparty jest kunsztowną jak wieża w Pizie konstrukcją logiczną.

Mianowicie, wróg/przyjaciel/rywal już dawno temu udowodnił kim jest i dał wyraz swoim przekonaniom, stąd ad hoc możemy zakładać, że wszystko co powie czy zrobi będzie dobre/złe/podejrzane - odpowiednio. Zabieg powyższy w dużym stopniu zwalnia adwersarza od konieczności przemyślenia opublikowanych twierdzeń, oszczędza to czasu i mózgu.

A... Interesownie. Ludzie są źli dla siebie - jak najbardziej interesownie.
:)

pozdrawiam

PS. Mój przydługi komentarz ma się nijak do konkretnych wydarzeń zaobserwowanych tu, czy gdzie indziej, w określonym przedziale czasowym, na tym czy innym blogu. Zapewniam - gdybym chciał, uczyniłbym odpowiednie aluzje, wspomniało tym i owym. :)