Polska armia - znowu sekcja

Zawsze, kiedy ginie polski żołnierz rozgdakują się media i zaczynają tokować politycy. Aż przykro włączać się do tego chóru.
Mam jednak pytanie? Czy musimy wysyłać naszych żołnierzy na prawdziwe wojny, żeby coś zmieniło się w tym bałaganie, jaki nazywany jest wojskiem polskim?
Wygląda na to, że dopiero wojna pokazuje, co jest nie w porządku w polskiej armii. Dobrze, że tak mała wojna i poza naszym terytorium. Dobrze, że nie musimy się bronić z zaskoczenia.
Okazuje się ciągle, że sprzęt jest nieodpowiedni, niekompletny, co gorsza, źle rozdysponowany, bo nie chodzi tu tylko o brak pieniędzy (taki moloch jak armia, każda armia, a już szczególnie tworzona na postsowieckim trzonie, potrafi roztrwonić i zmarnować każde pieniądze). Okazuje się też, że operacje są źle planowane, żołnierze wprowadzani są w błąd, nie posiadają rozpoznania i wsparcia, nie wiadomo kto wydaje rozkazy i kto za nie odpowiada…
Rany i śmierć to wyraźne sygnały, gdzie polska armia szwankuje (a wydaje się, że wszędzie). Rozumiem, że na wojnie straty są nieuniknione, a ryzyko wpisane w zawód żołnierza.
Chrzest bojowy to sprawdzian, ale sprawdzian ostateczny i ma sens dopiero wtedy, gdy sztab i politycy zrobią już wszystko, co do nich należy - a właściwie jest ich podstawowym obowiązkiem -
dla dobra nas wszystkich, a przede wszystkim tych, którzy narażają dla nas zdrowie i życie.
Tymczasem znów nikt nie okaże się winny zaniedbań. Pan premier i pan minister obrony wypowiedzą kilka gładkich słówek i sprawa znów przyschnie.
Już przysycha, bo przecież mamy Sukces. Wojsko znalazło Wielki Skład Amunicji.
Tusk wyśle jeszcze kilku żołnierzy, bo to ładnie wygląda (że niby taki stanowczy i dbały), a nie zastanowi się, co zrobić, by mieli oni odpowiednie zaopatrzenie i warunki do pełnienia służby.