Efektowny przykład ofiary w partii Tuska

Mam na myśli partię szachów, a „ofiara” to poddanie figury pod bicie w nadziei uzyskania przewagi: pola, inicjatywy lub korzystnej sytuacji.

W szachach zasadniczo wartość hetmana (damki, królowej) ocenia się na 9, wieży na 5, skoczka (konia) i gońca(laufra) na 3, a pionka na 1, zaś sam król jest… bezcenny. Oczywiście o prawdziwej wartości figury decyduje jej pozycja (bez wdawania się w szczegóły, bo na przykład pion przed linią, na której może się zamienić w dowolną figurę, ma wielką wartość, a zablokowana wieża, czy inna figura –żadnej).

Podstawą gry, szczególnie w fazie środkowej (między debiutem a końcówką) jest tak zwana kombinacja, a jedną z nich – ofiara.

Wszystko wskazuje na to, że Tusk ma zamiar poświęcić kilka „lekkich” figur (wartych 3 punkty) za hetmana.

Policzmy. 3 x 3 daje właśnie 9, a spodziewane zyski mogą być duże. Przeciwnik być może nie dostrzega, że są to figury zablokowane, więc nic nie warte…

Otóż nic z tych rzeczy. Rewolucyjność „partii Tuska” polega na tym, że… oddaje on własnego hetmana (Kamińskiego) za dwa własne gońce (Drzewieckiego oraz Szenfelda) i konika (Chlebowskiego), co nie tylko jest posunięciem brawurowym, ale... poprawnym inaczej. Albo więc Tusk ignoruje istnienie przeciwnika, albo wydaje mu się, że gra obydwoma kolorami i cała szachownica jest jego, więc nawet jak przegrywa, to równocześnie wygrywa, co łatwo można udowodnic i rozpropagować, mając poparcie mediów.

Owszem, tradycyjne turnieje szachowe gromadzą liczną widownię, ale tam zawodnik spotyka się z zawodnikiem, albo mistrz rozgrywa symultaną z kilkudziesięcioma przeciwnikami…. My natomiast mamy do czynienia z niespotykaną sytuacją, w której superarcymistrz autokreacji pokazuje sztuczkę polegającą na pozbywaniu się lubianych figur kosztem... nielubianej.

W praktyce szachowej ofiara może być przyjęta, lub nie, przeciwnik ma więc wybór i szansę zastosowania własnej kombinacji. U nas jednak zasady olimpijskie nie obowiązują. Sprzeciwianie się przez kogokolwiek temu, że Tusk gra swobodnie wszystkimi figurami (poza jednym królem, czyli prezydentem) ustanawiając własne zasady in statu nascendi, jest przedstawiane przez ekspertów jako… łamanie zasad gry. Nie ma na dodatek bezstronnych sędziów, a nawet zegara szachowego.

P.S.

Niesamowite, że grę komentuje dawno oddany pionek –Sawicka.

Fakt, że w szachach, poza analitycznym umysłem i pamięcią, liczy się też wytrzymałość psychiczna, a nawet umiejętność psychologicznego zniszczenia przeciwnika, ale zbite piony i komentatorzy podczas rozgrywki muszą siedzieć cich