Żydzi nie mieli szansy

Jakiś czas temu pani Maria Fieldorf-Czarska napisała list otwarty do dr Aliny Całej z Żydowskiego Instytutu Historycznego. Nie sposób polemizować z argumentem zawartym w tym liście bez przypomnienia kontekstu w jakim list się ukazał. Córka generała Augusta Emila Fieldorfa "Nila" napisała:

"Obejrzałam przypadkiem telewizyjny program redaktora Tomasza Lisa z Pani udziałem. Program dotyczył podłego artykułu „Europejscy pomocnicy Hitlera w mordowaniu Żydów”, opublikowanego niedawno w niemieckim „Spieglu”. Ze zdumieniem stwierdziłam, że jedyna różnica między spieglowskimi specjalistami od zamazywania odpowiedzialności Niemców za zbrodnie na obywatelach Polski narodowości żydowskiej a Panią polega na tym, że Pani robi to z większą złością wobec Polaków i jeszcze bardziej niesprawiedliwie niż Niemcy. Aż trudno uwierzyć, że jest Pani obywatelką RP i pracownikiem instytutu naukowego, dotowanego zapewne z budżetu państwa polskiego.

Sprawa jest tym bardziej bolesna, że niemieccy redaktorzy „Spiegla” zaatakowali tym razem polskich chłopów. Oni mogą o tym nie wiedzieć, ale Pani jako historyk musi wiedzieć, że aktualnie trwa w Kościele katolickim proces beatyfikacyjny, w którym jest m.in. chłopska rodzina Ulmów. To symboliczna historia, takich było wiele. A co zrobić z ponad 6 tysiącami Polaków, którzy są „sprawiedliwymi wśród narodów świata”? W Talmudzie napisano, że „kto ratuje jedno życie – ratuje cały świat”. Ponad 6 tysięcy razy Polacy ratowali w czasie wojny „cały świat”. To przypadki znane i opisane, a ile jest jeszcze nieopisanych? Tymczasem Pani, obywatelka Polski, taki ma dla nich szacunek, że znieważa naród, który ich wydał i wygłasza Pani o tym narodzie niesprawiedliwe, uogólniające sądy.

(...)

Staram się zawsze kończyć moje spory z różnymi ludźmi propozycjami pokojowymi, pozytywnymi. Teraz także mam propozycję, by mi Pani pomogła w realizacji pewnego pomysłu. Moim zdaniem, należy podziękować wszystkim Żydom, którzy po wojnie pomagali polskim patriotom, prześladowanym i mordowanym przez sowieckie siły „bezpieczeństwa publicznego” tylko dlatego, że chcieli Polski wolnej, suwerennej. Żydzi mieli duże możliwości pomagania, ponieważ wielu z nich zajmowało wysokie stanowiska w aparacie partyjnym i policyjnym Polski sowieckiej. Co prawda, mojemu Ojcu nie pomogli, lecz uczestniczyli w mordzie sądowym. Pisali akt oskarżenia i wydali dwa razy wyrok śmierci na Ojca, wysługując się Związkowi Sowieckiemu za stanowiska i ordery. Ale ja, z powodu Auscalera, Merza, Wajsblecha czy Górowskiej, nie mogę sobie wyrabiać opinii o całym narodzie żydowskim".

http://www.niepoprawni.pl/blog/394/uczcijmy-zydow-ratujacych-polakow
 

List otwarty pani Marii Fieldorf-Czarskiej opublikowany został w dobrych intencjach. Autorce należy się wielki szacunek za odwagę i zabieranie głosu w tak ważnych sprawach. Krytykę skandalicznego zachowania dr Aliny Całej uważam za w pełni uzasadnioną i sprawiedliwą. Niestety nie mogę zgodzić się z propozycją pani Marii Fieldorf-Czarskiej. Oparta jest ona na błędnej analogii i nie uwzględnia czynnika psychologicznego, który wpływał na postępowanie Żydów, oraz nie uwzględnia konkretnych warunków w jakich działało wówczas polskie podziemie zbrojne. Pokrótce postaram się przedstawić argumenty, które mam nadzieję, że w wystarczająco wyraźny sposób uwidocznią nieprawidłowość tkwiącą w propozycji pani Marii Fieldorf-Czarskiej.

Polskie podziemie zbrojne w znacznej mierze działało daleko od nielicznych skupisk polskich Żydów, znajdujących się głównie w dużych miastach. Żołnierzom polskiego podziemia zbrojnego zwykle nie zależało na ukrywaniu się przed komunistycznym okupantem w taki sposób w jakim mogło zależeć Żydom, którzy to ukrywali się przed niemieckim okupantem w oczekiwaniu na zakończenie wojny. W czasach niemieckiej okupacji Żydzi z prośbą o pomoc mogli się zwracać zasadniczo tylko do Polaków, natomiast polscy patrioci mieli możliwość zwracania się do innych Polaków i oczywiste jest to, że nie szukali pomocy wśród Żydów. Ponadto z pewnych przyczyn kilka procent Żydów zaczęło aktywnie działać w "aparacie partyjnym i policyjnym Polski sowieckiej", co automatycznie skutkowało brakiem zaufania do reszty Żydów. Również nie bez znaczenia jest czynnik psychologiczny. Ocalonym z holokaustu Żydom, po przeżytym koszmarze, bardzo ciężko było kusić los i narażać się nowemu okupantowi. Do tak bohaterskich zachowań zdolne są tylko jednostki. Wszystko to w połączeniu z szacunkowo niewielką liczbą ocalałych z holokaustu Żydów oznacza, że Żydzi tak naprawdę nie mieli praktycznie żadnej szansy zaoferowania komukolwiek pomocy. Oczywiste jest to, że na pomoc ze strony Żydów (czy też Polaków) działających w zbrodniczym komunistycznym aparacie bezpieczeństwa nie można było liczyć.

Poprzez to wszystko pragnę powiedzieć, że oparta na próbie porównania propozycja pani Marii Fieldorf-Czarskiej jest nietrafna, chociaż ponad wszelką wątpliwość wynika z dobrych intencji. Sprawiedliwa postawa pani Marii Fieldorf-Czarskiej, która napisała, że na podstawie kilku postaci nie może "sobie wyrabiać opinii o całym narodzie żydowskim" jest wzorowa i warto ją podkreślić oraz brać z niej przykład.