Barbur na tropie niegodnych noblistów

Pan Eli Barbur w swoim kolejnym wpisie rozprawia się znowu z „atawistyczną patologią antyżydowską, którą przesiąknięta jest od zawsze cywilizacja europejska”.

Tym razem oburza autora feta, jaką Norwegowie urządzili w 150 rocznicę urodzin, swojemu rodakowi i nobliście w dziedzinie literatury, Knutowi Hamsunowi, autorowi „Błogosławieństwa ziemi” i powieści „Głód”.

Jak można czcić gorącego zwolennika hitleryzmu i zapewne zwierzęcego antysemity?- oburza się nasz autor.

Muszę doradzić Panu Baburowi, że aby tropić niegodnych laureatów noblowskiej nagrody i chwalców zbrodniczych systemów, nie musi wcale ruszać się z gorącego Izraela i wędrować aż do chłodnej Norwegii. Wśród swoich pobratymców znajdzie tuziny czczonych po dziś dzień apologetów bardziej zbrodniczej niż nazizm ideologii-komunizmu. Lecz to najwyraźniej mu nie przeszkadza i nie spędza snu z oczu. Jego czuły węch i pozostałe zmysły nakierowane są, bowiem na tropienie gojów.

Myślę, że histeryczne reakcje autora na każde nawet wspomnienie o żydokomunie to dowód na to, że zdaje on sobie doskonale sprawę z udziału Żydów w zbrodniach komunizmu i stalinizmu. Chciałem odpowiedzieć autorowi krótkim komentarzem pod jego dzisiejszym tekstem, ale jak się okazuje zostałem prewencyjnie zablokowany, zapewne po moim polemicznym artykule Żydokomuna to nie żadne „kocopały”.

Tak, więc tropicielowi nienależnie czczonych noblistów-gojów, proponuję skopanie własnego żydowskiego ogródka.

Równie jak Knut Hamsun, a może nawet bardziej, fetowany jest w państwie żydowskim laureat Nobla, niejaki Menachem Begin.

***

Jerozolima

Jest upalny dzień 22 lipca 1946 roku. W pewnym momencie miastem wstrząsa potężna eksplozja. W powietrze wylatuje hotel King David. Ginie 91 osób, a 45 zostaje rannych. Za zamach jest odpowiedzialna żydowska tajna organizacja terrorystyczna Irgun Cwai Leumi zwana Ecel. Na jej czele stoi bohater narodowy Izraela, bojownik o państwo Izrael Menachem Begin.

Urodzony w Polsce „bohater” wyciągnięty przez gen. Andersa z więzienia NKWD, wstąpił do polskiej armii, z której odszedł w 1943 roku pozostając w Palestynie.

Jak wiadomo cel uświęca środki. W walce o własne państwo naród żydowski usprawiedliwiał takie metody jak terroryzm i mordowanie niewinnych ludzi. Lista zbrodni terrorystycznych bojówek Menachema Begina (premier Izraela w latach 1977-1983) jest długa i krwawa. Wysadzenie hotelu King David to jednak sztandarowa akcja kierowanej przez Begina organizacji Ecel.

***

Deir Jassin to była zwykła palestyńska wioska w pobliżu Jerozolimy.
9 kwietnia 1948 wkracza do niej żydowska grupa terrorystyczna Lahomei Herut Israel (Bojownicy o Wolność Izraela) zwana Lehi lub bandą Sterna. Grupą tą dowodzi niejaki Icchak Isernicki (pseudonim Szamir) późniejszy premier Izraela w latach 1983-84 i 1986-92. Wymordowanych zostaje 254 kobiet, mężczyzn i dzieci.

Za Wikipedią:

„Według oficjalnego raportu głównego przedstawiciela Międzynarodowego Czerwonego Krzyża w Jerozolimie, doktora Jacquesa de Reyniera, zamordowano 52 dzieci i rozcięto brzuchy 25 ciężarnych kobiet. Licznym Arabom, masakrując ich, obcięto genitalia. Jacques de Rynier z obrzydzeniem wspominał, jak izraelska dziewczyna chwaliła się przed nim swym nożem, ociekającym krwią (por. ‘The Globe and Mail’ z 2 maja 1998; zob. również opisy masakry w książce D. A. Mc Gowana i M. H. Ellisa ‘Remembering Deir Yasssin’, New York 1998, s. 48, 49, 51)”.

Co o tej bestialskiej zbrodni mówił Menachem Begin? Otóż w swojej książce „Rewolta”, pisał:

„Bez Deir Jassin Izrael nigdy by nie powstał”

Jednym słowem wiemy już, co było kamieniem węgielnym powstania państwa Izrael i nie ma powodu nie wierzyć słowom „bohatera narodowego”.

Tą sama metodę, kilka lat wcześniej zastosowali na Wołyniu i w Galicji Wschodniej nacjonaliści ukraińscy wobec Polaków. Przerazić barbarzyństwem i bestialstwem tak, aby tubylcy w popłoch opuścili zajmowane przez wieki tereny.

Czy nie razi Eli Barbura czczenie w jego kraju takiej persony jak Begin? Bo mnie bardzo zniesmacza, że na Uniwersytecie Warszawskim, w moim kraju, wisi tablica powieszona ku czci tego „męża stanu” i laureata Pokojowej Nagrody Nobla.