Zegar-Zagadka zakończenie

Teraz stała ze spuszczoną głową, jakby bała się tego co może zobaczyć, choć podświadomość mówiła jej, by podniosła wzrok.

-No spójrz na mnie!-Krzyknął, aż zadrżała- Teraz już musisz na mnie spojrzeć, zapewne często odczuwałaś pokusę, by zniknąć, zobacz jak wygląda ten który zniknął!
Wciąż nie podnosząc oczu, wpatrywała się w pięknie ułożone klepki podłogi i szukała w sobie odrobinę odwagi, odwagi by spojrzeć w twarz chyba własnym lękom.
Nagle usłyszała swój własny głos, głos pozbawiony barwy…

-Czy muszę na ciebie spojrzeć, czy to konieczne, wiem kim jesteś i co utrwalasz w swoim szkicowniku. Rozszyfrowałam twój gniew i twoje lęki.

-Taaak! No to co tam jest i kim ja jestem? Nie masz pojęcia co mnie skłoniło, bym ciebie tu sprowadził.

-Widzisz, a zarzucałeś mi-znów jakby nie kontrolując własnych słów mówiła-to, tu przybycie, a to twoja sprawka, jesteś…jesteś samotny! To twoja zakrzywiona rzeczywistość, wystarczy, że wyjdę na zewnątrz, by znów znaleźć się we własnym świecie, bo tu nigdy nie zostanę, a ty obudowałeś swój świat, wymyśliłeś to wszystko, a potem…

-Co potem, no mów!

-Jeśli na ciebie spojrzę, jeśli podniosę wzrok, nie będę już chciała wrócić, wiem…będziesz uosobieniem wszystkich moich marzeń, ideałem, ale to też jest wymyślone, jak ten cały świat, który stworzyłeś. Nie rozumiesz! Fantazja też ma swoje granice, a ty zagubiłeś się we własnym świecie za bardzo go obudowując. Ten zegar, ta podłoga, meble, okna zasłonięte płótnem, nawet ten obraz na ścianie…-Nagle odwaga ją opuściła, znów zaczęła drżeć, bała się, ale druga część jej natury domagała się spojrzenia w twarz człowiekowi, który ją przerażał, a zarazem bardzo fascynował.

Usłyszała szmer i poczuła oddech na własnym policzku, stał obok niej, czuła go wyraźnie i nagle jakby zrezygnował, powoli zaczął się oddalać…zatrzymał się nagle

-Mówisz, że to takie proste? Wystarczy wyjść na zewnątrz? To nie jest takie proste, jak ci się zdaję, nigdy nie wymyśliłem drzwi wyjściowych…bylibyśmy tu szczęśliwi, wiesz?
Nic nie odpowiedziała, tylko zaprzeczyła ruchem głowy.

-Zegar- jęknął nagle- gdzie się podział?

-Przestał ci być potrzebny, pewnie rozpłynął się w tym wydumanym bycie.

-To nie możliwe, nigdy nie niknie nic…nigdy, gdy to coś narysuję! Nawet twoje skaleczenie narysowałem, dlatego tu przybyłaś…to była zabawa, zagadka, czemu to tak szybko odgadłaś?

-Sam mi to powiedziałeś, sam odkryłeś swojego „króla”, a teraz dziwisz się, że dostałeś mata?

-Kiedy?

-Domagając się bym na ciebie spojrzała, tu był haczyk, miałam się zatracić w tobie, tego nie mogłeś narysować…już są drzwi na świat realny, tym razem ja je wymyśliłam, bardzo głęboko o nich myślałam, więc…żegnaj, albo wracaj ze mną.

-Nie wiem, czy chcę, tu jest wszystko zaplanowane, idealne…

-Ja idę-i otworzyła drzwi które powinny się tam znajdować, choć niby ich nie było. Blask słoneczny zalał ponury ciemny pokój…nie usłyszała za sobą kroków, zacisnęła zęby i weszła w plamę światła.

Koniec